Lieve mensen, we hebben genoten van onze vakantie. En om dit met jullie te kunnen delen. We hebben enorm genoten van al jullie enthousiaste en lieve reacties. Het is een leuk boekwerkje geworden dat we nog vaak zullen teruglezen. Ook zullen we de website in de lucht houden en zo nu en dan vullen met gemijmer, ditjes-en-datjes, belangrijke berichten of gewoon gebabbel. Dat vinden we namelijk leuk.

We zitten nu in Hong Kong op het vliegveld. We zijn sinds vertrek vanuit het hotel nu ruim 14 uur onderweg. Over 2-en-half uur vertrekt ons vliegtuig naar Amsterdam, wat ons over 15 uur met de voetjes op Schiphol zal zetten. Thuis.. De tijd in Hong Kong willen we nog even nuttig besteden om wat zaken op een rijtje te zetten. We hopen natuurlijk dat we deze en gene enthousiast gemaakt hebben over Australië, dus we willen graag nog wat statistieken met jullie delen. Denk aan het definitieve reisschema, het aantal gereden kilometers, gemiddelde campingprijs, en een top 10 tips. We gaan er eens goed over nadenken en proberen deze reis zo compleet en duidelijk mogelijk samen te vatten. We zullen dat later posten. Voor nu maak ik me er gemakkelijk vanaf. Ik heb in de vakantie zo nu en dan wat kleine stukjes getypt. Het wellicht bekende gebabbel. Hieronder nog wat stukjes die de website nog niet gehaald hebben.

Sinterklaas (geschreven op de camping bij Kings Canyon)
Sinterklaas is in het land. In Australië dus. Hij staat bij ons op de camping. We weten zeker dat hij het is, want hij spreekt Nederlands. We hebben hem niet aangesproken hoor, hij is nl incognito. Hij heeft geen mijter, maar een niet-rood met niet-goud zwembroekje aan. Hij heeft wel een hele lange baard en een dikke buik. Hij staat twee plaatsjes bij ons vandaan, een grote, baarddragende man en hij is heel vriendelijk. Hij zwaait vaak naar ons, net als Sinterklaas. Amerigo is ook vermomd, die heet nu Apollo (dat is een campermerk). Maar we weten zeker dat Apollo heel veel cadeautjes heeft, hij is best groot namelijk. Zojuist zaten we nog even voor de camper. Het is al donker en het wordt al rustig op de camping (het is immers al 22:00 uur). Toen kwam hij de camper uit. Volgens mij ging hij kijken of hij al tot actie over kan gaan… Ik denk dat ik mijn schoen maar ga zetten.

Sterren (geschreven bij Kings Canyon)
Australië is groot. En op veel plaatsen vrij onbewoond. Net als het deel waar wij nu zijn (Kings Canyon). Dat houdt in dat er weinig omgevingslicht is en er zodoende veel sterren te zien zijn. En dat loont. Prachtige sterrenhemels. Ik had hier enorm hoge verwachtingen van. En het is sprookjesachtig. Toch realiseer ik me nu dat het, door mij zo geliefde, Zeeland ook prachtige sterrenhemels biedt. Vallen de sterrenhemels tegen? Nee, dat niet. Bijzonder is dat je hier ook aan de lage horizon sterren ziet. Dat zie je bij ons niet. Daar is over het algemeen bebouwing. Maar ik ben nog niet van mijn stoel gevallen van bewondering. Mooi, absoluut mooi. Ik denk dat mijn verwachtingen te hoog waren..

Hoed (geschreven bij Uluru)
Martijn heeft een hoed gekocht. Een hele stoere Australische hoed. Die komt goed van pas, de zon mag wel wat weerstand krijgen. Het is hier in het centrum warm. Doordat het ook veel waait valt het niet zo op. Maar als je ‘s avonds in de spiegel kijkt, dan zie je dat de zon haar werk gedaan heeft. Roodverbrande schouders en voetjes. Maar geen verbrande wangen, want die zijn goed beschermd. Mijn gezicht door mijn BLOF-pet. En mijn stoere ranger; die draagt zijn stoere hoed.

