Author Archives: Martijn

Oom Cees

Helaas heeft ons het bericht bereikt dat Oom Cees maandag is overleden. Oom Cees was een broer van Tante Corrie en mijn vader. Het is fijn om nu bij Tante Corrie te zijn om dit verlies samen te delen. Even dus geen blije verhalen over onze reis. We worden weer met de neus op de feiten gedrukt dat hoe mooi en fijn het hier ook is, er ook andere dingen gebeuren op de wereld.

Langs deze weg willen we Nathalie en Meike condoleren met het verlies van hun vader. Onze gedachten zijn bij hun.

Corrie, Nicolien & Martijn.

Over overs, runs en internetconnecties

Over overs, runs en internetconnecties
Vandaag de eerste dag Melbourne, de eerste hele dag bedoel ik dan. Gisteren waren we natuurlijk al in Melbourne aangekomen, maar met 30 minuten vertraging en een taxichauffeur die zijn TomTom niet op het adres van ons hotel ingesteld kreeg was het toch pas tegen 21u dat we in onze hotelkamer waren. Aangezien we niet veel meer gegeten hadden dan enkele Australische snickers, wat nep-winegums, een salade en muffins hadden we wel trek, en dus hebben we toch nog ‘wat’ van Melbourne gezien gisteren. We kregen als tip om bij Soprano’s te gaan eten, twee straten verder. Prima gegeten, en gezien de roomservice-kaart was de tip wel begrijpelijk: het hotel (dat ook prima is) heeft geen eigen restaurant en betrekt de roomservice van… Soprano’s.
Vanochtend eerst op zoek naar een ontbijt-tentje. Wat schetste onze verbazing toen we het hotel uitliepen: twee straten de andere kant op kom je op de Southbank (okee, dat wisten we wel), maar dat zit vol met veel betere en leukere eettentjes dan de Soprano’s…. Anyway: in Sydney hebben we heerlijk ontbeten bij Starbucks. Dat zat om de hoek en was dus een gemakkelijke keuze. We gingen dus ook hier op zoek naar een Starbucks. Niet dat we niet iets anders willen proberen, maar we hadden weer eens problemen met onze internetverbinding op de kamer. Vergeleken met onze reis in het Zuidwesten van de VS, waar we veelal gratis wireless internetverbindingen hadden in de hotels/motels, is de wereld veranderd. Of: hier in Australië bieden ze geen gratis draadloos internet aan. Hoe dan ook: af en toe, op een willekeurige straathoek, probeer ik met mijn iPhone een gratis internetverbinding op te pikken, maar dat is tot nu toe maar 1x gelukt. In ons hotel dus ook geen draadloos internet, en net als in Sydney werkte de bedrade verbinding ook niet. In Sydney hadden we nog het idee dat dat misschien aan mijn Macbook zou kunnen liggen (alhoewel ik als Apple-fanboy me dat natuurlijk niet kon voorstellen), maar Maintenance man Paul bracht oplossing (een andere kamer waar het prima werkte). Hier wilde ik niet weer Maintenance erbij halen, dus vanochtend maar naar de Starbucks, waar ze wireless internetverbinding ‘voah weinagh’ hebben. Zodoende konden weer een artikeltje uploaden, evenals foto’s en een mailtje naar onze reisagent (zie artikel van Nicolien van gisteren) versturen. Na de foutieve reservering voor de trein, kwamen we gisteren ook tot de ontdekking dat onze reservering in het Melbourne hotel geannuleerd was. Gelukkig had het hotel nog een kamer voor ons beschikbaar, maar dat had ook anders kunnen lopen. Kortom, een mailtje aan de reisagent leek ons wel gepast.
