Waar Martijn vanmiddag stopte zal ik nog even verder gaan. Noodgedwongen stopte overigens, we zaten op het vliegveld, wilden het exacte adres van ons hotel in San Francisco opzoeken op de laptop en tot onze grote verbazing merkten we (bij de gate) dat we internetverbinding hadden. Dit in tegenstelling tot ons hotel in Las Vegas. En aangezien we de huwelijksstress niet teveel wilden opvoeren, haha, toch maar even het verlossende bericht geplaatst. Geen miljoenen gewonnen, niet getrouwd maar ‘gewoon’ een leuke tijd gehad. Zijn er werkelijk mensen geweest die dachten dat we zouden trouwen in Vegas??

Hoe dan ook, een kort vluchtje naar San Francisco. Een dik uur (genoeg voor mij om een dutje te doen overigens). Wat wel leuk was aan de vlucht is dat deze voor een groot deel over onze route ging. De route die we met de auto hebben afgelegd. De auto die we overigens gisteren in goede staat (en met een kleine brok in onze keel) hebben achter gelaten in Las Vegas. Zo zagen we in vogelvlucht nog even wat we de afgelopen weken gezien hebben, vooral Death Valley was vanuit de lucht indrukwekkend.

Om 15.00 uur zijn we geland in San Francisco, het tijdstip waarop het in Nederland 8 juni werd… Maar hier nog niet. Wij hadden nog het een en ander te doen op 7 juni (blijft een vreemde gewaarwording). We zijn met de taxi naar ons hotel gegaan, een hele ervaring op zich. We weten nu zeker dat wij keurig gereden hebben in onze SUV. Wat een cowboys kunnen zich hier op de weg begeven, zo ook onze taxichauffeur. We hadden een missie vandaag, dus haast was geboden en daar werkte hij ongevraagd keurig aan mee. Eenmaal in ons hotel snel de spullen op de kamer gezet en met de stadsbus naar Fisherman’s Wharf, we gaan nl. met de boot naar ALCATRAZ!!

Wat een belevenis weer. We hadden qua weer een uitdaging en een gelukje. De uitdaging was de enorme wind, wat resulteert in een onstuimig tochtje per boot naar het befaamde boeveneiland. Verder was het zonnig en uitermate helder. Wat wil je nog meer als je rond zonsondergang met een boot de Golden Gate brigde nadert.. Wat een geluk!

Alcatraz is zoals een ieder van jullie zal weten een eiland dat als gevangeniseiland gefungeerd heeft. Te weten tot 1963. En de overblijfselen zijn uiteraard voor de toerist te bezichtigen. Ik moet zeggen dat ze dit bijzonder goed gedaan hebben; geen kermis, geen mooi verhaal, maar een hele indrukwekkende en eerlijke tour over het eiland. Het eiland op zich is een belevenis, maar de verhalen die voort bestaan zeker zo bijzonder. We hebben een audio-tour gevolgd, wat inhoudt dat je met een walkman rondloopt en in je eigen taal informatie krijgt over wat je ziet. Dit hebben ze op Alcatraz heel leuk aangepakt. We werden telkens een stukje verder in de gevangenis geleid en het verhaal werd verteld door oud gevangenen en (let op) kinderen van gevangenisbewaarders die ooit op dit eiland woonden. Stel je voor, een kind van een jaar of zes die met zijn ouders op een boeveneiland woont. En niet zomaar boeven, maar de grootste criminelen van Amerika. Wonderlijk.. Zo hebben we gehoord over de dagelijkse gang van zaken in de gevangenis, maar ook de omstandigheden van gevangenen wanneer ze in de isoleercel bivakkeerden. Maar ook van ontsnappingen en vooral pogingen hiertoe. Deze zijn uitvoerig vertaald in films als ‘escape from Alcatraz’, maar als je daar bent en je hebt geluid op je hoofd met slaande gevangenisdeuren, paniek, schoten en het ware verhaal verteld door ooggetuigen; dat geeft toch wel een ander beeld. Al met al een hele belevenis, als we thuis zijn gaan we snel een keer de beroemde film kijken over de geslaagde ontsnapping van dit bijzondere eiland.

