Wijn

Vandaag hebben we wat wijngebieden bezocht. We zijn geen wijnkenners, Nicolien is wel een liefhebber (maar heeft haar vak Drankenkennis verwaarloosd) en ik drink af en toe een glaasje mee. Vanwege het vorige artikel waren we er natuurlijk wel op gebrand om met goede verhalen over The Barossa, Eden Valley en Clare Valley (alweer een tip van Tante Corrie!) te komen. We besloten dan ook vanochtend om, zoals ons bij de reis kado gekregen boekje ‘Wat en hoe Australië’ als goede tip gaf, de wijngaard van Seppeltsfield te bezoeken en met de tour van 11:00 mee te gaan. Toen we daar aankwamen bleek de tour niet om 11:00 te gaan, maar om 11:30. Ook voor de 11:00 tour waren we wat te vroeg, maar om te wachten op de 11:30 tour vonden we wat zonde van de tijd. Kortom: we zijn weer verder gegaan. Jammer dat het boekje de verkeerde tijd aangaf… Vonden we toen…

Aangezien we toch wat kilometers wilden maken om wat voor te komen op ons reisschema, besloten we door te rijden met een kleine omweg via Eden Valley, in de hoop nog een wijngaard te vinden die ons een rondleiding kon geven. Bij het plaatselijke postkantoor (we moesten nog postzegels hebben voor de ansichtkaarten die we in Sydney gekocht hebben…) om een goede tip gevraagd. Om een lang verhaal kort te maken: via een niet-geasfalteerde weg, een paar kleine dorpjes, wat hobbelwegen en karrensporen kwamen we in een verlaten dorpje, waar de wijnboer in geen velden of wegen te bekennen was. Op dus naar Clare Valley, onze eindbestemming van vandaag.

Bij de VVV in Clare – zoals gebruikelijk halen we onze informatie bij de locals – gevraagd naar de campings in Clare, en een goede tip voor een wijngaard die ons ook een kleine rondleiding kon geven. Met beide vragen waren we snel geholpen: er is maar een camping in Clare (en daar staan we dus) en we moesten naar een wijngaard even buiten het dorp. Daar zouden we wel een rondleiding kunnen krijgen. En zoals gebruikelijk kwamen ook nu weer de beste tips van de locals en niet uit de boekjes.

Na even zoeken kwamen we op een erf aan, zoals wij denken typisch Australisch, met een veranda aan het huis. Verder geen enkele poging om dit aantrekkelijk te maken voor bezoekers. Ok, een winkeltje aan huis (of zoals dat hier heet een cellar door), maar geen uitgebreide tentoonstelling of museum. Een man van in de 60 stond ons te woord, terwijl hij aan zijn auto stond te klussen. We vertelden dat we getipt waren door de VVV en dat hij ons misschien wat meer over wijn maken kon vertellen. Ach, dat ging wel lukken. Nadat zijn klus geklaard was nam hij ons mee naar de schuur. En volgens zijn eigen woorden: er zit niets van romantiek bij, het is gewoon druiven in een machine stoppen en zorgen dat het hele proces goed verloopt. Totdat het op proeven aankomt. En dan begint de kunst, zijn eigen kunstwerk. Want wijn maak je op basis van eigen smaak. En vervolgens liet hij uit de ketels verschillende wijnen proeven. De wijn rijpt nog verder in eikenhouten vaten, maar de wijn die wij geproefd hebben smaakte al heerlijk. Hij liet ons ook nog even de bocht proeven die, niet onder eigen label vertelde hij er expliciet bij, naar China werd geëxporteerd. Die was veel minder lekker, maar goed, het verkocht.

De manier waarop hij vertelde over zijn wijn was fantastisch. Niet met poeha, wel met trots. Tussendoor liet hij ons ook nog even Muscat proeven, geen echte wijn, maar wel samengesteld uit 28 oogsten. Lekker! Terug in het winkeltje liet hij ons ook nog even twee rode wijnen uit 2006 proeven, als klap op de vuurpijl. Van de 50 vaten waren er drie van sublieme kwaliteit, en die zette hij ons voor. Alsof er een engeltje… Afijn. Deze waren dan ook zo’n 30 euro per fles. Ook liet hij ons en passant nog even de behaalde prijzen zien, o.a. die van de beste Riesling van de wereld in 2003. Na het winnen van de prijs hebben ze die niet meer verkocht, maar voor eigen gebruik gehouden. Zo zijn ze dan wel.

Met 12 flessen wijn, twee van iedere soort die we lekker vonden, en verpakkingsmateriaal om ze in het vliegtuig te vervoeren, zijn we vertrokken. Zes flessen om hier op te drinken, zes om thuis met deze en gene 😉 te proeven. En hij vond ons blijkbaar zo aardig, dat we ook nog eens de aangebroken 2006 flessen meekregen (die van die drie sublieme vaten) en een fles van de winnende Riesling uit 2003. We waren er enorm vereerd mee natuurlijk, maar we waren vooral blij met deze ontmoeting. Deze man nam, zoals de meeste mensen die we hier tegenkomen, echt de tijd voor ons. We hebben genoten en hele lekkere wijn meegenomen. En aangezien hij nog geen afzet in Europa heeft en wil uitbreiden… houden we de naam van deze wijngaard nog even voor onszelf… We zien wel wat in een handeltje met deze man, niet in de minste plaats omdat we deze wijn dan ook thuis kunnen proeven. Arme Henri Bloem… Cheers!