Na het ontbijt zijn we naar de Botanische tuin van Melbourne gegaan. Langs de Yarra gelopen, door wat voorprogramma-parken, langs de boat-houses (Frank, jouw straatje. De Bosbaan is oke, de Amstel is zeker mooi, maar de Yarra is toch een ander gezicht… Ik zou zeggen: get well, and prepare yourself! Hou je taai!) op weg naar wat de mooiste botanische tuin van Australie moet zijn. En met 34 graden is dat geen straf, alhoewel het wel warm was (ik hoop dat jullie in NL de tuin winterklaar hebben… vorst aan de grond 🙂 ). De botanische tuin was erg prachtig. Mooie bomen, struiken, bloemen, een heerlijke kruidentuin. Voor ons als kersverse tuinbezitters een prima ochtendbesteding! En de tuin lag precies op de route naar het MCG…
MCG… Melbourne Cricket Ground. Cricket is hier, naast Aussie Rules football de volkssport. De sport van runs, overs, wickets. En wij hebben vandaag voor Melbourne-begrippen het heilige der heiligen mogen betreden. We hebben een rondleiding gekregen door het stadion van de Melbourne Bushraiders. Zeg maar de Amsterdam Arena van Melbourne, het Ajax van Melbourne. Onze gids Dorothy, een gezette gepensioneerde dame, had naar eigen zeggen een leuke groep: two guys from Holland, twee gasten uit Sydney (zeg maar twee kakkerlakken voor Melbourne begrippen) en twee uit Melbourne. De rondleiding zou een uurtje duren, maar we zijn zeker 1,5 uur weggeweest. Erg leuk, en mijn sporthart ging zeker sneller kloppen. Go Bushraiders, fans forever!
Na de rondleiding wilden we nog wat zien van Melbourne, de stad zelf. Het was inmiddels drie uur, en aangezien we morgen onze camper gaan ophalen en het echte stedelijke gebied zouden verlaten wilden we nog wat inkopen doen. Ik heb twee hempjes gekocht, en morgen moeten we nog even op zoek naar een autolader voor de iPhone en hempjes voor Nicolien. T-shirts zijn namelijk toch net te warm voor dit weer. We kwamen op wat DE winkelstraat van Melbourne moet zijn. Mij deed het een beetje denken aan de Nieuwendijk in Amsterdam van begin jaren ’90. Beetje goedkoop, veel lelijke uithangborden met tussendoor wat goedkope eettentjes. Kleine tegenvaller, maar we gaan morgenochtend de zijstraatjes eens bekijken.Vanavond gezellig en zalig gegeten aan de Southbank, bij ‘LeftBank’ (tip-tip-tip!!), wat een heerlijkheden. We zaten lekker buiten, maar dat kan wel met 25 graden in de late avonduren. Morgen wordt overigens 39 graden verwacht (pfieuw…). We klagen niet 🙂
Morgen nog een halve dag Melbourne en dan de camper halen. En daarmee begint het volgende hoofdstuk van onze reis. En de eerste alinea’s van dat hoofdstuk beslaan de ontmoeting met tante Corrie, de een na oudste zus van mijn vader. Alhoewel ik haar maar een paar keer gezien heb in mijn leven, ik denk dat ze al zeker 40 jaar hier woont, is ze nu al een fijne tante. Mijn vader en tante Corrie hebben elkaar veel geschreven, en ze was heel erg betrokken, helaas op afstand, bij de ziekte van mijn vader. Ik ga dus familie ontmoeten hier, en zij familie uit Holland, ongetwijfeld met een heel speciaal gevoel. We kijken er erg naar uit. De videocamera, die we nog niet hebben gebruikt hier, is opgeladen met een vers bandje erin. Jullie lezen, horen en zien van ons!

Vandaag de eerste dag Melbourne, de eerste hele dag bedoel ik dan. Gisteren waren we natuurlijk al in Melbourne aangekomen, maar met 30 minuten vertraging en een taxichauffeur die zijn TomTom niet op het adres van ons hotel ingesteld kreeg was het toch pas tegen 21u dat we in onze hotelkamer waren. Aangezien we niet veel meer gegeten hadden dan enkele Australische snickers, wat nep-winegums, een salade en muffins hadden we wel trek, en dus hebben we toch nog ‘wat’ van Melbourne gezien gisteren. We kregen als tip om bij Soprano’s te gaan eten, twee straten verder. Prima gegeten, en gezien de roomservice-kaart was de tip wel begrijpelijk: het hotel (dat ook prima is) heeft geen eigen restaurant en betrekt de roomservice van… Soprano’s.

