Donderdag was de grote dag. Een spannende en ook belangrijke dag. De APA TeleReview; uiteindelijk toch de aanleiding van deze reis.

Een grote dag omdat we er lang aan gewerkt hebben en de omvang van het project groot is. Een spannende dag omdat het in uitvoering complex is, veel onbekende factoren kent. En belangrijk omdat al onze projecten nu eenmaal belangrijk zijn. Maar voor mij extra belangrijk omdat dit het laatste grote project is dat ik in deze functie zal uitvoeren. Ze zeggen dat je een feestje op het hoogtepunt moet verlaten, dus dit zou het hoogtepunt moeten worden… Hoog gespannen verwachtingen dus.

In de aanloop naar de grote dag hebben we het zo druk gehad dat ik nauwelijks tijd heb gehad om stil te staan bij wat we aan het doen waren. Wat we nog moesten doen, wat we vooral niet mochten vergeten en waar we extra op moesten letten. Bijna dagelijks voor dag en dauw ons bed uit. Vergaderingen met de sprekers. Locaties bekijken, techniek testen. Presentaties op film opnemen. Het interview niet te vergeten. Hand-outs maken van de presentaties van de sprekers. Collega’s in Nederland instructies geven over wat er aan de andere kant van de plas niet vergeten mag worden etc.. En dan ineens is het donderdagochtend 5 uur, gaat de wekker en weet je: in Nederland zijn ze al begonnen met het middagprogramma, wij hebben net genoeg tijd om alles klaar te zetten voor het avondprogramma, kortom, bijsturing is niet meer mogelijk, zoals het nu geregeld is, zo gaan we het doen, het moet nu goed zijn.

Kort het programma van de dag (in Nederland dan..): ‘s middags uitzending van 3 presentaties op film (presentaties gegeven door sprekers die met ons mee reisden naar San Diego en de presentatie niet live konden geven door het tijdverschil). Dit werd uitgezonden in vier zaaltjes in Nederland. De aanwezige psychiaters zouden naar aanleiding van de presentaties lokaal een discussie voeren en later op de dag de uitkomsten van de discussie voorleggen aan de sprekers (inmiddels wakker en voor de camera). ‘s Avonds live uitzending van 4 presentaties en het interview met de president. De sprekers in San Diego houden voor de camera hun presentatie, dit wordt live uitgezonden in de vier zaaltjes in Nederland waarna men vragen mag stellen aan de sprekers. Uniek deze keer: ook publiek op de uitzendlocatie (San Diego), dus eigenlijk een vijfde locatie. Uniek, maar ook druk, want ook die mensen willen in de watten gelegd worden terwijl het eigenlijk al een complete gekte is op zo’n dag…

Het ging goed! Vanuit Nederland al snel berichten dat de zalen vol zaten en het programma zogezegd ‘werkte’ . Zowaar 250 psychiaters zaten in Nederland, in de middag, te discussiëren over opnames die wij twee dagen daarvoor gemaakt hadden. Het bleek zelfs leuk en leerzaam. Daar doen we het voor… In Amerika ging het ook goed, sprekers kwamen op tijd aan, camera’s draaiden, sprekers konden (nog net) hun zenuwen in bedwang houden en speelden leuk in op de discussie die ‘s middags had plaatsgevonden. Etappe 1 zat erop. Toen etappe 2 nog. Het avondprogramma, althans in Nederland avond. Bij ons was de zon toen net op. Voor het eerst publiek op de uitzendlocatie (artsen die de APA ook bezocht hebben en deze samenvatting door onze sprekers wel willen zien of het spannend vinden de opnames eens te bekijken). Het was vooraf moeilijk inschatten hoeveel mensen erop af zouden komen. Ik hoopte een man of 15 maar hield rekening met 50. Het waren er 40. En het ging goed, het gaf zelfs een extra dimensie. De sprekers gaven hun presentatie niet voor een camera maar voor een zaal met mensen en dat praat wat lekkerder.. Ook dit ging goed. In Nederland inmiddels een kleine 500 man in de zalen, een bijzonder goed resultaat. En zo rolden we door de dag heen. Ineens was het 13.00 uur lokale tijd en was de APA TeleReview 2007 ten einde. Uit alle hoeken enthousiaste reacties. Van collega’s in Nederland, van de klant, van de sprekers. Een euforische stemming.

En toen bedacht ik me: hoe goed kan een vakantie beginnen en hoe perfect kun je het moment uitkiezen om het feestje te verlaten.. Eerlijk is eerlijk, het maakte het feestje ineens ook weer heel bijzonder, maar ik had al besloten dat ik naar huis moest. En los van de metaforen: ik moest mijn koffer gaan pakken, mijn treinkaartje kopen want de vakantie staat voor de deur. Op naar LA! Op naar mijn liefje…..