Waar dit jaar het dak van de tour (de france) de Galibier is, hebben wij ook vandaag het dak van onze tour bereikt: de 86e verdieping van het Empire State Building, dat is 381 meter hoog!

Na het ochtend/middagprogramma hebben we even uitgerust, en zijn we, met de metro(!) naar 34th Street gegaan. We hebben eerst heerlijk gegeten (ja, allebei) aan de voet van het Empire State Building. Pap een salade met blauwschimmelkaas en brood, ik een heerlijke hamburger met friet. Lekker Amerikaans dus, maar een steak durfde ik niet aan…

Vervolgens naar boven… Nou ja, in etappes dan. Amerikanen zijn goed in rijen maken… En dat doen ze dan ook. Als je maar binnen bent, betaald hebt, dan laten wij je wel wachten… Goed, economisch slim gedacht, maar na zo’n lange dag wilden wij gewoon snel naar boven. Nu kun je, voor 2x de normale prijs, ook een VIP-treatment kopen, die je zonder wachtrijen naar boven laten gaan. Hebben we niet gedaan, we zijn wel Hollanders op vakantie, niet waar… Dus wachten, wachten op de kassa, wachten op security, wachten op de eerste lift, die ons naar de 80e verdieping bracht, wachten op de fotograaf, wachten op de lift naar de 86e verdieping… Eindelijk aangekomen waren we wel moe, maar het uitzicht mag er wezen, hoor. De vorige keer weigerde mijn fototoestel, maar dat was nu gelukkig niet het geval. Volgens mij wordt pap al een beetje gek van mij en mijn toestel: hij is nog maar moeilijk aan het lachen te krijgen voor de camera. Maar we hebben het leuk, hoor!

Morgen de grote dag. De batterij van het fototoestel ligt op te laden, dus dat kan niet missen. Pap ligt al uit te rusten, dus dat is ook een goede voorbereiding. De kaartjes zijn gekocht, ook dat is geregeld. Vervoer is ook geregeld: we hebben kaartjes voor de metro. Wat nog niet geregeld is, zijn de Yankees. Ze staan nu, in de 5e inning, al 0-9 achter tegen dezelfde tegenstander als die van morgen. Dat moet dus nog even geregeld worden…

Tot later!

Ik geloof dat ik de Walk of Fame heb ontdekt! Toen ik met Nicolien 6 weken geleden in Los Angeles was, alwaar de echte Walk of Fame is, viel die een beetje tegen. De Walk of Fame die ik vandaag heb ontdekt is eigenlijk gewoon een persoon: Pap! We hebben heel wat afgelopen vandaag, maar op een manier die prima is verlopen.

Ons hotel is op 7th and 56st. Dit betekent dat we vlakbij het kruispunt van 7th Avenue en 56st Street zitten. Zoals de meeste Amerikaanse steden is het stratenpatroon een raster, en zijn de straten genummerd. Manhattan is geen uitzondering, behalve het uiterste zuiden van Manhattan, het oudste gedeelte waar wij Hollanders zoveel eeuwen geleden de dienst uitmaakten. Goed, de straten die Noord-Zuid lopen heten Avenue’s, en die Oost-West lopen heten Streets. Alle straten zijn eenrichtingsverkeer, en om en om lopen ze Noord-Zuid en Zuid-Noord (en ook Oost-West en West-Oost). 7th Avenue loopt Noord-Zuid bijvoorbeeld.

We hebben ontbeten in een tentje dat ik nog van een vorige trip kende. Vooraf was pap een beetje huiverig voor het Amerikaanse eten (en Nicolien en ik hadden daar ook flink op afgegeven tijdens en na onze trip dit jaar) maar naar eigen zeggen heeft ‘ie heerlijk ontbeten: croissant, yoghurt, water en een kopje koffie. Dat kopje koffie was naar Amerikaanse maatstaven een klein kopje, onze buurman nam een 2x zo grote kop, maar ons kopje was al een aardige mok. Je moet daar zeker 2x voor op de Senseo (of de Nespresso) knop drukken!

