We zijn er, in Toscane. Om precies te zijn net buiten Florence. Toscane is naar mate de plannen vorderden eigenlijk ons hoofddoel geworden. Dat wil zeggen: het gebied waarvandaan we ook weer richting huis vertrekken. Uiteraard zal, net als de heenreis, ook de terugreis allerlei leuke bestemmingen hebben, maar we zullen hier meer zien en minder kilometers maken.

De reis van vandaag van Venetië naar Florence was op z’n zachtst gezegd een hobbelig gebeuren. De A1 van Bologna naar Florence is wat betreft de naam vergelijkbaar met de A1 ter hoogte van de Muiderbrug. En dat dan 90km lang… En dat gaat met een personenauto waarschijnlijk prima, maar met de camper is het een ander verhaal. Veel hobbels, kuilen, en dat is hard werken. Ook voor het interieur, dat schudt alle kanten op. De inhoud van de kastjes wordt hergeschikt, evenals onze eigen ledematen. Maar goed, we hebben het gered, en de camper ook.

Ik neem het schrijven even over van Martijn. Mijn stukje zou zijn begonnen met een hoop gezanik en gezever, want wat een helse weg was dat over de A1. Halverwege reden we de 23^e tunnel in en heb ik kortstondig de gedachte gehad ‘zoek het maar uit, ik doe het niet meer’. Ik had mijn handen al bijna los van het stuur. Wat een gehobbel. En wat een volstrekt krankzinnige medeweggebruikers. Maar het leek mij niet zo’n goed idee om het stuur los te laten en dat heb ik dan ook maar niet gedaan. Ik ben nog heel even boos geweest, toen we bij het verlaten van de A1 maar liefst 16,60 euro tol moesten afrekenen (het is de Efteling niet!), inmiddels heb ik het punt bereikt dat ik de rit schaar onder de bijzondere momenten van deze vakantie. Later kunnen we er om lachen.

Goed, Florence dus. We staan op een bijzondere camping. Gek genoeg vol met Hollanders. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. En de Hollanders staan hutje mutje bij elkaar. Bij aankomst op de camping mochten we eerst op expeditie. Dat is inmiddels gewoonte geworden. Je krijgt hier nooit een plek toegewezen, je mag op expeditie en je eigen plekje zoeken. Tot op heden een dankbare taak. Vandaag een onmogelijke taak. Want alle plekjes waren doordrenkt met modder. Ik ben inmiddels zielsveel gaan houden van de camper en wilde hier dus pertinent niet aan beginnen. We hebben gezocht en gezocht en uiteindelijk een plekje, ver van de menigte, gevonden. Een heel idyllisch plekje op een grasheuvel. Geen mens te bekennen. Daar zijn we gaan staan. Eenmaal uitgepakt en geïnstalleerd kregen we beiden een onaangenaam gevoel. Het was (achteraf) best grappig. Ik zag Martijn wat ongemakkelijk op zijn stoel heen en weer schuiven. Om zich heen kijken. Pips gezicht. En ik voelde mij net zo. Want, is dit wel een legale plek? Mogen we hier wel staan? Het mooiste plekje van de camping en we staan hier moederziel alleen. Toch maar wat te drinken ingeschonken, hadden we verdiend na die helse rit. Klokklokklok, op! En bijna in koor zeiden we, ik voel me niet zo op mijn gemak, dit mag misschien helemaal niet. En als heilige Marius en heilige Maria zijn we naar de receptie gelopen (en wees geïnformeerd, ook dit is een expeditie, want de receptie ligt minstens 1500 meter lager…). En daar hebben we opgebiecht dat we mogelijk op een illegaal plekje staan. De aardige mevrouw aan de receptie moest lachen. Ze vertelde ons dat we het mooiste plekje hadden gevonden en dat ze het altijd verwonderlijk vindt dat hier niemand gaat staan.

Tevreden zijn we terug geklommen. En daar zitten we nu. Voor de camper, onder de luifel, genietend van het heerlijke weer. Een kaarsje op tafel en een goed glas wijn. We zijn in Toscane, en we gaan hier intens van genieten. Vakantie is heerlijk…..