Vandaag hebben we wat wijngebieden bezocht. We zijn geen wijnkenners, Nicolien is wel een liefhebber (maar heeft haar vak Drankenkennis verwaarloosd) en ik drink af en toe een glaasje mee. Vanwege het vorige artikel waren we er natuurlijk wel op gebrand om met goede verhalen over The Barossa, Eden Valley en Clare Valley (alweer een tip van Tante Corrie!) te komen. We besloten dan ook vanochtend om, zoals ons bij de reis kado gekregen boekje ‘Wat en hoe Australië’ als goede tip gaf, de wijngaard van Seppeltsfield te bezoeken en met de tour van 11:00 mee te gaan. Toen we daar aankwamen bleek de tour niet om 11:00 te gaan, maar om 11:30. Ook voor de 11:00 tour waren we wat te vroeg, maar om te wachten op de 11:30 tour vonden we wat zonde van de tijd. Kortom: we zijn weer verder gegaan. Jammer dat het boekje de verkeerde tijd aangaf… Vonden we toen…

Aangezien we toch wat kilometers wilden maken om wat voor te komen op ons reisschema, besloten we door te rijden met een kleine omweg via Eden Valley, in de hoop nog een wijngaard te vinden die ons een rondleiding kon geven. Bij het plaatselijke postkantoor (we moesten nog postzegels hebben voor de ansichtkaarten die we in Sydney gekocht hebben…) om een goede tip gevraagd. Om een lang verhaal kort te maken: via een niet-geasfalteerde weg, een paar kleine dorpjes, wat hobbelwegen en karrensporen kwamen we in een verlaten dorpje, waar de wijnboer in geen velden of wegen te bekennen was. Op dus naar Clare Valley, onze eindbestemming van vandaag.

Bij de VVV in Clare – zoals gebruikelijk halen we onze informatie bij de locals – gevraagd naar de campings in Clare, en een goede tip voor een wijngaard die ons ook een kleine rondleiding kon geven. Met beide vragen waren we snel geholpen: er is maar een camping in Clare (en daar staan we dus) en we moesten naar een wijngaard even buiten het dorp. Daar zouden we wel een rondleiding kunnen krijgen. En zoals gebruikelijk kwamen ook nu weer de beste tips van de locals en niet uit de boekjes.

Na even zoeken kwamen we op een erf aan, zoals wij denken typisch Australisch, met een veranda aan het huis. Verder geen enkele poging om dit aantrekkelijk te maken voor bezoekers. Ok, een winkeltje aan huis (of zoals dat hier heet een cellar door), maar geen uitgebreide tentoonstelling of museum. Een man van in de 60 stond ons te woord, terwijl hij aan zijn auto stond te klussen. We vertelden dat we getipt waren door de VVV en dat hij ons misschien wat meer over wijn maken kon vertellen. Ach, dat ging wel lukken. Nadat zijn klus geklaard was nam hij ons mee naar de schuur. En volgens zijn eigen woorden: er zit niets van romantiek bij, het is gewoon druiven in een machine stoppen en zorgen dat het hele proces goed verloopt. Totdat het op proeven aankomt. En dan begint de kunst, zijn eigen kunstwerk. Want wijn maak je op basis van eigen smaak. En vervolgens liet hij uit de ketels verschillende wijnen proeven. De wijn rijpt nog verder in eikenhouten vaten, maar de wijn die wij geproefd hebben smaakte al heerlijk. Hij liet ons ook nog even de bocht proeven die, niet onder eigen label vertelde hij er expliciet bij, naar China werd geëxporteerd. Die was veel minder lekker, maar goed, het verkocht.

De manier waarop hij vertelde over zijn wijn was fantastisch. Niet met poeha, wel met trots. Tussendoor liet hij ons ook nog even Muscat proeven, geen echte wijn, maar wel samengesteld uit 28 oogsten. Lekker! Terug in het winkeltje liet hij ons ook nog even twee rode wijnen uit 2006 proeven, als klap op de vuurpijl. Van de 50 vaten waren er drie van sublieme kwaliteit, en die zette hij ons voor. Alsof er een engeltje… Afijn. Deze waren dan ook zo’n 30 euro per fles. Ook liet hij ons en passant nog even de behaalde prijzen zien, o.a. die van de beste Riesling van de wereld in 2003. Na het winnen van de prijs hebben ze die niet meer verkocht, maar voor eigen gebruik gehouden. Zo zijn ze dan wel.

Met 12 flessen wijn, twee van iedere soort die we lekker vonden, en verpakkingsmateriaal om ze in het vliegtuig te vervoeren, zijn we vertrokken. Zes flessen om hier op te drinken, zes om thuis met deze en gene 😉 te proeven. En hij vond ons blijkbaar zo aardig, dat we ook nog eens de aangebroken 2006 flessen meekregen (die van die drie sublieme vaten) en een fles van de winnende Riesling uit 2003. We waren er enorm vereerd mee natuurlijk, maar we waren vooral blij met deze ontmoeting. Deze man nam, zoals de meeste mensen die we hier tegenkomen, echt de tijd voor ons. We hebben genoten en hele lekkere wijn meegenomen. En aangezien hij nog geen afzet in Europa heeft en wil uitbreiden… houden we de naam van deze wijngaard nog even voor onszelf… We zien wel wat in een handeltje met deze man, niet in de minste plaats omdat we deze wijn dan ook thuis kunnen proeven. Arme Henri Bloem… Cheers!