Vanochtend eerst op zoek naar een ontbijt-tentje. Wat schetste onze verbazing toen we het hotel uitliepen: twee straten de andere kant op kom je op de Southbank (okee, dat wisten we wel), maar dat zit vol met veel betere en leukere eettentjes dan de Soprano’s…. Anyway: in Sydney hebben we heerlijk ontbeten bij Starbucks. Dat zat om de hoek en was dus een gemakkelijke keuze. We gingen dus ook hier op zoek naar een Starbucks. Niet dat we niet iets anders willen proberen, maar we hadden weer eens problemen met onze internetverbinding op de kamer. Vergeleken met onze reis in het Zuidwesten van de VS, waar we veelal gratis wireless internetverbindingen hadden in de hotels/motels, is de wereld veranderd. Of: hier in Australië bieden ze geen gratis draadloos internet aan. Hoe dan ook: af en toe, op een willekeurige straathoek, probeer ik met mijn iPhone een gratis internetverbinding op te pikken, maar dat is tot nu toe maar 1x gelukt. In ons hotel dus ook geen draadloos internet, en net als in Sydney werkte de bedrade verbinding ook niet. In Sydney hadden we nog het idee dat dat misschien aan mijn Macbook zou kunnen liggen (alhoewel ik als Apple-fanboy me dat natuurlijk niet kon voorstellen), maar Maintenance man Paul bracht oplossing (een andere kamer waar het prima werkte). Hier wilde ik niet weer Maintenance erbij halen, dus vanochtend maar naar de Starbucks, waar ze wireless internetverbinding ‘voah weinagh’ hebben. Zodoende konden weer een artikeltje uploaden, evenals foto’s en een mailtje naar onze reisagent (zie artikel van Nicolien van gisteren) versturen. Na de foutieve reservering voor de trein, kwamen we gisteren ook tot de ontdekking dat onze reservering in het Melbourne hotel geannuleerd was. Gelukkig had het hotel nog een kamer voor ons beschikbaar, maar dat had ook anders kunnen lopen. Kortom, een mailtje aan de reisagent leek ons wel gepast.

Na het ontbijt zijn we naar de Botanische tuin van Melbourne gegaan. Langs de Yarra gelopen, door wat voorprogramma-parken, langs de boat-houses (Frank, jouw straatje. De Bosbaan is oke, de Amstel is zeker mooi, maar de Yarra is toch een ander gezicht… Ik zou zeggen: get well, and prepare yourself! Hou je taai!) op weg naar wat de mooiste botanische tuin van Australie moet zijn. En met 34 graden is dat geen straf, alhoewel het wel warm was (ik hoop dat jullie in NL de tuin winterklaar hebben… vorst aan de grond 🙂 ). De botanische tuin was erg prachtig. Mooie bomen, struiken, bloemen, een heerlijke kruidentuin. Voor ons als kersverse tuinbezitters een prima ochtendbesteding! En de tuin lag precies op de route naar het MCG…

MCG… Melbourne Cricket Ground. Cricket is hier, naast Aussie Rules football de volkssport. De sport van runs, overs, wickets. En wij hebben vandaag voor Melbourne-begrippen het heilige der heiligen mogen betreden. We hebben een rondleiding gekregen door het stadion van de Melbourne Bushraiders. Zeg maar de Amsterdam Arena van Melbourne, het Ajax van Melbourne. Onze gids Dorothy, een gezette gepensioneerde dame, had naar eigen zeggen een leuke groep: two guys from Holland, twee gasten uit Sydney (zeg maar twee kakkerlakken voor Melbourne begrippen) en twee uit Melbourne. De rondleiding zou een uurtje duren, maar we zijn zeker 1,5 uur weggeweest. Erg leuk, en mijn sporthart ging zeker sneller kloppen. Go Bushraiders, fans forever!