Na het ontbijt, het was overigens al prachtig weer, zo’n 24 graden en half bewolkt, zijn we naar de lokale VVV gelopen. We hadden vooraf gesproken om vandaag, als we niet te moe waren, een bus- of boottour te doen. Aangezien pap de boottour graag wilde, besloten we dat als eerste te doen. Een tour van 3 uur rond Manhattan, een rondje dus. De pier vanwaar deze tocht startte (en dus eindigde) lag op 12th en 42nd. Dat betekende dus 14 Street-blokken en 5 Avenue blokken. En pap besloot dat we gingen lopen! Het was heerlijk weer, we hadden de tijd, dus waarom niet? En dat was dus de Walk of Fame! Geweldig, het ging hartstikke goed, en we hebben genoten al van deze wandeling. We zijn langs Time Square gekomen, Broadway, en lekkere rustigere plekjes van deze wereldstad. Pap keek zijn ogen uit, vond het erg indrukwekkend allemaal, hij was een beetje dat ene kind in die schoolklas die achteraan bungelt in de groep, soms wat ‘treuzelt’ en zijn ogen goed de kost geeft. Ik was ‘m soms even ‘kwijt’.

Aangekomen bij Pier 83 gingen we de boot op. De boot zat aardig vol, en zeker vanwege het mooie weer zat het onoverdekte achterdek goed vol. We zochten een lekker plekje in de zon en wachtten af. Ik had al eens zo’n tour gemaakt, maar niet helemaal rond het eiland, de halve tour zeg maar. We hebben genoten. Vanaf het water de skyline van Manhattan bekijken is erg mooi. Via de Hudson-river, East-river en Harlem-river voeren we tegen de klok in rond Manhattan. Onderweg ook langs het Vrijheidsbeeld gevaren, erg mooi om die van zo dichtbij te zien, en dat vond pap zeker ook. De skyline was prachtig, zeker zo in het zonnetje, en de vele bruggen die we onderdoor gingen ook. Iets anders dan bijvoorbeeld de Magere Brug of de *kuch* brienenoord. We kwamen zelfs al langs Yankees Stadium… Yihaa!

Na deze prachtige tocht, waarbij pap toch af en toe stiekem de ogen toe deed, liepen we weer terug naar het hotel, wel via een andere route zoals mam ons geleerd heeft: via Broadway. Mensen kijken blijft een belevenis, je ziet de raarste mensen, de een vreemder uitgedost dan de ander. Erg leuk! En terwijl ik dit schrijft ligt pap even uit te rusten, even een dutje te doen. Maar goed, dat mag, want voorlopig gaat het allemaal erg voorspoedig en boven verwachting goed! We genieten… en blijven dat zeker doen! Voor vanavond hebben we plannen gemaakt, even kijken of dat gaat lukken. Jullie horen van ons. Tot later!

PS: ik schreef dat ik erg bedreven was in vakantie voorbereiding, of korte tripjes… Toch wat vergeten… Haargel… Ik zal het nooit meer zeggen!

We zijn er! Vanochtend om 10 uur NL-tijd zijn we vertrokken. En nu is het tegen 2u NL-tijd, en we zijn nog steeds op, al zal het niet lang meer duren voor we slapen. Het is nu 20u NY tijd, en terwijl ik dit zit te typen zit pap naar honkbal te kijken. Het zit in de familie, zeg maar. Zodra we in een hotel in de VS zijn, gaat de tv aan… op ESPN!

De reis verliep voorspoedig, althans, tot aan de taxi naar het hotel. Op Schiphol liep het op rolletjes… Letterlijk. We hadden een plaats met extra ruimte gereserveerd voor pap, en ik zat achter hem. Bij inchecken hadden we die plaatsen nog. Vervolgens nog even een kopje koffie gedronken met z’n vieren (Pap, mam, Nicolien en ik) en daarna naar de assistentiebalie. We hadden een rolstoel gereserveerd, zodat pap lekker kon zitten en niet hoefde te lopen. En wat een gemak, zeg! Naast het feit dat pap z’n energie kan bewaren voor andere dingen, levert dat ook gewoon voordeel op. De rij voor de douane, die liep tot aan de uitgang van de terminal, liepen we in 1x voorbij: dat scheelde alweer zeker een half uur staan en wachten. We mochten als eerste het vliegtuig in, en ook dat scheelt dus. De plek van pap was prima: alle ruimte, niemand voor zich, en hij zat heerlijk.