Wildlife (geschreven in Palm Cove)
Bij Australië denk je al snel aan gevaarlijke dieren. En daar word je ook voor gewaarschuwd. Slangen zijn actief, kangoeroes kunnen de weg oversteken. En op de camping bij Kings Canyon werden we gewaarschuwd voor levensgevaarlijke dingo’s. Met bijbehorende plaatjes van gewelddadige dingo’s. In de praktijk valt het wel mee. We hadden tot vandaag 1 slang gezien (circa 60 cm lang). Die stak de weg over en werd gek genoeg niet door de banden geraakt, maar glipte er precies tussendoor. Maar vandaag, in Palm Cove, heb ik de schrik van mijn leven gekregen. We werden vrij kalm door iemand geattendeerd op een slang in de boom. En niet zomaar een slang. Bevangen door de schrik noem ik het steeds een Boa Constructor, maar ik word gecorrigeerd door Martijn; het is een Python. Echt waar hoor! Een hele dikke, lange Python. Die Boa Constructor wekt overigens lachwekkende beelden bij Martijn op. Van een slang met een gereedschapskist, beschermende bril, werkhandschoenen en een helm. Tja, wat zie je liever…

Maar terug naar wildlife. Kangoeroes zijn toch vrij schaars, in tegenstelling tot wat de verkeersborden ons doen geloven. We zijn enorm getrakteerd in the Grampians, met onze huis-kangeroes. Maar daarna hebben we er slechts 4 gezien (levend dan). Twee langs de weg, op pad naar Coober Pedy. En twee in de Olga’s. En de Rock Wallabees natuurlijk. Lieve, kleine schattige boefjes. En die dingo’s natuurlijk, die liepen een beetje sluipend over de camping. Dat is toch vrij bijzonder. Zelfs wat beangstigend. En dat beangstigende leidde voor ons weer tot komische taferelen. Er liep nl een Hollander over de camping met een tak in zijn handen, daar sloeg hij af en toe mee tegen een boom. Hij stampte ook enorm met zijn voeten. Ik denk dat hij dacht dat hij hiermee dingo’s zou wegjagen. Een andere, Nederlandse, mevrouw probeerde het met een simpel geklap in de handen en de legendarische kreet “sjoe!”. Ik denk dat de dingo deze geniale Nederlandse uitroep niet kende. Ik ben zelf 1 keer goed geschrokken. Toen dook uit het donker een dingo op, achter Martijn. En die dingo stopte, op 2 meter afstand van ons. De dingo’s die we tot nu toe zagen die liepen door. Maar deze niet. Ik besloot niets te zeggen om Martijn niet tot een schrikreactie uit te lokken. Toen hij tenslotte omkeek, besloot de dingo door te lopen. En dat is wat ze constant doen. Zodra mensen aandacht aan ze besteden lopen ze door. Niks aan de hand dus. Kortom, weinig te vrezen van wildlife. Toch overlast van dieren in Australië! Alhoewel, dieren… Waar we echt last van hebben gehad zijn vliegen, mieren en vogels. De vliegen kunnen onuitstaanbaar zijn. Tijdens een van onze wandelingen had Martijn op een bepaald moment minimaal 60 vliegen op zijn rugzak zitten. Ze drijven je tot waanzin! Ze gaan nl op je ogen, neus en lippen zitten. Bloedirritant. De mieren vierden in Alice Springs hoogtij en hadden het gemunt op mijn voeten. Brrr. En de vogels? Die zijn knettergek en hondsbrutaal. Op de camping in Kings Canyon kwamen ze in grote aantallen op ons afgetippeld (alsof ze het afspraken) zodra er eten in de buurt is. Zo erg dat we maar binnen aten. Tja, het kan verkeren, zit je in the Outback, moet je binnen eten. Om je te beschermen, tegen een paar huismussen….

Nou, dat was het dan, denk ik. Met weemoed hebben we vanmorgen Australië verlaten. Maar ook met een blij gevoel. Blij dat de vakantie zo geweldig is geweest, dat we zulke mooie momenten hebben meegemaakt en fijne mensen hebben ontmoet. Blij dat we even helemaal uitgerust zijn. In ons hoofd dan 😉 En blij om morgen weer thuis te zijn. We hebben wat tastbare herinneringen meegenomen. En wat ontastbare herinneringen. We gaan proberen die vast te houden. De belangrijkste zal zijn: “No worries, mate. Relax”.

G’day mates. No worries..