Na de rondleiding wilden we nog wat zien van Melbourne, de stad zelf. Het was inmiddels drie uur, en aangezien we morgen onze camper gaan ophalen en het echte stedelijke gebied zouden verlaten wilden we nog wat inkopen doen. Ik heb twee hempjes gekocht, en morgen moeten we nog even op zoek naar een autolader voor de iPhone en hempjes voor Nicolien. T-shirts zijn namelijk toch net te warm voor dit weer. We kwamen op wat DE winkelstraat van Melbourne moet zijn. Mij deed het een beetje denken aan de Nieuwendijk in Amsterdam van begin jaren ’90. Beetje goedkoop, veel lelijke uithangborden met tussendoor wat goedkope eettentjes. Kleine tegenvaller, maar we gaan morgenochtend de zijstraatjes eens bekijken.Vanavond gezellig en zalig gegeten aan de Southbank, bij ‘LeftBank’ (tip-tip-tip!!), wat een heerlijkheden. We zaten lekker buiten, maar dat kan wel met 25 graden in de late avonduren. Morgen wordt overigens 39 graden verwacht (pfieuw…). We klagen niet 🙂

Morgen nog een halve dag Melbourne en dan de camper halen. En daarmee begint het volgende hoofdstuk van onze reis. En de eerste alinea’s van dat hoofdstuk beslaan de ontmoeting met tante Corrie, de een na oudste zus van mijn vader. Alhoewel ik haar maar een paar keer gezien heb in mijn leven, ik denk dat ze al zeker 40 jaar hier woont, is ze nu al een fijne tante. Mijn vader en tante Corrie hebben elkaar veel geschreven, en ze was heel erg betrokken, helaas op afstand, bij de ziekte van mijn vader. Ik ga dus familie ontmoeten hier, en zij familie uit Holland, ongetwijfeld met een heel speciaal gevoel. We kijken er erg naar uit. De videocamera, die we nog niet hebben gebruikt hier, is opgeladen met een vers bandje erin. Jullie lezen, horen en zien van ons!

We’re back (was: Helaas…)

Een snellere internetverbinding bij de Starbucks heeft ons geholpen: we’re back (wat foto’s dan betreft, he…)

Eerder:

Even een mededeling van administratieve aard. Door een samenloop van pech, technisch falen, een lage upload-snelheid en een overijverige webmaster zijn de foto’s op Flickr weg. Zodra de internetsnelheid het toelaat zet ik ze er weer op…

“Please walk on the grass”

