Author Archives: Nicolien

Voor Marcia

Voor Marcia
We hebben het even stil gehouden, omdat we niet zeker wisten of we het zouden halen in onze planning. En we wilden een van onze trouwe lezers niet teleurstellen met valse beloften. Maar vandaag hebben we ons ‘geheime’ plan tot uitvoer gebracht. En zijn we afgereisd naar the Barossa, een van de grootste wijngebieden van AustraliĆ«. En dat hebben we best een beetje speciaal voor Marcia in onze reis ingepland. Haar altijd enthousiaste reactie over onze reis, en de hoop dat we ook nog een mooi wijngebied zouden bezoeken; wie kan daar aan voorbij gaan šŸ˜‰
En hier zijn we dan. In Tanunda, het hart van the Barossa. Het was een lange weg. We hebben vandaag 582 km afgelegd vanuit the Grampians. Maar zeker de moeite waard. De reis was lang, en best vermoeiend. Maar ook heel mooi. We hebben zeker een goede 250 km afgelegd door de agrarische gebieden van Victoria en South Australia. En het is graan wat de klok slaat. Eindeloos veel graan. Prachtig! Graan is mijn favoriete gewas. Het is mooi goudgeel van kleur. En het doet me denken aan vroeger. Als papa het graan ging dorsen. Zwart van het stof was hij. En het was altijd lekker weer, want dat is de tijd dat je het graan van het land afhaalt. En dan maakte mama nasi, en dat gingen we dan op het land opeten. Papa een biertje, en iedereen op een baal stro. Prachtig. Vandaar dat ik graan zo mooi vind. En nu is het tijd in AustraliĆ« om het graan te dorsen. Novemberā€¦ En dat gaat groots. Enorme machines dorsen het graan, en lossen dat in silo’s die op het land staan. Grote vrachtwagens rijden dan langs de silo’s om deze te legen en naar de fabriek te brengen. Mooi..
En zo ging dat kilometers aan een stuk. Tot we vlakbij de wijngebieden aankwamen. Een nieuwe sensatie. Want wat een mooi stukje AustraliĆ« is dit nu weer! Het doet denken aan Frankrijk, beetje Zuid-Duitsland, en het bracht bij ons ook warme herinneringen boven aan Nappa Valley, in California. In de vroege jaren hebben zich hier vooral Duitsers gevestigd, en die zijn gaan bouwen aan dit gebied. En het loont. Mooie dorpen, keurig onderhouden, en gezellig. En veel, eindeloos veel wijnhuizen. De grote ‘jongen’ hier is Jacob’s Creek. Vrij bekend in Nederland ook. We hebben nog niet veel gezien. Nadat we ons geĆÆnstalleerd hadden op de camping zijn we gaan eten in de lokale pub. En nu zitten we te genieten van de avond. Het is lekker hier, goed weer om het graan te dorsenā€¦
We beloven, vooral aan Marcia, dat we onze ogen en oren en andere zintuigen paraat houden voor dit mooie en lekkere gebied. We zullen uitgebreid verslag doen. Wanneer dat is, dat weten we niet. Internet blijft schaars hier. Zodoende dit keer maar liefst 3 verhaaltjes. Geniet ervan. Dat doen wij ook..

We hebben het even stil gehouden, omdat we niet zeker wisten of we het zouden halen in onze planning. En we wilden een van onze trouwe lezers niet teleurstellen met valse beloften. Maar vandaag hebben we ons ‘geheime’ plan tot uitvoer gebracht. En zijn we afgereisd naar the Barossa, een van de grootste wijngebieden van AustraliĆ«. En dat hebben we best een beetje speciaal voor Marcia in onze reis ingepland. Haar altijd enthousiaste reactie over onze reis, en de hoop dat we ook nog een mooi wijngebied zouden bezoeken; wie kan daar aan voorbij gaan šŸ˜‰

En hier zijn we dan. In Tanunda, het hart van the Barossa. Het was een lange weg. We hebben vandaag 582 km afgelegd vanuit the Grampians. Maar zeker de moeite waard. De reis was lang, en best vermoeiend. Maar ook heel mooi. We hebben zeker een goede 250 km afgelegd door de agrarische gebieden van Victoria en South Australia. En het is graan wat de klok slaat. Eindeloos veel graan. Prachtig! Graan is mijn favoriete gewas. Het is mooi goudgeel van kleur. En het doet me denken aan vroeger. Als papa het graan ging dorsen. Zwart van het stof was hij. En het was altijd lekker weer, want dat is de tijd dat je het graan van het land afhaalt. En dan maakte mama nasi, en dat gingen we dan op het land opeten. Papa een biertje, en iedereen op een baal stro. Prachtig. Vandaar dat ik graan zo mooi vind. En nu is het tijd in AustraliĆ« om het graan te dorsen. Novemberā€¦ En dat gaat groots. Enorme machines dorsen het graan, en lossen dat in silo’s die op het land staan. Grote vrachtwagens rijden dan langs de silo’s om deze te legen en naar de fabriek te brengen. Mooi..

En zo ging dat kilometers aan een stuk. Tot we vlakbij de wijngebieden aankwamen. Een nieuwe sensatie. Want wat een mooi stukje AustraliĆ« is dit nu weer! Het doet denken aan Frankrijk, beetje Zuid-Duitsland, en het bracht bij ons ook warme herinneringen boven aan Nappa Valley, in California. In de vroege jaren hebben zich hier vooral Duitsers gevestigd, en die zijn gaan bouwen aan dit gebied. En het loont. Mooie dorpen, keurig onderhouden, en gezellig. En veel, eindeloos veel wijnhuizen. De grote ‘jongen’ hier is Jacob’s Creek. Vrij bekend in Nederland ook. We hebben nog niet veel gezien. Nadat we ons geĆÆnstalleerd hadden op de camping zijn we gaan eten in de lokale pub. En nu zitten we te genieten van de avond. En van een lekker lokaal wijntje šŸ˜‰ Het is lekker hier, goed weer om het graan te dorsenā€¦

We beloven, vooral aan Marcia, dat we onze ogen en oren en andere zintuigen paraat houden voor dit mooie en lekkere gebied. We zullen uitgebreid verslag doen. Wanneer dat is, dat weten we niet. Internet blijft schaars hier. Zodoende dit keer maar liefst 3 verhaaltjes. Geniet ervan. Dat doen wij ook..

Ontdek Australie: luister naar de locals!