Kortom, we hebben een korte dag gehad in San Francisco, maar zeker een indrukwekkende en nuttige. En bovenal een koude, dat moet gezegd worden. Het was lekker zonnig, maar op de boot en vooral op het eiland waaide het behoorlijk en na zonsondergang werd het snel fris… We zijn op Fisherman’s Wharf dan ook maar snel een restaurantje ingedoken en hebben heerlijk gegeten. De belofte van San Francisco is veelbelovend. Jammer dat we slechts 1 volledige dag hebben om alles te bekijken, maar we gaan ons best doen!

En nu? Nu is het ook hier bijna 8 juni…. Weer een jaartje ouder! We gaan er een heel klein feestje van maken. Ik ga dit stukje dus maar snel afronden. Morgen meer!!!

We zijn er nu toch, laten we dan maar wat tips op een rijtje zetten, voor diegenen die ooit een reis naar de States maken.

Verkeer
Nog een keer de regels en gebruiken op een rij:

• Rood licht betekent stoppen, groen licht betekent rijden.
• Bij de meeste stoplichten mag je als je rechtsaf slaat door rood rijden, als dat niet mag staat het specifiek aangegeven (no turn right at red light).
• Bij een stopbord altijd stoppen. Bekijk als hoeveelste je bij de kruising aankwam, dit is tevens de positie waarin je weer mag optrekken.
• Stoplichten staat vaak NA het kruispunt, stop tijdig.
• Verkeersborden staan soms voor soms na het kruispunt, soms bij het kruispunt, soms 100 meter ervoor, hier zul je zelf een mouw aan moeten passen.
• ‘Keep your lane’, met andere woorden, wissel niet al teveel van rijbaan, dat vinden ze hier prima.
• Rechts inhalen op de snelweg wordt gedoogd.
• De rechterbaan op de snelweg is vaak een uitvoegstrook en wordt aangegeven met ‘ right lane must turn right’.
• Wegen hebben vaak meerdere nummers. Raak dus niet direct in paniek als de weg een ander nummer heeft dan je verwacht. Blijf wel goed kaartlezen.
• De wegnummers hebben een betekenis: even nummers lopen van west naar oost en omgekeerd, de oneven nummers van noord naar zuid en omgekeerd.
• De borden die aangeven welke richting je voor een bepaalde stad moet volgen worden niet telkens herhaald. Zonder tegenbericht rechtdoor.
• De borden boven de snelweg geven pas aan welke baan je moet hebben als er pijlen bij staan. Dat kan nog wel eens verwarren zijn, omdat ze gebruik maken van meerdere borden naast elkaar, zodat het lijkt alsof een bord alleen voor een bepaalde rijbaan geldt.
• Bovenal: ontspan en geniet!

Hotels

• Als je een auto gehuurd hebt; plan je route niet te strak, hotels zijn lastminute prima te boeken en gaandeweg kun je nog weleens een ander zicht op je vakantie en de route krijgen.
• Het aantal sterren kan een vertekenend beeld geven, we hebben nl. prima twee-sterren hotels getroffen, dus ben je op doorreis, boek een Best Western of Days Inn, je kunt je er geen buil aan vallen.
• IJsmachine: bijna ieder hotel heeft een machine waar ijsblokjes uitkomen. Om na een dag autorijden je flessen water, frisdrank of wijn snel koud te krijgen: vul de prullenbak met ijs en stop hierin je flessen, ze zijn dan sneller koud dan wanneer je ze in de koelkast legt.
• Housekeepingdames werken hier niet volgens een logisch schema. Je zou verwachten dat een check-out kamer pas schoongemaakt wordt na uitchecken. Niets is minder waar; bij voorkeur kloppen ze rond 8 uur op je kamerdeur in de hoop dat je het oke vindt dat ze je kamer vast schoonmaken. Oplossing: do not disturb bordje aan de deur!
• Zet je tv eens aan, de hoeveelheid kanalen en diversiteit aan programma’s is vermakelijk (let ook eens op de reclames, er wordt hier met name reclame gemaakt voor de smakelijkheid van eten, het vet druipt van je beeldscherm af).

Eten

• De porties zijn groot
• Als ze vragen ‘souporsalad’ dan klinkt dat als Supersalad! Ze bedoelen: wil je soep bij je hoofdgerecht of een salade.
• Als je frisdrank bij het eten besteld dan krijg je (gratis) refills, dat geldt overigens niet voor wijn.
• Amerika is geen bourgondisch land, dit kan betekenen dat de restaurants om 20.00 uur gesloten kunnen zijn…
• Dit on-bourgondische karakter resulteert ook in het voortijdig brengen van de rekening. Vrees niet, je mag je bord nog leeg eten.
• Ontbijt is vooral zoet. Muffins, donuts en zoet brood. Geen ham, geen kaas..
• Brood is hier niet bedoeld om ‘zo’ te eten, het is veelal droog en bedoeld voor het broodrooster. Broodjes daarentegen zijn lekker!
• Wij hebben, niet uit zuinigheid overigens, brood en beleg in voorraad genomen. Dit om te voorkomen dat we iedere dag bij de McDonals, KFC, Taco Bell, Burger King, Wendy’s lunchen.

