Gisteren hebben we Luxemburg verlaten. Onze gedachte bij deze vakantie is dat we een tour d’amour maken, een rondreis door een deel van ons eigen Europa, dat we gaan waar de zon ons brengt. En tot dusver lukt dat prima. Tour d’amour? Daar hebben wij niet veel voor nodig.. Europa? We zijn goed op weg, na Nederland, België en Luxemburg, hebben we nu ook Frankrijk en Duitsland een bezoekje gebracht. En de zon? Zowaar, daar waar we gaan schijnt de zon. Het is weliswaar geen 30 graden (sterker nog, we denken dat de temperatuur hier in de bergen ’s nachts tot het vriespunt daalt), maar tot dusver lacht de zon ons nog iedere dag tegemoet. Wij danken u, zon!

We zijn in Duitsland, het Zwarte Woud. Om precies te zijn, we zijn in Lenzkirch. Dit is vlakbij de Titisee. Voor voetballiefhebbers komt dit bekend voor, hier streek de NOS neer tijdens het WK 2006. Wat media al niet kan doe, toen ik zojuist mijn moeder aan de telefoon had vertelde ik haar dat we bij de beroemde Titisee zitten. Later keek ik nog eens op de kaart. Goed zoeken, zeg ik, dan vind je het.. We zijn hier gisteren naartoe gereden. Metz, Strassbourg, Freiburg, Offensee, Lenzkirch, tweede camping rechts. Fluitje van een cent. En dat was het eigenlijk ook wel, afgezien van een omleiding die de bijrijder (Martijn in dit geval) een prachtig beeld gaf van het Zwarte Woud. En die de bestuurder (ik in dit geval) een spoedcursus ‘rijden met een camper in de bergen‘ gaf. Allemaal goed gegaan. De camper staat weer op zijn plaats en wordt door ons liefkozend  toegesproken. De camper is ons geweldige huis op wielen. We houden van de camper. De camping is prima. Als je de eigenaresse weg denkt. Zucht. Ik mag het misschien niet zeggen, maar wat een heks, zeldzaam onvriendelijk. Om 19:00 uur luiden klokken op de camping, heel hard. Ik dacht eerst dat de camping-eigenaresse de vrouwelijke vorm van de klokkenluider van de Notre Damme is. Maar nu weten we dat de receptie dan sluit, en de heks naar huis gaat. Ik denk dat ze een kindje opgesloten heeft op zolder, die als dankbetoon de klokken luidt als ze weg is.

Maar goed, ik dwaal af. Het Zwarte Woud is prachtig. In 1 woord. We zijn vandaag op pad gegaan, te voet. We hadden geen vastomlijnd plan, maar we zijn een hotel ingelopen om te vragen of zij een kaart van de omgeving hadden. Die hadden ze. Er zijn hier veel wandelingen uitgezet, gemarkeerd met bordjes met gekleurde wybertjes. We zijn begonnen met de gele wandeling, toen overgestapt op de blauwe wandeling, en het laatste deel zaten we op de rode wandeling. Al met al 16,5 kilometer. We begonnen op 800 meter hoogte en zijn bijna tot 1200 meter hoogte geklommen. Geleidelijk uiteraard. Het was een heerlijke wandeling. Wat een rust, wat een prachtige natuur. We zijn in 16 kilometer 4 personen tegen gekomen. Verder waren we alleen met allerlei klein rondhuppelend grut (hagedissen, kleurige vogels, eekhoorntjes), de mooiste bomen (met zwarte stam, zowaar), en met de kerstgedachte. Het ruikt hier namelijk overal naar kerst, hmmm….

Op de terugweg kwamen we langs het dorp, Lenzkirch. Een prachtig idyllisch, typisch Duits dorpje. En welke boodschappen doe je in Duitsland? Broodjes, in alle soorten en maten. En vleeswaren, heel veel lekkere vleeswaren. En terwijl ik dit typ pelt Martijn de eitjes. De broodjes en vleeswaren zijn uitgestald op tafel, we gaan eten. Binnen, wel te verstaan. Want vandaag was het weliswaar circa 20 graden, op 800 meter hoogte koelt het snel af wanneer de zon ondergaat. En dan wordt het koud. Zo koud dat we met een dekentje over de benen in de camper blijven zitten. Lekker muziek draaien, spelletje spelen, boek lezen, kletsen; vakantie vieren. Het is zalig…