Ontdek Australie: luister naar de locals!
The Grampians: wat een fantastische tip van tante Corrie. Eens te meer een bevestiging dat de bewoners van dit waanzinnige continent weten waar je moet zijn. En daar moeten we dan ook maar naar luisteren. Dus, ga je ooit naar Australie, luister naar de prachtige klanken van het Australische accent, doe wat ze je vertellen, volg desnoods een kangaroo; ze weten je de juiste weg te vertellen!
Gisteren the Great Ocean Road verlaten. Martijn en ik hadden het net over zijn stukje over dit bijzondere stukje wereld. Ik vond hem wat somber overkomen. En dan te bedenken dat dit de mooiste kust ter wereld moet zijn. En dat is het ook! En daar zijn we het ook over eens. De kust is onbeschrijflijk mooi, niet op beeld vast te leggen. Maar we moeten niet vergeten dat we onze beoordeling moeten baseren op de “Ocean Road”, de kust, en niet op Jan en alleman die daar commercieel een slaatje uit wil slaan. De aanbieders van attracties. Alweer een goede tip (en nu niet van een local): wil je van de Great Ocean Road genieten, ga dan naar de kust, kijk je ogen uit, en neem het uitzicht in je op. Zoals wij hebben gedaan, en nu al met heel veel plezier op terug kijken.
Gisteren dus de Great Ocean Road verlaten, en de binnenlanden ingetrokken. Een bijzonder moment, een nieuwe episode in onze reis. De wegen zijn ineens stukken beter begaanbaar. En het uitzicht is compleet veranderd. Ik zou geen goede boerendochter zijn als ik niet benadruk dat het genieten is van de agrarische bezigheden. Vlak tegen de kust is er (nog) voldoende water, en zodoende vruchtbare grond. En daar wordt hard gewerkt. En vooral hard beregend, want de grond kan wel wat water gebruiken. Het klimaat verandert ook met de kilometer. Het wordt warmer, aangenaam! We zijn bij Warrnambool de binnenlanden ingetrokken. Tip nummer 3: als je de Great Ocean Road wil beleven, dan moet je tenminste doorrijden tot Warrnambool. De bonus zit in de laatste 100 kilometer.
Richting het noorden dus. De richting waar de zon het hoogst staat, op het midden van de dag. Blijft bijzonder, het zuidelijk halfrond. Een lekker ritje bracht ons in Dunkeld. De poort naar de Grampians. En daar hebben we, gewoontegetrouw, een bezoekje gebracht aan het visitors center (tip 4). Want daar weten ze precies waar ze je naartoe moeten sturen. En dit keer, in Dunkeld, troffen we een medewerker met ervaring. Veel ervaring. Vele jaren ervaring. Hij was minstens 85. En heel lief šŸ™‚ Voordat hij ons uberhaupt kon helpen, moest hij de statistieken bijwerken. Bij binnenkomst schreef hij vlijtig 2 in zijn schriftje. Daarna kwamen de vragen die waarheidsgetrouw beantwoord moesten worden. “Where you from?”, “Where are you going?”. En dat werd allemaal keurig opgeschreven. Later liet hij ons zien waarom. Hij houdt, handmatig, bij wat zijn bezoekers uitspoken. En dat vertaalt zich in een prachtig overzicht van “bezoekers aan Dunkeld”. Afgelopen jaar waren er 135 Nederlandse bezoekers in het visitors center geweest. En als we door hadden gevraagd, dan hadden we ongetwijfeld rugnummers, bestemmingen, adressen etc gekregen. De lieverd. Maar we waren Dutchies met een missie. Wij gingen the Grampians bezoeken. Goede keuze uiteraard, volgens onze vriend. Hij heeft ons haarfijn uitgelegd waar we wel en niet naartoe moeten gaan. En als afsluiting gaf hij ons nog wat bemoedigende adviezen mee. Opletten voor slangen, vooral de giftige. En spinnen natuurlijkā€¦ Ik ben al een beetje verkleurd (naar goede gewoonte ben ik zo verkleurd dat mijn wangen voor tomaatjes door kunnen gaan). Toen mijn wangen enigszins lijkbleek werden, heeft hij zijn advies wat versoepeld: nog geen toeristen verloren dit jaar door dodelijke slangen- of spinnenbeten. Tja, daar moet je het dan mee doen. Ik ben een pionier, dus ik zeg maar zo: ik zou zomaar de eerste zijn.
Maar goed, we zijn niet vies van een avontuur, dus op naar the Grampians. Een natuurpark, dankzij de prachtige natuur. En de zorgen waren al snel als sneeuw voor de zon verdwenen. Want wat een prachtig gebied. Hoge bergen, veel groen, natuur!! Op de kaart zagen de natuurcampings er wel aantrekkelijk uit. Toen we deze tegenkwamen niet meer. Hihi. Een verlaten stukje grond, in the middle of no where, zonder faciliteiten; ik dacht het niet. Ik denk nl dat slangen daar heel erg van houden. Dus doorgereden naar Halls Gap, the place to be in the Grampians. Een dorp met 10 nobele middenstanders (een supermarkt, een visitors center (!!), een camping, een souvenier winkel, en een kroeg natuurlijk). Daar hebben we ons kamp opgeslagen. Wat een heerlijkheid. Midden in de natuur. Prachtig. We hebben onze tafel en stoeltjes buiten gezet en een lekker borreltje ingeschonken. En wat denk je, we knipperen drie keer met onze ogen en er staan ineens 6 kangaroos naast onze camper. Een mijlpaal!!! Onze eerste levende kangaroos. Dat levende moet erbij, want onze eerste kennismaking met een kangaroo was op weg hiernaartoe. Het was een halve kangeroo, die midden op de weg lag šŸ™ We hebben genoten van hun bezoek. Samen met Ann, onze buurvrouw. Een gepensioneerde local, die op het plekje naast ons staat. Over Ann later meer, maar het was een bijzondere ontmoeting.
Vandaag besloten om hier een nachtje langer te blijven. Dus plaatsje verlengd met een dag, en op pad. Ben wel dol op een wandelingetje. En we zouden gaan hiken. En zo geschiedde. Van onze bejaarde vriend in Dunkeld hadden we een wandelkaart gekocht, dat was het minste wat we konden doen šŸ˜‰ En we hadden, wijselijk, een wandeling uitgezocht van het type “medium”. De wandelingen gaan hier van “easy”, naar “medium”, “medium-hard” en “hard”. We zijn geen watjes, maar we moeten ook de gezondheid een beetje in de gaten houden. Dus kozen we voor een “medium” wandeling. Nou, ik kan er twee dingen over zeggen. Allereerst, het was wonderlijk mooi. Ten tweede, het was loeizwaar! Allemachtig zeg. Wat een geklim. En niet over mooi asfalt, zullen we maar zeggen. En dan heb je het geklim gehad, dan komt het dalen. Zeker geen beloning na een zware klim. Goed, we hebben de 6,5 km afgelegd. Het was absoluut de moeite waard. Maar de moeite was groot. Even een zijspoor in mijn verhaal. Het gaat prima met de gezondheid. De warmte doet niet altijd goed. De lijven, en zeker mijn lijf, worden wat stram en stijf. Maar absoluut geen reden tot klagen.
Na onze survivaltocht (jaja, het kan snel gaan; van een wandeling, naar een hike, naar een survivaltocht) hebben we eerst een half uurtje tegen de camper aan gehangen, even uithijgen. Daarna hebben we ons toch nog aan een tweede wandeling gewaagd. Een “easy” naar een hele mooie waterval. En dat was aangenaam qua wandeling, en bijzonder qua natuurverschijnsel. De waterval stroomt nl met een noodvaart van de berg af, en eindigt in een berg kiezels. Geen meertje, geen kreek, geen rivier. Gewoon een berg kiezels. En daaronder? Geen ideeā€¦
En nu zitten we lekker voor onze camper. Het weer laat het toe om tot de late uurtjes buiten te zitten. Genieten van de waanzinnig mooie sterrenhemel. Ik heb dit stuk een paar keer moeten onderbreken. Voor de buren, die even kwamen babbelen. Daar zal ik laten meer over schrijven, maar het is een bijzonder fenomeen. Verder nog een keer voor een familie kangaroos die langs kwamen hoppen (zo schattig). En nu ik dit typ, ik overdrijf niet, schrik ik me helemaal een beroerte, want het is inmiddels donker en er komt net op 5 meter afstand een kangaroo voorbij hupsen (oh nee, twee, en ik hoor er nog een in de bosjes zitten). En verder moesten we nog eten. We hebben lekker wat aardappeltjes op de bbq gelegd. Naast de biefstuk. Zucht, we hebben het goed..ā€¦.