We also invite you to hug the trees, picnic on the grass and talk to the birds (but don’t feed them). Zo werden we vanochtend bij het hek van The Botanic Gardens verwelkomd. Vrij vertaald: loop lekker op het gras, knuffel met de bomen, picknick op het gras en praat met de vogeltjes (maar voer ze niet). In Nederland zou staan wat je vooral niet in het park mag doen. Dit geeft wat ons betreft al een beetje de andere mentaliteit aan van de Australiërs.
Eerst nog even terug naar gisteravond. We waren, zoals Nicolien al schreef, erg moe na een paar gemiste nachten goede slaap. Maar de rollen waren nu echt omgedraaid. Na het missen van de Apple store heb ik nog iets gedaan wat niet helemaal mijn gewoonte is: ik ben, weliswaar liggend in bed, in slaap gevallen voor de TV, terwijl er de laatste wedstrijd van de World Series honkbal werd herhaald (Go Yankees, good shopping…). Nou ja… eerder iets voor Nicolien.
Vanochtend hebben we na het ontbijt twee tickets gekocht voor de hop-on hop-off bussen van Sydney. Een gemakkelijke manier van vervoeren, en je komt langs de mooie (toeristische) plekken van de stad. Er zijn twee tours, de ene maakt een rondje rondom het centrum, inclusief een klein stukje noord-oever, de andere gaat naar Bondi-beach. Die doen we morgen, vandaag het rondje centrum. Bij Mrs Macquarie’s chair uitgestapt en via de Botanische tuinen naar Opera House gewandeld. In die tuinen veel, voor ons, bijzondere vogels. We hebben vooral veel over het gras gelopen (maar geen bomen geknuffeld) en genoten van de mooie flora en fauna. Ook erg mooi zijn de bankjes, die (uiteraard als sponsoring van de tuinen) zijn opgedragen aan Ome Piet, omdat altijd zo genoot van het uitzicht (maar dat nu niet meer kan… RIP) of aan Kylie, omdat ze altijd de liefde van zijn leven blijft… Ok, iets te grappig ingezet misschien, er zaten mooie teksten bij op de bankjes. We vroegen ons wel af toen op het bankje van de familie Fitzpatrick zaten of we zouden moeten opstaan als zij langs zouden komen…
Het Opera house, en de omgeving was erg indrukwekkend. Het Opera house, omdat het heel bijzonder is, de omgeving omdat het toeristisch is, maar ook weer niet. Zo moeilijk als het is om bijvoorbeeld alleen op de foto te staan met de Notre Dame achter je, zo makkelijk gaat dat met het Opera house. En het is er niet rustig, hoor. En wat ook opvalt: geen irritante verkopers die je van alles willen aansmeren. Erg fijn! Na een colaatje op een bankje aan de kade, waar we overwogen hebben wat er zou gebeuren als Excerpta of IBM ons een jaar Sydney zou voorstellen (doen we!) zijn we weer de hop-on hop-off bus ingestapt.
Aan de andere kant van Harbour Bridge (en inmiddels vandaag wel indrukwekkend 🙂 ) hebben we een stokbroodje gekocht, La vache qui rit en een fles grapefruit sap en hebben we heerlijk gepicnickt aan de haven. En die koe maar lachen… Overigens: op de foto’s lijkt het niet zulk mooi weer. Het zijn inderdaad geen strak-blauwe luchten, zoals de afgelopen dagen (en vanaf maandag weer… we vertrekken zondag naar Melbourne…), maar het is wel aangenaam weer. Temperatuur is goed, af en toe een waterig zonnetje, en droog. Niet zo leuk voor de foto’s, maar we hebben er geen last van. Wat minder aangenaam is zijn de vliegen. Vooral rond de haven zijn ze veelvuldig aanwezig. En het zijn echte Australische vliegen: laid-back, relaxed. Ze gaan gerust op je bovenlip of zelfs onder je oog zitten, en zitten dan wel lekker. No worries, mate! Wel dus… vlieg op!
Na de lunch weer on-ge-hopt, en lekker even een half uurtje blijven zitten. We wilden naar de fish-market (en China-town, vraag me niet waarom na 3 dagen Hong Kong) en onderweg doezelde Nicolien lekker weg. Het zijn zware dagen. Vlakbij China-town is een overdekte markt, waar Nicolien mooi even een riem op de kop kon tikken, die was ze vergeten. China-town zelf was weer dezelfde ‘ellende’ als in Hong Kong, met het verschil dat in plaats van kleermakers en horlogeverkopers er nu masseurs en eettentjes hun diensten wilden bewijzen. En omdat het al laat was, was de vismarkt ook uitgestorven, op een grote pelikaan na die alle vuilnisbakken langsging.
We hebben de bus terug maar weer gepakt richting hotel. Met een vrolijke ‘Hi mate’ werden we weer begroet. En dat is zoals het hier gaat: iedereen is hier vriendelijk, wil een praatje maken, is hulpvaardig. Nog geen onvriendelijke mensen meegemaakt. Van de buschauffeur van de bus tot de onderhoudsman die onze internetverbinding kwam repareren (en dat leverde ons een andere kamer op, waar het allemaal wel werkte), iedereen is vriendelijk en maakt een praatje. Erg prettig, gezellig.
We gaan zo eten, en dan lekker slapen. We gaan maar niet te ver van het hotel eten, we hebben genoeg kilometers in de benen voor vandaag. See y’all later!

