Eerder deze week, na een blik op de kaart, rees bij mij het idee om eens te kijken in Sala Baganza, een plaatsje onder Parma, waar ik sporen van mijn spikes in het gravel moet hebben liggen.  Zoals eerder geschreven heb ik daar 2 zomers een honkbaltoernooi gespeeld, waarbij we 2^e en 1^e zijn geworden. Met behulp van onze Karin (de navigatie van de camper hebben we ‘Karin’ gedoopt) reden we er zo op af. In eerste instantie weinig herkenning in het dorp zelf, maar na een blik op de lokale plattegrond reden we naar het sportcentrum en daar was wel de herkenning en de herinnering. Het veld waar we de wedstrijden speelden en wonnen, waar we aten, waar de geïmproviseerde camping was, waar de gastvrouwen 2x per dag voor ons kookten. Het zag er deels nog hetzelfde uit, maar het was ook uitgebreid en hier en daar vernieuwd. Al lopend over het veld en de accommodatie kwamen steeds meer herinneringen terug. Vooral leuke herinneringen, maar het is dan ook alweer een tijdje geleden. Ik las namelijk op de website van de club dat wij in 1988 het toernooi wonnen…

Samen met Nicolien en Karin vervolgden we onze weg. Change of plans: nadat we ons stukje van gisteren plaatsten hebben we nog even het weerbericht bekeken voor Frankrijk voor de komende dagen. Zag er niet best uit. Koude avonden, en overdag neerslag. Aangezien we nog een dag wilden wandelen leek ons dat geen prettig vooruitzicht, en besloten we verder in de regio te kijken. Het weerbericht voor Zwitserland zag er beter uit, en dus zijn we nu in Zwitserland, aan het meer van Lugano. We hebben Italië dus verlaten. En dat voelt prima. We hebben namelijk verzuimd om aan de fietsen, die achterop de camper op de fietsendrager staan, een bord te hangen, met schuine rode/witte strepen. Die zagen we wel aan collega-campers hangen als die iets achterop de fietsendrager hadden staan, maar wij hadden ‘m dus niet. Eenmaal iets nauwkeuriger de ANWB aanwijzingen gelezen te hebben voor Italië kwamen we erachter dat dat verplicht is… We hadden al een mooi verhaal bedacht dat we die verloren waren. Maar goed, nu we Italië verlaten hebben zijn we wat dat betreft veilig.

Hoe de dag van morgen eruit gaat zien is nog even onbekend. Ofwel we gaan vanaf deze plek wandelen, of we rijden nog een stukje verder, naar de noordkant van de Alpen, om daar een dag extra te blijven. We zien het wel, dat is het ‘romantische’ van reizen met de camper (maar ondertussen duiken we gewoon in de ACSI gids en berekenen we met behulp van Karin de afstanden en reistijden…). Tschuss/Ciao/Au revoir!