The Grampians: wat een fantastische tip van tante Corrie. Eens te meer een bevestiging dat de bewoners van dit waanzinnige continent weten waar je moet zijn. En daar moeten we dan ook maar naar luisteren. Dus, ga je ooit naar Australie, luister naar de prachtige klanken van het Australische accent, doe wat ze je vertellen, volg desnoods een kangaroo; ze weten je de juiste weg te vertellen!

Gisteren the Great Ocean Road verlaten. Martijn en ik hadden het net over zijn stukje over dit bijzondere stukje wereld. Ik vond hem wat somber overkomen. En dan te bedenken dat dit de mooiste kust ter wereld moet zijn. En dat is het ook! En daar zijn we het ook over eens. De kust is onbeschrijflijk mooi, niet op beeld vast te leggen. Maar we moeten niet vergeten dat we onze beoordeling moeten baseren op de “Ocean Road”, de kust, en niet op Jan en alleman die daar commercieel een slaatje uit wil slaan. De aanbieders van attracties. Alweer een goede tip (en nu niet van een local): wil je van de Great Ocean Road genieten, ga dan naar de kust, kijk je ogen uit, en neem het uitzicht in je op. Zoals wij hebben gedaan, en nu al met heel veel plezier op terug kijken.

Gisteren dus de Great Ocean Road verlaten, en de binnenlanden ingetrokken. Een bijzonder moment, een nieuwe episode in onze reis. De wegen zijn ineens stukken beter begaanbaar. En het uitzicht is compleet veranderd. Ik zou geen goede boerendochter zijn als ik niet benadruk dat het genieten is van de agrarische bezigheden. Vlak tegen de kust is er (nog) voldoende water, en zodoende vruchtbare grond. En daar wordt hard gewerkt. En vooral hard beregend, want de grond kan wel wat water gebruiken. Het klimaat verandert ook met de kilometer. Het wordt warmer, aangenaam! We zijn bij Warrnambool de binnenlanden ingetrokken. Tip nummer 3: als je de Great Ocean Road wil beleven, dan moet je tenminste doorrijden tot Warrnambool. De bonus zit in de laatste 100 kilometer.

Richting het noorden dus. De richting waar de zon het hoogst staat, op het midden van de dag. Blijft bijzonder, het zuidelijk halfrond. Een lekker ritje bracht ons in Dunkeld. De poort naar de Grampians. En daar hebben we, gewoontegetrouw, een bezoekje gebracht aan het visitors center (tip 4). Want daar weten ze precies waar ze je naartoe moeten sturen. En dit keer, in Dunkeld, troffen we een medewerker met ervaring. Veel ervaring. Vele jaren ervaring. Hij was minstens 85. En heel lief šŸ™‚ Voordat hij ons uberhaupt kon helpen, moest hij de statistieken bijwerken. Bij binnenkomst schreef hij vlijtig 2 in zijn schriftje. Daarna kwamen de vragen die waarheidsgetrouw beantwoord moesten worden. “Where you from?”, “Where are you going?”. En dat werd allemaal keurig opgeschreven. Later liet hij ons zien waarom. Hij houdt, handmatig, bij wat zijn bezoekers uitspoken. En dat vertaalt zich in een prachtig overzicht van “bezoekers aan Dunkeld”. Afgelopen jaar waren er 135 Nederlandse bezoekers in het visitors center geweest. En als we door hadden gevraagd, dan hadden we ongetwijfeld rugnummers, bestemmingen, adressen etc gekregen. De lieverd. Maar we waren Dutchies met een missie. Wij gingen the Grampians bezoeken. Goede keuze uiteraard, volgens onze vriend. Hij heeft ons haarfijn uitgelegd waar we wel en niet naartoe moeten gaan. En als afsluiting gaf hij ons nog wat bemoedigende adviezen mee. Opletten voor slangen, vooral de giftige. En spinnen natuurlijkā€¦ Ik ben al een beetje verkleurd (naar goede gewoonte ben ik zo verkleurd dat mijn wangen voor tomaatjes door kunnen gaan). Toen mijn wangen enigszins lijkbleek werden, heeft hij zijn advies wat versoepeld: nog geen toeristen verloren dit jaar door dodelijke slangen- of spinnenbeten. Tja, daar moet je het dan mee doen. Ik ben een pionier, dus ik zeg maar zo: ik zou zomaar de eerste zijn.

Maar goed, we zijn niet vies van een avontuur, dus op naar the Grampians. Een natuurpark, dankzij de prachtige natuur. En de zorgen waren al snel als sneeuw voor de zon verdwenen. Want wat een prachtig gebied. Hoge bergen, veel groen, natuur!! Op de kaart zagen de natuurcampings er wel aantrekkelijk uit. Toen we deze tegenkwamen niet meer. Hihi. Een verlaten stukje grond, in the middle of no where, zonder faciliteiten; ik dacht het niet. Ik denk nl dat slangen daar heel erg van houden. Dus doorgereden naar Halls Gap, the place to be in the Grampians. Een dorp met 10 nobele middenstanders (een supermarkt, een visitors center (!!), een camping, een souvenier winkel, en een kroeg natuurlijk). Daar hebben we ons kamp opgeslagen. Wat een heerlijkheid. Midden in de natuur. Prachtig. We hebben onze tafel en stoeltjes buiten gezet en een lekker borreltje ingeschonken. En wat denk je, we knipperen drie keer met onze ogen en er staan ineens 6 kangaroos naast onze camper. Een mijlpaal!!! Onze eerste levende kangaroos. Dat levende moet erbij, want onze eerste kennismaking met een kangaroo was op weg hiernaartoe. Het was een halve kangeroo, die midden op de weg lag šŸ™ We hebben genoten van hun bezoek. Samen met Ann, onze buurvrouw. Een gepensioneerde local, die op het plekje naast ons staat. Over Ann later meer, maar het was een bijzondere ontmoeting.

