Na een redelijk soepele vlucht (ik zat helemaal alleen in een rij van 2 stoelen, ik had dus alle ruimte) kwam ik aan op LAX, ofwel Los Angeles International Airport. Een lange rij bij de paspoort-controle was het volgende wachtmoment, ik heb er zo’n 3 kwartier over gedaan om aan de beurt te zijn. Mijn tas had inmiddels al een aantal rondjes op de carrousel gedraaid. Vervolgens nog een rij voor de douane, om te kijken of ik niks illegaals in kwam voeren. Op Schiphol kom je na de douane in de aankomsthal, op Los Angeles sta je na de douane bijna gelijk buiten. Geef mij Schiphol maar. Anyway, na de douane keek ik de rij wachtenden rond en zag Libby al snel staan. Zij mij ook, al herkende ze me niet meteen vanwege een ander kapsel dan een jaar geleden. Nicolien zag ik niet. ‘Even’ gebeld: dat was wat moeizaam omdat ze in de tunnels van Union Station rondliep. Uiteindelijk contact gekregen, en zijn Libby en ik met de auto haar gaan ophalen. Nicolien had zich een klein beetje verrekend, en ik was iets eerder aangekomen, vandaar dat we elkaar dus niet op de luchthaven troffen. Maar alles kwam goed: op Union Station zagen we elkaar weer na een week alleen maar telefoon- en mailcontact! Libby heeft ons naar het hotel gebracht, en vervolgens zijn we naar de Starbucks gegaan. Even een kop koffie en wat eten. Ons hotel ligt midden in het zakendistrict, downtown, en dat betekent dat het hier overdag aardig druk is, maar ‘s avonds en in het weekend is het bijna uitgestorven. Daarbij is het maandag Memorial Day en gaan de Amerikanen een lang weekend weg, wat hier betekent dat ze de stad ontvluchten door of de bergen in te gaan of naar het strand te gaan.

Na de kop koffie nam Libby ons mee naar Westwood. Dat is een mooi stuk van LA, waar ook de University of California, Los Angeles (UCLA) staat. Een beetje studentenbuurt, maar niet vergelijkbaar met Uilenstede! Leuke buurt, leuke restaurantjes, en we hebben dan ook daar even geluncht. Nou ja, lunch… Ik kijk nu al uit naar de gewone boterham met kaas. Je ontkomt hier gewoon niet aan grote en vette porties eten. Ze weten zelfs een salade nog vet te maken! Goed, nu zijn we alletwee hier al eerder geweest, maar het blijft toch iedere keer weer een aparte gewaarwording.

Na Westwood rijden we verder richting Beverly Hills (90210) en (West-)Hollywood. Beverly Hills is prachtig, mooie brede lanen met grote huizen en de karakteristieke hoge palmbomen. Hollywood…. Hollywood is… tja, hoe moet ik dat nu zeggen. Ik denk dat armoedig nog het beste is. Dat wil zeggen: Sunset Boulevard. De straatjes erachter zijn ‘normaal’, typisch Amerikaans, maar Sunset Boulevard is niet wat we ervan verwacht hadden. Hollywood klinkt toch als pracht en praal, rijkdom, sterren, film. Maar dat is het niet echt wat ons betreft. Na Hollywood brengt Libby ons naar het hotel, eten we nog wat in het sportscafe hier en gaan we erg moe slapen.

Zaterdag willen we toch iets meer zien van LA, dus boeken we een bustour. Helaas hebben ze hier geen open-bus-tours, maar gelukkig biedt deze tour ons de gelegenheid om af en toe uit te stappen. Ali, onze buschauffeur vertelt honderuit, en bij alles krijgen we de prijs te horen, of de leeftijd van een bijzonder gebouw. We weten precies hoeveel een one-bedroom-appartment kost in West-Hollywood. De tour laat ons wat meer van LA zien dan we tot nu toe hebben gezien. Mulholland drive met een aardig uitzicht op de stad, alhoewel de smog weer veel van het uitzicht wegneemt. En wat vrijdag met Libby moeizaam lukte, lukte zaterdag prima: de Hollywood-letters op de foto zetten! Verder zien we (wederom) Hollywood, Beverly Hills en Bel Air. Dat beslaat eigenlijk het grootste gedeelte van de tour. We zien ook nog wat van Downtown, Chinatown en we bezoeken de Farmer Market. We verbazen ons inmiddels niet meer over het eten, de hoeveelheden en het vet, zeker niet na de Farmer Market. Het is daar leuk, maar als boerendochter komt Nicolien toch een beetje bedrogen uit.

Voor de zondag hebben we al een plan gemaakt: honkbal! Om 1:05 pm (rare tijd eigenlijk…) begint de wedstrijd LA Dodgers – Chicago Cubs. Nicolien twijfelt in eerste instantie nog of ze voor de Cubs moet zijn (Chicago was de eerste stad die ze in de VS bezocht heeft), maar ik weet haar te overtuigen dat we voor de Dodgers zijn. We zijn in LA tenslotte. We zitten erg goed, en zeker gezien de brandende zon is het goed dat we overdekt zitten, alhoewel dat voor de sfeer een klein minpuntje is. Na 7 innings is er nog geen punt gescoord, en na 9 innings staat het 1-1 (met homerun van de Dodgers, die per toeval ook nog op film staat!), dus we moeten verlengen. Onze buurvrouw voor ons ziet daar weinig van, die zit meer met de rug naar het veld toe om met mij te sjansen dan dat ze iets ziet van de wedstrijd. Nou ja, nu hebben kindertjes van 2 jaar ook wat mindere concentratie natuurlijk… Uiteindelijk winnen de Dodgers in de 11e inning met 2-1. De taxi brengt ons via allerlei kruip-door sluip-door wegen weer keurig terug bij het hotel.

Morgen verlaten we LA. We hebben genoeg gezien hier, vast niet alles, maar het is mooi zo. Op naar Highway 1, op naar San Francisco!

Foto’s van deze eerste dagen staan in ons fotoalbum (Dag 1, 2, 3)