Auto huren

• Internationaal rijbewijs: niet nodig
• Formaat auto: ons advies is een SUV. Het voelt veilig, je zit hoog en het rijdt uitstekend
• Auto huren op locatie A en terugbrengen op locatie B is mogelijk, dus mocht je als laatste etappe een lange reis voor de boeg hebben: laat je auto achter en boek een binnenlandse vlucht.
• Houd bij het plannen van je route rekening met de afstanden, doordat de gemiddelde snelheid op de snelwegen lager ligt dan in Nederland kun je je hierop verkijken.
• In het westen zul je veel bergen en bochtige wegen tegenkomen. Dit is vermoeiend, dus rijd niet teveel op een dag en het beperkt je in de mogelijkheid grote afstanden af te leggen.

Weer

• Het weer kan wisselvallig zijn. Of eigenlijk: als je grote afstanden aflegt kom je regelmatig in een ander ‘klimaat’ terecht.
• De zon kan branden, ook als je IN de auto zit. Ik ben in de afgelopen dagen in de auto verbrand. Smeren dus.
• Warm is hier echt warm, drink voldoende!

National parks
Voor 80 dollar schaf je een National Park jaarkaart aan. Deze kaart geldt voor een auto (en alle inzittenden). De losse prijzen die wij zijn tegengekomen:

• Yosemite: 20 dollar
• Death Valley: 20 dollar
• Grand Canyon: 25 dollar
• Bewaar de toegangskaartjes van de parken. Mocht je (onvoorzien) de 80 dollar overschrijden, dan kun je alsnog kiezen voor de jaarkaart en betaal je niet meer dan 80 dollar totaal.
• Bezoek National Parks: ze zijn geweldig!!

Meenemen
Wij hebben erg veel plezier van de laptop. We kunnen niet alleen het thuisfront op de hoogte houden, maar ook onze foto’s direct op de computer zetten, zodat we niet met een boel memory-cards zitten waar alle foto’s op staan. Daarbij kunnen we, als we internet in het hotel hebben, ook de volgende dag of dagen voorbereiden. We hebben al een aantal keer een hotel geboekt voor de volgende dag, de afstand van de te rijden route bekeken of bezienswaardigheden, het weer of wetenswaardigheden opgezocht.

Wederom een spannende dag! Na ons verblijf in wereldstad Lee Vining staat Death Valley op het programma. We vinden het best spannend. Want wat is dat nu precies? Woestijn, eindeloosheid, zo ver kunnen kijken dat je bijna de bolling van de aarde ziet, echte hitte… En niet te vergeten, Death Valley, een begrip, een gebied dat haar naam niet voor niets heeft gekregen. Zal het gevaarlijk zijn en zo ja, hoe dan?! We gaan het beleven.

De dag begonnen met de meest vreselijke koffie die in Amerika te vinden is. Ik zeg maar zo: een goed begin is het halve werk. Desalniettemin opgewekt en goed gemutst op weg, letterlijk goed gemutst overigens, we volgen de veiligheidsvoorschriften op en zorgen voor liters water en hoofddeksels. Martijn zijn nieuwste aanwinst; petje van de Los Angeles Dodgers, ik mijn eerste eigen baseball-pet van de San Diego Padres (had ik al verteld dat ik daar geweest ben?). Maar goed, onze stoere auto in, muziekje aan en op weg.. We komen op weg naar Death Valley welgeteld drie dorpen tegen en gek genoeg worden ze steeds kleiner, het laatste dorp had maar liefst 50 inwoners. Het lijkt niet zo’n populair gebied te zijn. We houden voor de zekerheid de tegemoetkomende auto’s maar goed in de gaten. Kijken de mensen bang? Worden ze gegijzeld door marsmannetjes (die zou je zomaar tegen kunnen komen in Death Valley), zien ze er nog een beetje gezond uit? Kortom, de spanning loopt op en zo ook de temperatuur. In een van de dorpen zien we een Starbucks, onze kans op goede koffie. Opvallend is dat de temperatuur in het uur dat we gereden hebben sterk gestegen is.