Vandaag besloten om hier een nachtje langer te blijven. Dus plaatsje verlengd met een dag, en op pad. Ben wel dol op een wandelingetje. En we zouden gaan hiken. En zo geschiedde. Van onze bejaarde vriend in Dunkeld hadden we een wandelkaart gekocht, dat was het minste wat we konden doen šŸ˜‰ En we hadden, wijselijk, een wandeling uitgezocht van het type “medium”. De wandelingen gaan hier van “easy”, naar “medium”, “medium-hard” en “hard”. We zijn geen watjes, maar we moeten ook de gezondheid een beetje in de gaten houden. Dus kozen we voor een “medium” wandeling. Nou, ik kan er twee dingen over zeggen. Allereerst, het was wonderlijk mooi. Ten tweede, het was loeizwaar! Allemachtig zeg. Wat een geklim. En niet over mooi asfalt, zullen we maar zeggen. En dan heb je het geklim gehad, dan komt het dalen. Zeker geen beloning na een zware klim. Goed, we hebben de 6,5 km afgelegd. Het was absoluut de moeite waard. Maar de moeite was groot. Even een zijspoor in mijn verhaal. Het gaat prima met de gezondheid. De warmte doet niet altijd goed. De lijven, en zeker mijn lijf, worden wat stram en stijf. Maar absoluut geen reden tot klagen.

Na onze survivaltocht (jaja, het kan snel gaan; van een wandeling, naar een hike, naar een survivaltocht) hebben we eerst een half uurtje tegen de camper aan gehangen, even uithijgen. Daarna hebben we ons toch nog aan een tweede wandeling gewaagd. Een “easy” naar een hele mooie waterval. En dat was aangenaam qua wandeling, en bijzonder qua natuurverschijnsel. De waterval stroomt nl met een noodvaart van de berg af, en eindigt in een berg kiezels. Geen meertje, geen kreek, geen rivier. Gewoon een berg kiezels. En daaronder? Geen ideeā€¦

En nu zitten we lekker voor onze camper. Het weer laat het toe om tot de late uurtjes buiten te zitten. Genieten van de waanzinnig mooie sterrenhemel. Ik heb dit stuk een paar keer moeten onderbreken. Voor de buren, die even kwamen babbelen. Daar zal ik laten meer over schrijven, maar het is een bijzonder fenomeen. Verder nog een keer voor een familie kangaroos die langs kwamen hoppen (zo schattig). En nu ik dit typ, ik overdrijf niet, schrik ik me helemaal een beroerte, want het is inmiddels donker en er komt net op 5 meter afstand een kangaroo voorbij hupsen (oh nee, twee, en ik hoor er nog een in de bosjes zitten). En verder moesten we nog eten. We hebben lekker wat aardappeltjes op de bbq gelegd. Naast de biefstuk. Zucht, we hebben het goed..ā€¦.

On our way, and great it is!

On our way, and great it is!
Het is zaterdagmiddag als ik dit typ. We hebben even niets van ons laten horen, doordat internetverbindingen schaars zijn. Dat neemt niet weg dat we gewoon onze avonturen blijven typen, het duurt alleen even voordat we het kunnen plaatsen op onze blog. Voordeel voor de trouwe lezer is wel dat we zodoende nu twee stukjes gaan plaatsen. Vergeet dus niet Martijns verhaal te lezen over ons bezoek aan tante Corrie (hieronder geplaatst).
We zijn onderweg! Met onze huis-op-wielen. Het is een heel avontuur, en wat is het hier prachtig.. Na Phillip Island zijn we richting the Great Ocean Road gegaan. Wat inhield dat we eerst richting Melbourne, en rond Phillip Island en French Island moesten rijden. We hebben hier wat meer gezien van de dorpen net buiten Melbourne. Zeker de plaatsen aan de kust zijn een lust voor het oog. Fantastische stranden, prachtige beach houses. Het leven is goed ten zuiden van Melbourne. Onvoorstelbaar hoe helder het water hier is. En hoe schoon de stranden. Het klinkt vrij voor de hand liggend, maar Australie is natuurlijk een en al kust (logisch met een eiland) Dit houdt in dat er voldoende stranden zijn, zodat men niet hutjemutje op een en hetzelfde stukje strand wil vertoeven. Kortom, drukke stranden hebben we nog niet gezien. En respect voor de mooie kust zet de mensen aan om de stranden ook schoon te houden. En dat loont. Stranden schoon van overbevolking en van afval.
Bij Sorrento zijn we de boot opgegaan en hebben we de definitieve oversteek gemaakt naar the Great Ocean Road. Een populair stukje Australie. Toch niet overdreven druk. En dat is maar goed ook, want rijden langs the Great Ocean Road vereist aandacht, en zo min mogelijk afleiding. Wat een gekronkel. Gelukkig voldoende plaatsen langs de kust waar gestopt mag worden, zodat ook de bestuurder af en toe even mag genieten van het waanzinnige uitzicht en niet afhankelijk is van het reisverslag van de bijrijder. En als je dan op zo’n uitzichtpunt staat zie je zee, zee, en nog eens zee. Maar wat een prachtige zee. En kijk je achterom, dan zie je nog meer pracht en praal. Bebossing op de kust van the Great Ocean Road doet aan als tropisch regenwoud. Ogen tekort.
Ons plan was om gisteren in Lorne te stoppen. De kaart liet ons wat campersites zien, waaronder een campersite vlak voorbij Lorne. We zijn deze waarschijnlijk voorbij gereden. En maar goed ook. Een kilometer of 10 verder kwamen we een camping tegen aan de Cumberland river. Ver van alle bewoonde gebieden en midden in de natuur. Hier hebben we ons kamp opgeslagen. Aan de rivier, midden in een prachtig natuurgebied. En genietend van het geluid van een kabbelende rivier, en het gekraai en gegrom van enkele ongedefinieerde dieren hebben we lang zitten borrelen. Uiteindelijk hebben we de camping barbie (BBQ) opgezocht en hebben we met de locals ons vlees gebraden. De camping wordt voornamelijk bezocht door mensen uit Melbourne die het weekend daar doorbrengen. Wat een zaligheidā€¦
En nu, nu staan we aan de kust, in Apollo Bay, en hebben we zowaar een internetverbinding gevonden. Tijd om weer eens wat van ons te laten horen. Maar het moet snel, want we gaan we verder. Vanavond bij zonsondergang hebben we een afspraak met 12 apostelen. Die schijnen een juweeltje voor het oog te zijn bij zonsondergang. En daar houden we wel van..