De vlucht verliep voorspoedig, al hadden we tegenwind en deden we er bijna 8u over. We hebben prima gegeten, pap ook. De landing was voor mij wat vervelend, omdat ik nog last had van verkoudheid: mijn oren sloegen gelijk dicht en zelfs nu is het linkeroor nog niet open. Komt goed uit, want pap is een beetje doof aan het rechteroor. Lekker stel zijn we.

Bij de gate op JFK stond alweer iemand klaar met een rolstoel, en de rij voor de douane was hier nog langer dan op Schiphol… We liepen er zo weer langs. Daardoor moesten we wel wachten op onze koffers, maar dat was niet erg. En toen op naar de taxi. Voor een vaste prijs werden we naar Manhattan gebracht, maar eenmaal in Manhattan liepen we vast in het verkeer. In totaal hebben we er 5 kwartier over gedaan, en dat kan sneller.

Voor mij wel weer veel herkenning, zeker toen we, na wat gedronken te hebben in de lounge van Park Central, even een blokje (of 5) om gingen. Het ontbijttentje waar ik met de mannen vaak ging ontbijten staat er nog, evenals de Christmas shop waar ik voor mam wat souvenirs had gekocht. Wat nieuw is, is pal naast het hotel een Starbucks. Dat is fijn!

Morgen onze eerste echte dag New York. Wat die zal brengen hangt van vele dingen af, maar zal ofwel een open-bus tour zijn, of een boot-tour. In ieder geval gaan we zo lekker slapen, en naar omstandigheden morgen gezond weer op. We zijn er…!

Als je op reis gaat, dan bereid je je voor op de reis, hoe dan ook. De een verzorgt alles tot in de puntjes, de ander gooit een tandenborstel, een schone onderbroek en een paar extra sokken in een rugtasje en trekt de wijde wereld in. Ik denk dat ik eerder tot de eerste groep dan de laatste behoor, maar aangezien het mijn zoveelste vlucht is dit jaar, raak ik in ieder geval bedreven in het koffer pakken en het bedenken wat wel en niet mee mag in de handbagage, wat ik niet moet vergeten en wat misschien wel handig is om mee te nemen. Wat dat betreft was ik dan ook zo klaar.

De overige voorbereidingen lagen nu iets anders dan anders. Vlucht, hotel en tickets boeken was niet zo heel moeilijk, alhoewel dat voor pap een hele belevenis was. Alles via het internet, lekker makkelijk, en de verbazing was groot hoe gemakkelijk dat ging. Maar we waren natuurlijk nog niet klaar. De Yankees gemaild, of ze ervoor konden zorgen dat we een beetje geholpen konden worden bij het bereiken van de geboekte zitplaatsen. Nooit meer wat van gehoord. Wie weet worden we nog wel verrast… De KLM gebeld, om een speciale zitplaats te regelen en vervoer naar en van de gate. Dat ging wat gemakkelijker, zitplaats geregeld en vervoer was ook geen probleem. En toen pap voorbereiden, en hij zichzelf voorbereiden…

Ik kwam niet weg met: “Maak je geen zorgen, ik regel alles, alles komt goed”. Al snel kwamen de eerste vragen. Logisch, want het is zijn eerste transatlantische vlucht, en al die nieuwe regels omtrent handbagage en veiligheid roepen natuurlijk vragen op, net als het verblijf zelf. Of zijn medicijnen wel in de handbagage konden, of er een lift zou zijn in het stadion, wat er te eten viel daar, of er ook minder vet eten was, wat we onderweg kregen en konden doen. Heel logisch allemaal, sommige vragen stond ik niet eens stil of waren nooit in me opgekomen. Ik geloof niet dat alle vragen zijn gesteld of beantwoord, maar we zien het wel. Er valt altijd wel iets te regelen, en als we ons aan de regels houden komen we niet in de moeilijkheden.

En dan paps voorbereiding: die was geweldig goed. Samen met de fysio van het ziekenhuis lekker sporten, wandelen en fietsen. De laatste scan was goed, en dinsdag heeft pap nog nieuw bloed gekeken met een paardenmiddel. De zin werd ook steeds groter, gelukkig. Uiteraard heeft hij boeken gelezen over NY en de VS. Dollars gehaald, en de eerste benodigdheden lagen van het weekend al klaar.

Kortom: we zijn goed voorbereid! Het wordt vast heel erg leuk. Morgen vertrekken we… Met vers bloed en frisse zin!