Na een kleine twee uur rijden bereiken we Death Valley. Het betreft een officieel National Park, dus we moeten toegangsgeld betalen. Dit keer geen mevrouw in een hokje die ons van harte welkom heet, maar een soort van pinautomaat. Natuurliefhebbers worden geacht eerlijk en verantwoordelijk gedrag te vertonen. Wij sluiten ons hier graag bij aan en betalen het toegangsgeld. We worden dan ook geattendeerd op de plaatselijke temperatuur; 112 graden Fahrenheit, ongeveer 43 graden.. En dat voel je!

Bij het betreden van het park volgen enkele waarschuwingen. Onder andere het advies om de airco uit te zetten, om oververhitting van de motor te voorkomen. Voor ons voor het eerst het teken om de airco aan te gaan zetten, niemand heeft ooit gezegd dat ware natuurliefhebbers niet eigenwijs mogen zijn. Wat we dan beleven is moeilijk te omschrijven. De foto’s pogen een indruk te geven, maar we hebben net samen geconcludeerd dat ook de foto’s niet hebben kunnen vastleggen wat wij gezien hebben. Wat onbegrijpelijk is dit gebied, de eindeloosheid, de spelingen van de natuur, de kleuren, de stilte.. Death Valley bevindt zich onder zeeniveau en bevat het laagste punt op het westelijk halfrond. In Death Valley was ooit water, het klimaat heeft ervoor gezorgd dat het gebied nu compleet opgedroogd is. Dit resulteert in zoutmeren, zoutrivieren en veel zout in de lucht. Op sommige plaatsen lijk je uit te kijken over een schaatsbaan of besneeuwde berg, maar het is allemaal zout. We zijn op ons gemak door het gebied gereden. Waar mogelijk zijn we de auto uitgegaan om de omgeving te ‘beleven’ en uiteraard te fotograferen en filmen. De hitte speelt hier echter een belemmerde rol, het lijkt steeds warmer te worden. De hitte zorgt er ook voor dat het gebied weinig tot geen leven bevat. Geen bevolking, geen vegetatie, geen dieren. Er schijnen in het gebied coyotes te leven, we hebben ze helaas niet gezien en zijn ze gelukkig bij onze voorzichtige uitstapjes niet tegen gekomen. Gek genoeg hebben we wel een schoolbus voorbij zien rijden. We kunnen ons niet voorstellen dat er mensen in dit gebied wonen. Langzaamaan rijden we richting de uitgang. We willen geen onnodige grenzen opzoeken en willen het gebied bij daglicht verlaten. Vol ontzag, verbazing en prachtige beelden op ons netvlies..

We begrijpen nu waarom Death Valley gevaarlijk kan zijn. De wegen zijn smal en in een waas van warme lucht gehuld. De weinige tegenliggers op de weg zorgen voor mogelijk gebrek aan concentratie. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Daarnaast is de temperatuur gevaarlijk. Het is warm, ontzettend warm. Mocht je in een geheim hoekje van Death Valley autopech krijgen en onvoldoende water bij je hebben dan vrees ik voor ernstige problemen. Gelukkig hebben we niets van dit alles mee hoeven maken.

En nu? We hebben California tijdelijk verlaten en zijn de staat Nevada in gegaan. We verblijven in een dorp wat ons zo mogelijk meer versteld heeft doen staan dan Death Valley, genaamd Pahrump. Het dorp verscheen ‘ineens’ in de woestijn. Het ene moment is er niets dan woestijn en een hele lange weg, het volgende moment is er ineens een dorp. Dat wil zeggen, her en der huizen, we hebben geen structuur of bestaan van een bestemmingsplan kunnen ontdekken. Het is vooral heel veel braakliggend gebied met af en toe een trailer of huis. Het dorp wordt een dorp wanneer we de mainstreet inrijden. Pahrump is een wannabee Las Vegas. Casino’s, neonlichten en drive-in pokerplaces. Wat een contrast met wat we eerder vandaag zagen. Het heeft echter wel wat. Zo ook ons hotel. We zitten in een prima Best Western hotel met een uitstekend restaurant. We hebben net lekker gegeten en zitten nu nog even na te genieten van de dag. Wat een belevenis. Kan de Grand Canyon dit overtreffen? Ik denk dat we daar in een hele andere dimensie terecht komen en dat we ook daar weer ontzettend gaan genieten, we zullen het meemaken.