“We also invite you to hug the trees, picnic on the grass and talk to the birds (but don’t feed them).” Zo werden we vanochtend bij het hek van The Botanic Gardens verwelkomd. Vrij vertaald: loop lekker op het gras, knuffel met de bomen, picknick op het gras en praat met de vogeltjes (maar voer ze niet). In Nederland zou staan wat je vooral niet in het park mag doen. Dit geeft wat ons betreft al een beetje de andere mentaliteit aan van de Australiërs.

Eerst nog even terug naar gisteravond. We waren, zoals Nicolien al schreef, erg moe na een paar gemiste nachten goede slaap. Maar de rollen waren nu echt omgedraaid. Na het missen van de Apple store heb ik nog iets gedaan wat niet helemaal mijn gewoonte is: ik ben, weliswaar liggend in bed, in slaap gevallen voor de TV, terwijl er de laatste wedstrijd van de World Series honkbal werd herhaald (Go Yankees, good shopping…). Nou ja… eerder iets voor Nicolien.

Vanochtend hebben we na het ontbijt tickets gekocht voor de hop-on hop-off bussen van Sydney. Een gemakkelijke manier van vervoeren, en je komt langs de mooie (toeristische) plekken van de stad. Er zijn twee tours, de ene maakt een rondje rondom het centrum, inclusief een klein stukje noord-oever, de andere gaat naar Bondi-beach. Die doen we morgen, vandaag het rondje centrum. Bij Mrs Macquarie’s chair uitgestapt en via de Botanische tuinen naar Opera House gewandeld. In die tuinen veel, voor ons, bijzondere vogels. We hebben vooral veel over het gras gelopen (maar geen bomen geknuffeld) en genoten van de mooie flora en fauna. Ook erg mooi zijn de bankjes, die (uiteraard als sponsoring van de tuin) zijn opgedragen aan Ome Piet, omdat hij altijd zo genoot van het uitzicht (maar dat nu niet meer kan… RIP) of aan Kylie, omdat ze altijd de liefde van zijn leven blijft… Ok, iets te grappig ingezet misschien, er zaten mooie teksten bij op de bankjes. We vroegen ons wel af toen we op het bankje van de familie Fitzpatrick zaten of we zouden moeten opstaan als zij langs zouden komen…

Het Opera house en omgeving waren erg indrukwekkend. Het Opera house, omdat het een heel bijzonder en mooi gebouw is, de omgeving omdat het toeristisch is, maar ook weer niet. Zo moeilijk als het is om bijvoorbeeld alleen op de foto te staan met de Notre Dame achter je, zo makkelijk gaat dat met het Opera house. En het is er niet rustig, hoor. En wat ook opvalt: geen irritante verkopers die je van alles willen aansmeren. Erg fijn! Na een colaatje op een bankje aan de kade, waar we overwogen hebben wat er zou gebeuren als Excerpta of IBM ons een jaar Sydney zou voorstellen (doen we!) zijn we weer de hop-on hop-off bus ingestapt.

Aan de andere kant van Harbour Bridge (en inmiddels vandaag wel indrukwekkend 🙂 ) hebben we een stokbroodje gekocht, La vache qui rit en een fles grapefruit sap en hebben we heerlijk gepicnickt aan de haven. En die koe maar lachen… Overigens: op de foto’s lijkt het niet zulk mooi weer. Het zijn inderdaad geen strakblauwe luchten, zoals de afgelopen weken (en vanaf maandag weer… we vertrekken zondag naar Melbourne…), maar het weer is wel aangenaam. Temperatuur is goed, af en toe een waterig zonnetje, en droog. Niet zo leuk voor de foto’s, maar we hebben er geen last van. Wat minder aangenaam zijn de vliegen. Vooral rond de haven zijn ze veelvuldig aanwezig. En het zijn echte Australische vliegen: laid-back, relaxed. Ze gaan gerust op je bovenlip of zelfs onder je oog zitten, en zitten dan wel lekker. No worries, mate! Wel dus… vlieg op!