Het is zaterdagmiddag als ik dit typ. We hebben even niets van ons laten horen, doordat internetverbindingen schaars zijn. Dat neemt niet weg dat we gewoon onze avonturen blijven typen, het duurt alleen even voordat we het kunnen plaatsen op onze blog. Voordeel voor de trouwe lezer is wel dat we zodoende nu twee stukjes gaan plaatsen. Vergeet dus niet Martijns verhaal te lezen over ons bezoek aan tante Corrie (hieronder geplaatst).

We zijn onderweg! Met onze huis-op-wielen. Het is een heel avontuur, en wat is het hier prachtig.. Na Phillip Island zijn we richting the Great Ocean Road gegaan. Wat inhield dat we eerst richting Melbourne, en rond Phillip Island en French Island moesten rijden. We hebben hier wat meer gezien van de dorpen net buiten Melbourne. Zeker de plaatsen aan de kust zijn een lust voor het oog. Fantastische stranden, prachtige beach houses. Het leven is goed ten zuiden van Melbourne. Onvoorstelbaar hoe helder het water hier is. En hoe schoon de stranden. Het klinkt vrij voor de hand liggend, maar Australie is natuurlijk een en al kust (logisch met een eiland) Dit houdt in dat er voldoende stranden zijn, zodat men niet hutjemutje op een en hetzelfde stukje strand wil vertoeven. Kortom, drukke stranden hebben we nog niet gezien. En respect voor de mooie kust zet de mensen aan om de stranden ook schoon te houden. En dat loont. Stranden schoon van overbevolking en van afval.

Bij Sorrento zijn we de boot opgegaan en hebben we de definitieve oversteek gemaakt naar the Great Ocean Road. Een populair stukje Australie. Toch niet overdreven druk. En dat is maar goed ook, want rijden langs the Great Ocean Road vereist aandacht, en zo min mogelijk afleiding. Wat een gekronkel. Gelukkig voldoende plaatsen langs de kust waar gestopt mag worden, zodat ook de bestuurder af en toe even mag genieten van het waanzinnige uitzicht en niet afhankelijk is van het reisverslag van de bijrijder. En als je dan op zo’n uitzichtpunt staat zie je zee, zee, en nog eens zee. Maar wat een prachtige zee. En kijk je achterom, dan zie je nog meer pracht en praal. Bebossing op de kust van the Great Ocean Road doet aan als tropisch regenwoud. Ogen tekort.

Ons plan was om gisteren in Lorne te stoppen. De kaart liet ons wat campersites zien, waaronder een campersite vlak voorbij Lorne. We zijn deze waarschijnlijk voorbij gereden. En maar goed ook. Een kilometer of 10 verder kwamen we een camping tegen aan de Cumberland river. Ver van alle bewoonde gebieden en midden in de natuur. Hier hebben we ons kamp opgeslagen. Aan de rivier, midden in een prachtig natuurgebied. En genietend van het geluid van een kabbelende rivier, en het gekraai en gegrom van enkele ongedefinieerde dieren hebben we lang zitten borrelen. Uiteindelijk hebben we de camping barbie (BBQ) opgezocht en hebben we met de locals ons vlees gebraden. De camping wordt voornamelijk bezocht door mensen uit Melbourne die het weekend daar doorbrengen. Wat een zaligheidā€¦

En nu, nu staan we aan de kust, in Apollo Bay, en hebben we zowaar een internetverbinding gevonden. Tijd om weer eens wat van ons te laten horen. Maar het moet snel, want we gaan we verder. Vanavond bij zonsondergang hebben we een afspraak met 12 apostelen. Die schijnen een juweeltje voor het oog te zijn bij zonsondergang. En daar houden we wel van..

Balans en cadans

Balans en cadans
We moesten weliswaar vroeg ons bed uit vanmorgen, maar nadat dit pijnpunt uit de weg gewerkt zou zijn, zouden we een meer dan ontspannen dag tegemoet zien. Niets was minder waar. Dat vroeg opstaan ging allemaal prima, prima, prima. Spullen inpakken, uitchecken. Ging ook allemaal prima, prima. Ā En, op weg naar het station, we besloten te gaan lopen. We hadden voldoende tijd nl. Onze trein zou om 08:30 uur vertrekken vanaf Centraal. We gingen om 07:10 uur op pad. Dan zouden we er rond 07:30 uur zijn, precies het aanbevolen uur voor vertrek. Dat zou ons de mogelijkheid geven om onze koffers in te checken, ontbijtje te scoren en uiteraard een lekker kopje koffie! Op pad dus. Ik wil hier overigens geen ‘prima, prima’ aan toevoegen, want ik vond het een martelgang. Ā Met ons hele bezit lopend naar het station. En lees: bezit is onze 2 x 23 kilo kofferbagage, 2 x 8 kilo handbagage, 2 x plastic tas met boodschappen voor in trein a 8 kilo, en dan die 10 extra kilo. Ik hoor de aandachtige lezer denken: extra kilo’s?? Nee, we zijn nog niet zoveel aangekomen van het goede leven. Nee, we hebben niet uitbundig gewinkeld. Nee, we hebben ons niet gewaagd aan illegale handel die verstopt zit in onze koffer. Ik weet ook niet waar die kilo’s vandaan komen, maar op de een of andere manier wordt mijn koffer altijd zwaarder van reizen. Ik check in op Schiphol airport: 22 kilo. Ik check in op Hong Kong airport: 24 kilo. En vanmorgen? Minstens 30 kilo! Ik zweer dat er halverwege een loodblok aan mijn koffer bevestigd is. En dan had ik het nog makkelijk. We hadden al koffers geruild voor vertrek. Mijn koffer loopt zo nu en dan vast, dus Martijn was zo lief om mijn koffer mee te sjouwen.
Nou goed, terug naar het verhaal. We kwamen, hijgend als paarden, inderdaad om 07:30 uur aan bij het station. Wijs als we zijn hebben we besloten om de koffers maar direct in te checken; weg ermee! En dan konden we daarna wel weer naar buiten voor het welverdiende ontbijt (incl. koffie!!). En nu komt het dus heā€¦. Lopen we het perron op, zien een trein staan, eindbestemming Melbourne, vertrektijd 07:42!!!!! Dat gaf ons nog welgeteld een paar minuten om ‘bij zinnen te komen’, uit te vogelen hoe we dat met die koffers zouden gaan doen, en op de trein te springen. Let wel, dit gaat om een treinreis van 11 uur en 45 minuten! Je neemt dus niet zomaar de volgende. En het was vrij belangrijk dat we vandaag in Melbourne zouden komen. Onze tijd in deze beloofde stad is nl al vrij beperkt. Handelen werd dus essentieel, en we zijn zonder verder na te denken met koffers en al in de trein gesprongen. En daar stopt het spannende verhaal. Want op exacte dezelfde plek zitten we (9,5 uur later) nog steeds.
Even een dagje om de balans op te maken. Even tot rust komen. Boekje lezen. Muziek luisteren. Spelletje spelen. Naar buiten staren. Het bijzondere landschap bewonderen, dat langzaam aan ons voorbij glijdt. Snoepen šŸ˜‰ En nu dus even een stukje typen. Wat betreft die balans: die slaat volkomen door naar 1 kant, de kant van volkomen perfectie. We genieten constant van ‘het moment’, maar ook van de herinneringen van hetgeen dat achter ons ligt, en niet te vergeten van alles wat nog voor ons in het verschiet ligt.
En verder? Verder ga ik nu de computer dichtslaan en geniet ik nog even verder van de klanken van BLOF, op de cadans van deze Australische trein, die ons door een prachtig glooiend en verlaten landschap naar Melbourne brengt..
PS voor wie zich afvraagt hoe het komt dat we de treintijden niet goed hadden; deze treinreis is geboekt door ons reisbureau en we hebben van hen vouchers ontvangen met de tickets. Hier stond 08:30 uur op. Toen we in Sydney aankwamen lag er een DHL pakket voor ons klaar, van het Australische collega-bureau van ons reisbureau. Nogmaals alle vouchers, wederom 08:30 uur. Tja, je zou kunnen denken dat je dit soort dingen toch nog een keer moet checken, maar dan kun je net zo goed alles zelf boeken. Misschien een ideetje voor volgende keer, om alles maar weer zelf te regelen..

