Vandaag stond een bezoek aan Venetië op het programma. We hebben tot nu toe een vol programma gehad. Dat was ook zo gepland, zoals we ook gepland hebben om de komende week wat minder een programma te hebben en wat meer relax-momenten in de vakantie op te nemen. Dat moet lukken in Toscane, onze volgende bestemming. Goed beschouwd hebben we de afgelopen week iedere dag wel ‘iets’ gedaan: gereisd, een activiteit, of allebei. Hartstikke leuk, we hebben genoten van wat we ondernomen hebben, maar de boeken (‘De wereld van Sophie’ voor Nicolien en ‘De Amstel’ voor mij) zijn tot nu toe nog onaangeroerd gebleven. En dat zegt genoeg eigenlijk. Aan de andere kant is er ook nog geen dag geweest dat we beiden die behoefte hadden. En daar speelt het weer een belangrijke rol in denk ik.

Venetië, dat betekent water, water en nog eens water, uiteraard. Maar meer dan we op gerekend hadden. En ergens ook weer niet. We werden vanochtend met regen wakker, zoals voorspeld was. Maandag a.s. zou pas weer een droge dag worden, en daar wilden we niet op wachten, dus we zijn op pad gegaan. Onze camping ligt op het schiereiland ten oosten van Venetië, en vanaf daar konden we de boot pakken naar Venetië. Hollands als we zijn, weer of geen weer, zijn we met regenjassen aan op de fiets gestapt om naar de boot te fietsen. En wonder boven wonder bleef het tijdens ons fietsritje droog. Eenmaal in de boot begon het flink te regenen. En de terugweg verliep net zo: regen tijdens de oversteek, (nagenoeg) droog tijdens de fietstocht. Eenmaal op de camping begon het weer hevig te regenen en zelfs te onweren. Veel regen dus vandaag, maar we zijn er weinig door getroffen of gehinderd. Alleen vanwege het onweer zijn we vanavond maar niet uit eten gegaan. We hopen uiteraard dat de nazomer en het begin van de herfst nog mooi weer voor ons in petto hebben. We geven ze nog twee weken. Maar vooralsnog zijn de weergoden ons goed gezind, ze hinderen ons niet. We hebben dus goede hoop!

Eenmaal aangekomen in Venetië troffen we nog de laatste restjes van de fikse regenbui van onderweg. Veel paraplu’s, die vanwege onze lengte gecombineerd met die van de gemiddelde Italiaan of Aziatische toerist bij ons op ooghoogte binnenkomen. Niet fijn, in de eerste smalle straatjes vanaf de kade en het Piazza San Marco richting Rialto, de brug over het Canale Grande. Maar naarmate de paraplu-gebruikers doorkregen dat het echt droog was, werd het beter. En gek genoeg kwamen we ook terecht in prachtige straatjes en pleintjes waar we bijna alleen waren. Gek, want daar is meer te zien dan in de smalle straatjes waar de luifeltjes en de kraampjes je alle zicht op de prachtige gebouwen ontnemen. Kortom: de regen en de paraplu’s brachten ons op prachtige en rustige plekken.

Venetië is een prachtige stad. Een bijzondere stad ook, omdat de enige voertuigen handkarren zijn, en dan zijn er natuurlijk nog allerlei vaartuigen, zoals de stadsbus-boten, de watertaxi’s en uiteraard de gondels. Vanwege het weer voeren er weinig gondels door de grachten, maar gelukkig hebben we er enkele gespot. Maar goed, heel bijzonder om geen fietsen, brommers, geen auto’s, trams en bussen tegen te komen. Het geeft de stad een middeleeuws gevoel, daar waar de marktkoopmannen hun handelswaar op handkarren vervoeren, daar waar er nog tijd is voor een praatje tussen de barbier en de portier, midden op straat. En wat zal de stad er in een voorjaars- of najaarszonnetje prachtig uit zien. De grauwe luchten hebben niet de prachtige plaatjes opgeleverd (zie de link ‘Fotoalbums’ voor de laatste foto’s) die we gewild hadden, maar we hebben een goede indruk van de stad gekregen. We komen zeker terug!

Eerst Toscane. Morgen op weg naar Florence, en dan ‘zien we wel’. Alhoewel ik nog een tripje down memory lane op het verlanglijstje heb staan… Arriverdeci!