Death Valley was in ieder geval adembenemend. Adembenemend mooi en zeker ook adembenemend warm, maar zo de moeite waard…

Daar zijn we weer met wat ‘kleine praatjes’…

Afstanden
We rijden wat af.. Voor de statistische medemens onder ons even wat afstanden.

Dag 1 (Highway 1 etappe 1) – 250 mijl (400 km)

Dag 2 (Highway 1 etappe 2) – 300 mijl (480 km)

Dag 3 (Napa Valley) – 172 mijl (275 km)

Dag 4 (Yosemite) – 198 mijl (316 km)

Dag 5 (Death Valley) – 346 mijl (553 km)

Kortom, we maken meters! Hoe we dat verdelen? Eigenlijk zoals het komt, uiteindelijk schat ik in dat we dit vrij evenredig verdelen. Ik moet wel zeggen dat Martijn de koning van de ‘cruise control’ is en ik de ‘bochtjes-expert’.

Meer rijverhalen
Aangezien we veel op de weg zitten beginnen wegverhalen onze specialiteit te worden. Nog wat opmerkelijkheden:

• Als je in Amerika het bord ‘narrow brigde’ tegenkomt: vrees niet, de gemiddelde smalle brug doet niet onder voor de Erasmus brug
• ‘Dip’ betekent ‘kuil’ en die kunnen behoorlijk diep zijn. We hadden vandaag een dip-weg en daarmee kunnen we gelijk alle pretparken links laten liggen want het werd een rollercoasterrit waar Six Flags jaloers op zou zijn.
• Er leek vandaag weer een ongeluk te zijn gebeurd, ergens achter ons (we zijn er vrij zeker van dat wij geen rol hierin hebben gespeeld). We kwamen op den duur een optocht van politieauto’s en brandweerwagens tegen. Het betrof een vierbaansweg, een hele brede vierbaansweg. Toch ging het verkeer voor ons direct aan de kant staan, wij dus ook. Hierdoor bleven er drie rijbanen over voor de optocht, ruimte die ze niet noodzakelijk nodig hadden. We vragen ons af wat de reden hiervan is. Martijn denkt respect voor de hulpverleners, ik denk dat we met zijn allen bang zijn voor de boze sheriff..

Amerikanen: hartelijk en beleefd
De Amerikanen staan volgens mij redelijk bekend als een hartelijk en beleefd volk. En niets is minder waar. Libby bracht hier afgelopen weekend een nuance in aan en liet ons weten dat ze Nederlanders  weliswaar direct vindt, maar in tegenstelling tot de Amerikanen geïnteresseerd. We zijn nu een kleine week verder en ik moet zeggen; iedere Amerikaan die we tot nu toe tegen zijn gekomen was hartelijk en beleefd. Maar tot dusver ging geen enkele conversatie verder dan: Hi, how are you? Where you’re from? Holland, oh woww.. My mother, uncle, neighbour, whatever had been there. Well, enjoy your time!!! Ik hoop dat we nog wat verder komen dan dit en wat meer komen te weten over locals..

Rust…
De afgelopen maanden zijn hectisch geweest, voor ons allebei. Druk op het werk, druk in ons hoofd, druk met leuke dingen doen, druk met zorgen. We waren wel aan wat ontspanning toe. De vakantie lijkt hier een perfecte remedie voor. Alles ademt rust uit. De Amerikaanse rijstijl, de mensen, de fantastische natuur, en wijzelf… Heerlijk! Ik moet wel zeggen dat ik hier soms wat in door kan slaan, dat is niet altijd gezellig voor Martijn, want waar ik mijn ogen ook maar even rust geef val ik onmiddellijk in een heerlijke slaap. Ik doe mijn best om mijn ogen zo min mogelijk rust te geven.

Wij!!
Veel gepraat en geschrijf over wat we zien, wat we meemaken, wat we beleven en zelfs wat we eten. Weinig over ons. Ik maak van de gelegenheid gebruik. We hebben het uitstekend! We genieten ontzettend van elkaars gezelschap en weten nu dat we naast ‘samen wonen’, ‘samen leven’, ‘samen een werkend bestaan managen’, ‘samen genieten van familie en vrienden’, nu ook ‘samen vakantievieren’ aan het succeslijstje toegevoegd kan worden. ‘Wij’ hebben het goed..