We moesten weliswaar vroeg ons bed uit vanmorgen, maar nadat dit pijnpunt uit de weg gewerkt zou zijn, zouden we een meer dan ontspannen dag tegemoet zien. Niets was minder waar. Dat vroeg opstaan ging allemaal prima, prima, prima. Spullen inpakken, uitchecken. Ging ook allemaal prima, prima. Ā En, op weg naar het station, we besloten te gaan lopen. We hadden voldoende tijd nl. Onze trein zou om 08:30 uur vertrekken vanaf Centraal. We gingen om 07:10 uur op pad. Dan zouden we er rond 07:30 uur zijn, precies het aanbevolen uur voor vertrek. Dat zou ons de mogelijkheid geven om onze koffers in te checken, ontbijtje te scoren en uiteraard een lekker kopje koffie! Op pad dus. Ik wil hier overigens geen ‘prima, prima’ aan toevoegen, want ik vond het een martelgang. Ā Met ons hele bezit lopend naar het station. En lees: bezit is onze 2 x 23 kilo kofferbagage, 2 x 8 kilo handbagage, 2 x plastic tas met boodschappen voor in trein a 8 kilo, en dan die 10 extra kilo. Ik hoor de aandachtige lezer denken: extra kilo’s?? Nee, we zijn nog niet zoveel aangekomen van het goede leven. Nee, we hebben niet uitbundig gewinkeld. Nee, we hebben ons niet gewaagd aan illegale handel die verstopt zit in onze koffer. Ik weet ook niet waar die kilo’s vandaan komen, maar op de een of andere manier wordt mijn koffer altijd zwaarder van reizen. Ik check in op Schiphol airport: 22 kilo. Ik check in op Hong Kong airport: 24 kilo. En vanmorgen? Minstens 30 kilo! Ik zweer dat er halverwege een loodblok aan mijn koffer bevestigd is. En dan had ik het nog makkelijk. We hadden al koffers geruild voor vertrek. Mijn koffer loopt zo nu en dan vast, dus Martijn was zo lief om mijn koffer mee te sjouwen.

Nou goed, terug naar het verhaal. We kwamen, hijgend als paarden, inderdaad om 07:30 uur aan bij het station. Wijs als we zijn hebben we besloten om de koffers maar direct in te checken; weg ermee! En dan konden we daarna wel weer naar buiten voor het welverdiende ontbijt (incl. koffie!!). En nu komt het dus heā€¦. Lopen we het perron op, zien een trein staan, eindbestemming Melbourne, vertrektijd 07:42!!!!! Dat gaf ons nog welgeteld een paar minuten om ‘bij zinnen te komen’, uit te vogelen hoe we dat met die koffers zouden gaan doen, en op de trein te springen. Let wel, dit gaat om een treinreis van 11 uur en 45 minuten! Je neemt dus niet zomaar de volgende. En het was vrij belangrijk dat we vandaag in Melbourne zouden komen. Onze tijd in deze beloofde stad is nl al vrij beperkt. Handelen werd dus essentieel, en we zijn zonder verder na te denken met koffers en al in de trein gesprongen. En daar stopt het spannende verhaal. Want op exacte dezelfde plek zitten we (9,5 uur later) nog steeds.

Even een dagje om de balans op te maken. Even tot rust komen. Boekje lezen. Muziek luisteren. Spelletje spelen. Naar buiten staren. Het bijzondere landschap bewonderen, dat langzaam aan ons voorbij glijdt. Snoepen šŸ˜‰ En nu dus even een stukje typen. Wat betreft die balans: die slaat volkomen door naar 1 kant, de kant van volkomen perfectie. We genieten constant van ‘het moment’, maar ook van de herinneringen van hetgeen dat achter ons ligt, en niet te vergeten van alles wat nog voor ons in het verschiet ligt.

En verder? Verder ga ik nu de computer dichtslaan en geniet ik nog even verder van de klanken van BlĆøf, op de cadans van deze Australische trein, die ons door een prachtig glooiend en verlaten landschap naar Melbourne brengt..

PS voor wie zich afvraagt hoe het komt dat we de treintijden niet goed hadden; deze treinreis is geboekt door ons reisbureau en we hebben van hen vouchers ontvangen met de tickets. Hier stond 08:30 uur op. Toen we in Sydney aankwamen lag er een DHL pakket voor ons klaar, van het Australische collega-bureau van ons reisbureau. Nogmaals alle vouchers, wederom 08:30 uur. Tja, je zou kunnen denken dat je dit soort dingen toch nog een keer moet checken, maar dan kun je net zo goed alles zelf boeken. Misschien een ideetje voor volgende keer, om alles maar weer zelf te regelen..

Sydney, een vraag, conclusie en ontdekking..