Na de lunch weer on-ge-hopt, en lekker even een half uurtje blijven zitten. We wilden naar de fish-market (en China-town, vraag me niet waarom na 3 dagen Hong Kong) en onderweg doezelde Nicolien lekker weg. Het zijn zware maar prachtige dagen. Vlakbij China-town is een overdekte markt, waar Nicolien mooi even een riem op de kop kon tikken, die was ze vergeten. China-town zelf was weer dezelfde ‘ellende’ als in Hong Kong, met het verschil dat in plaats van kleermakers en horlogeverkopers er nu masseurs en eettentjes hun diensten wilden bewijzen. En omdat het al laat was, was de vismarkt ook uitgestorven, op een grote pelikaan na die alle vuilnisbakken langsging. Andere keer beter.

We hebben de bus terug maar weer gepakt richting hotel. Met een vrolijke ‘Hi mate’ werden we weer begroet. En dat is zoals het hier gaat: iedereen is hier vriendelijk, wil een praatje maken, is hulpvaardig. Nog geen onvriendelijke mensen meegemaakt. Van de buschauffeur tot de onderhoudsman die onze internetverbinding kwam repareren (en dat leverde ons een andere kamer op, waar het allemaal wel werkte), iedereen is vriendelijk en maakt een praatje. Erg prettig, gezellig.

We gaan zo eten, en dan lekker slapen. We gaan maar niet te ver van het hotel eten, we hebben genoeg kilometers in de benen voor vandaag. Morgen staat The Rocks (oudste wijk van Sydney), Australian museum en Bondi beach op het programma. See y’all later!

Chinezen en hun gewoonten

We zitten nu in het vliegtuig en naast en voor ons zitten twee Chinese mannen. Ik probeer te slapen, ben ook echt wel moe en Nicolien probeert hetzelfde. Echter…. de twee Chinese mannen zijn nogal luidruchtig. Niet dat ze hard praten, maar ze kuchen, smakken, rochelen en halen zeer luidruchtig hun neus op. Nu ben ik qua herrie echt wel wat gewend, kom tenslotte uit de grote stad (Die van Ajax… “Het zijn maar kúúút-kakkerlakken, kúúút-kakkerlakken!!!” Mike, Dirk, lekker weekend gehad? Auwuh, Jan, Vinnie, moeten we het nog over voetbal hebben?!), en woon nu ook langs de Bulderbaan, maar dit is ronduit onsmakelijk. Het lijken wel twee verkouden zeeleeuwen met honger die net een kilo haring hebben gekregen.

Goed, nu zijn er veel Chinezen, laten we zeggen zo’n 20% van de wereldbevolking. Maar wat ik me nu afvroeg is het volgende: leren ze niet dat dit gedrag door minimaal de helft van de wereld niet wordt gewaardeerd? Dat ze naast met stokjes leren eten ook leren dat vanuit het diepst van je keel rochelen erg onaangenaam klinkt? Dat naast Mao’s rode boekje ook ‘de rest van de wereld’ aan bod komt? Dat een loempia echt ook lekker smaakt met je mond dicht tijdens het kauwen?

Als een van mijn meelezende collega’s dat nu eens aan Dan, Da Wei, Dan Lin, Xi, Li Hao of Xiao Ming vraagt, dan ga ik ondertussen de laatste Fierce Angel luisteren die ik van Arno’s neefje heb gehad. Nog altijd beter om op te slapen dan die blaffende Chinese buren… Welterusten!