Sydney, een vraag, conclusie en ontdekking..
Laatste dag alweer in Sydney. Vanavond zaten we op het dak van ons hotel, en stelden we onszelf een vraag, kwamen we tot een conclusie en deden we een ontdekking. Maar eerst vandaag. Een heerlijke dag, met een druk programma. Want er is zoveel te doen, en relatief toch weinig tijd. Zodoende een strak programma, beginnend met een markt. Het is per slot van rekening zaterdag! Dus, op naar de markt op The Rocks. Ā The Rocks is het oudste deel van Sydney, althans, het bebouwde deel. We weten allemaal dat AustraliĆ« langer bestaat dan de geschiedenisboeken gedetailleerd uiteenzetten, maar hierover later meer. The Rocks doet authentiek aan. Een beetje 50’s. Bij mij kwam de herinnering aan New Orleans een beetje boven. Ik was twee jaar geleden in New Orleans, voor een cardiologen congres, en was erg gecharmeerd van de sfeer. Zo ook in The Rocks. De markt, het moet gezegd worden, stelde niet veel voor. Erg toeristisch, weinig echte marktwaar. Maar wat een sfeertje. En wat een omgeving, zo vlak onder the Harbour Bridge. Erg vermakelijk.
Daarna hebben we het restje van onze hop-on-hop-off uitgebuit en zijn we richting de stranden vertrokken. Met de bus via Watsons Bay naar Bondi Beach en Bronte Beach. We dachten een knap plannetje bedacht te hebben. In de brochures wordt een wandeling aanbevolen van Bondi Beach naar Bronte Beach. En wij, sluwe vossen als we zijn, hadden bedacht niet in Bondi Beach uit te stappen, maar in Bronte Beach, en zodoende de route in tegengestelde richting te lopen. Twee voordelen; allereerst een rustige wandeling, en ten tweede een minder drukke bus! Alleen het tweede bleek waarheid. Desalniettemin, een interessante wandeling. Er was een tentoonstelling van sculpturen langs de route, vandaar de drukte, maar ook prachtige creaties. En niet te vergeten, prachtige beelden van de oceaan. Het fantastische weer heeft ook wel bijgedragen aan een heerlijke wandeling (en mooie rode randjes op onze fragiele huidjes).
Bij terugkomst in Sydney konden we nog net ons laatste plannetje tot uitvoer brengen. We wilden naar het Australia museum (jaja, een museum beste lezer, u hoort het goed). We zijn niet zulke museum-beesten, maar hier dachten we wel bijzondere informatie te zien/horen. We hadden nog een uur voordat het museum zou sluiten, en dat gaf ons precies genoeg tijd om de hal met informatie over de indigenious people in ons op te nemen. In de volksmond hebben wij het gemakkelijk over de Aboriginals; dit is onjuist en de term mag niet als zodanig gebruikt worden. En dat hebben we onder andere vandaag geleerd. Aboriginal is een bijvoeglijk naamwoord. Je mag het dus wel hebben over de aboriginal man of aboriginal cultuur, maar niet over de aboriginal als zijnde de mens. Wat wij vandaag in het museum gelezen en gehoord hebben is indrukwekkend. Een bijzonder volk. De oorspronkelijke bewoner van dit prachtige continent. Met alle openheid hebben ze uiteindelijk de nieuwe bewoners (lees: de westerlingen) verwelkomd. Open voor nieuwe inzichten, open voor samenleven, open voor een gezamenlijke nieuwe toekomst. Helaas dachten de nieuwe bewoners hier soms anders over. De indigenious people, zoals ze hier genoemd worden, bekijken het leven op een bijzondere manier. Ze geloven in Moeder Natuur, en leven van wat Zij hen geeft. De nieuwe bewoners van AustraliĆ« hebben zich wel eens verwonderd dat er zo weinig grond bewerkt werd, en zodoende werden de indigenious people afgedaan als niet-ondernemend. De indigenious people daarentegen hebben daar een hele simpele gedachte over: Moeder Natuur geeft ons wat ze kan missen, en daar kunnen we van leven. Waarom zouden we dat verstoren? Tsja, dat is ook een benadering natuurlijk. De indigenious people hebben overigens wel altijd open gestaan voor wat ze konden leren van de westerlingen. Zoals een aboriginal man ons liet weten: “er waren veel zaken die ons leven verbeterde, maar er waren ook zaken die we al goed voor elkaar hadden. En toch wilden zij dat veranderen. Als ze het nu even overlegd hadden, dan waren we er vast wel uitgekomen dat we sommige dingen beter op onze eigen manier hadden kunnen blijven doen”ā€¦
Verder hebben we gezien, gehoord en geleerd dat de indigenious people geloven in The Dreaming. En wat dat is? Dat heeft niemand ons echt goed kunnen uitleggen. Het is een gevoel, een vertrouwen in het leven, de natuur, en gebeurtenissen. Eigenlijk erg relaxed. Misschien is dat wel wat de nieuwe bewoners van de originele bewoners geleerd hebben. Relaxā€¦ Want dat is wel wat ons na drie dagen AustraliĆ« duidelijk geworden is: niet onnodig druk doen, gewoon lekker ontspannen, een babbeltje maken, en genieten. Genieten van wat gebeurt, op het moment dat het gebeurt.
We hebben in de haven gegeten vanavond. Het was niet voor beiden een geslaagd maaltje (ik vond het lekker, Martijn had een verkeerde keuze), maar de foto’s die we van Sydney by night hebben geschoten maakte veel goed.
Het dak! Toen we terugkwamen in het hotel, van onze drukke dag, zijn we lekker met een drankje en een borrelhapje op het dak van ons hotel gaan zitten. Ons hotel heeft 45 verdiepingen en op het dak is een heerlijk terras, met zwembad en al. En toen we daar zo zaten, lekker te genieten, hadden we een vraag, kwamen we tot een conclusie, en deden we een ontdekking. De vraag? Zullen we ooit nog terugkomen in deze stad?! Laten we wel wezen, het is het andere eind van de wereld.. Het antwoord weten we niet, maar we zouden er zeker niet negatief tegenover staan. De conclusie? AustraliĆ« is een heerlijk relaxed en positief land. En wij geloven erin dat het ingegeven is door de indigenious people. En The Dreaming niet te vergeten. We hebben altijd al geweten dat dromen de basis zijn van een gelukkig leven (en voor wie het niet gelooft; lees mijn eerste stukje op deze website nog maar eens). De ontdekking? Dat is een beetje een inkoppertje, misschien moet ik het de ‘bevestiging’ noemen. We zaten op het dak, en Martijn had zich strategisch opgesteld ten opzichte van de zon. Even niet bij stil gestaan dat de zon hier in de middag via het westen naar het zuiden ondergaat, en niet naar het noorden zoals bij ons. Hij eindigde in de schaduw. We zijn op het zuidelijke halfrondā€¦.
Morgen gaan we met de trein naar Melbourne. Een nieuw avontuur. Het houdt niet op…..

Laatste dag alweer in Sydney. Vanavond zaten we op het dak van ons hotel, en stelden we onszelf een vraag, kwamen we tot een conclusie en deden we een ontdekking. Maar eerst vandaag. Een heerlijke dag, met een druk programma. Want er is zoveel te doen, en relatief toch weinig tijd. Zodoende een strak programma, beginnend met een markt. Het is per slot van rekening zaterdag! Dus, op naar de markt op The Rocks. Ā The Rocks is het oudste deel van Sydney, althans, het bebouwde deel. We weten allemaal dat AustraliĆ« langer bestaat dan de geschiedenisboeken gedetailleerd uiteenzetten, maar hierover later meer. The Rocks doet authentiek aan. Een beetje 50’s. Bij mij kwam de herinnering aan New Orleans een beetje boven. Ik was twee jaar geleden in New Orleans, voor een cardiologen congres, en was erg gecharmeerd van de sfeer. Zo ook in The Rocks. De markt, het moet gezegd worden, stelde niet veel voor. Erg toeristisch, weinig echte marktwaar. Maar wat een sfeertje. En wat een omgeving, zo vlak onder the Harbour Bridge. Erg vermakelijk.

Daarna hebben we het restje van onze hop-on-hop-off uitgebuit en zijn we richting de stranden vertrokken. Met de bus via Watsons Bay naar Bondi Beach en Bronte Beach. We dachten een knap plannetje bedacht te hebben. In de brochures wordt een wandeling aanbevolen van Bondi Beach naar Bronte Beach. En wij, sluwe vossen als we zijn, hadden bedacht niet in Bondi Beach uit te stappen, maar in Bronte Beach, en zodoende de route in tegengestelde richting te lopen. Twee voordelen; allereerst een rustige wandeling, en ten tweede een minder drukke bus! Alleen het tweede bleek waarheid. Desalniettemin, een interessante wandeling. Er was een tentoonstelling van sculpturen langs de route, vandaar de drukte, maar ook prachtige creaties. En niet te vergeten, prachtige beelden van de oceaan. Het fantastische weer heeft ook wel bijgedragen aan een heerlijke wandeling (en mooie rode randjes op onze fragiele huidjes).

Bij terugkomst in Sydney konden we nog net ons laatste plannetje tot uitvoer brengen. We wilden naar het Australia museum (jaja, een museum beste lezer, u hoort het goed). We zijn niet zulke museum-beesten, maar hier dachten we wel bijzondere informatie te zien/horen. We hadden nog een uur voordat het museum zou sluiten, en dat gaf ons precies genoeg tijd om de hal met informatie over de indigenous people in ons op te nemen. In de volksmond hebben wij het gemakkelijk over de Aboriginals; dit is onjuist en de term mag niet als zodanig gebruikt worden. En dat hebben we onder andere vandaag geleerd. Aboriginal is een bijvoeglijk naamwoord. Je mag het dus wel hebben over de aboriginal man of aboriginal cultuur, maar niet over de aboriginal als zijnde de mens. Wat wij vandaag in het museum gelezen en gehoord hebben is indrukwekkend. Een bijzonder volk. De oorspronkelijke bewoner van dit prachtige continent. Met alle openheid hebben ze uiteindelijk de nieuwe bewoners (lees: de westerlingen) verwelkomd. Open voor nieuwe inzichten, open voor samenleven, open voor een gezamenlijke nieuwe toekomst. Helaas dachten de nieuwe bewoners hier soms anders over. De indigenous people, zoals ze hier genoemd worden, bekijken het leven op een bijzondere manier. Ze geloven in Moeder Natuur, en leven van wat Zij hen geeft. De nieuwe bewoners van AustraliĆ« hebben zich wel eens verwonderd dat er zo weinig grond bewerkt werd, en zodoende werden de indigenious people afgedaan als niet-ondernemend. De indigenous people daarentegen hebben daar een hele simpele gedachte over: Moeder Natuur geeft ons wat ze kan missen, en daar kunnen we van leven. Waarom zouden we dat verstoren? Tsja, dat is ook een benadering natuurlijk. De indigenous people hebben overigens wel altijd open gestaan voor wat ze konden leren van de westerlingen. Zoals een aboriginal man ons liet weten: “er waren veel zaken die ons leven verbeterde, maar er waren ook zaken die we al goed voor elkaar hadden. En toch wilden zij dat veranderen. Als ze het nu even overlegd hadden, dan waren we er vast wel uitgekomen dat we sommige dingen beter op onze eigen manier hadden kunnen blijven doen”ā€¦

Verder hebben we gezien, gehoord en geleerd dat de indigenous people geloven in The Dreaming. En wat dat is? Dat heeft niemand ons echt goed kunnen uitleggen. Het is een gevoel, een vertrouwen in het leven, de natuur, en gebeurtenissen. Eigenlijk erg relaxed. Misschien is dat wel wat de nieuwe bewoners van de originele bewoners geleerd hebben. Relaxā€¦ Want dat is wel wat ons na drie dagen AustraliĆ« duidelijk geworden is: niet onnodig druk doen, gewoon lekker ontspannen, een babbeltje maken, en genieten. Genieten van wat gebeurt, op het moment dat het gebeurt.

We hebben in de haven gegeten vanavond. Het was niet voor beiden een geslaagd maaltje (ik vond het lekker, Martijn had een verkeerde keuze), maar de foto’s die we van Sydney by night hebben geschoten maakten veel goed. We hebben wat problemen met het uploaden van foto’s, dus deze volgen later.

Het dak! Toen we terugkwamen in het hotel, van onze drukke dag, zijn we lekker met een drankje en een borrelhapje op het dak van ons hotel gaan zitten. Ons hotel heeft 45 verdiepingen en op het dak is een heerlijk terras, met zwembad en al. En toen we daar zo zaten, lekker te genieten, hadden we een vraag, kwamen we tot een conclusie, en deden we een ontdekking. De vraag? Zullen we ooit nog terugkomen in deze stad?! Laten we wel wezen, het is toch het andere eind van de wereld.. Het antwoord weten we niet, maar we zouden er zeker niet negatief tegenover staan. De conclusie? AustraliĆ« is een heerlijk relaxed en positief land. En wij geloven erin dat het ingegeven is door de indigenous people. En The Dreaming niet te vergeten. We hebben altijd al geweten dat dromen de basis zijn van een gelukkig leven (en voor wie het niet gelooft; lees mijn eerste stukje op deze website nog maar eens). De ontdekking? Dat is een beetje een inkoppertje, misschien moet ik het de ‘bevestiging’ noemen. We zaten op het dak, en Martijn had zich strategisch opgesteld ten opzichte van de zon. Even niet bij stil gestaan dat de zon hier in de middag via het westen naar het zuiden ondergaat, en niet naar het noorden zoals bij ons. Hij eindigde in de schaduw. We zijn op het zuidelijke halfrondā€¦.

Morgen gaan we met de trein naar Melbourne. Een nieuw avontuur. Het houdt niet op…..