Vanmorgen rustig opgestaan en een lekker ontbijt gemaakt uit onze voorraad, een voorraad overigens die zich langzaamaan uitbreidt. Het lijkt thuis wel, binnen no-time een voorraad aangelegd die doet denken aan een op handen zijnde voedselnood. Maar ja, toen we gisteren Wasa crackers tegen kwamen in de supermarkt zat er niets anders op dan het in het boodschappenmandje mee te nemen naar de kassa…

Vandaag geen echte reisdag, maar een bezoek aan Napa Valley (met aansluitend een klein reisje richting Yosemite park). Napa Valley is de wijnstreek van California en ik moet zeggen: dat doen ze niet slecht. Prachtige streek, zeer goed onderhouden vallei en mooie wijnhuizen. We hebben onze ogen de kost gegeven en lekker op ons gemak rondgereden. Uiteraard herbergt een dergelijke streek niet uitsluitend nobele ambacht, maar ook historische hoogtepunten en natuurwonderen. En wij zijn echte toeristen, dus hebben we ze allemaal bezocht!

The Mill…
Eeuwenoude molen; voor zover Amerika over bezienswaardigheden uit de oudheid beschikt: wij hebben het gezien! Mooie molen overigens, maar weinig toelichting over het hoe, wat, waarom en wanneer. Aan de andere kant, dat maakt het wel authentiek.

Petrified Forest
In Napa Valley bevindt zich Petrified forest. In dit bos vind je de grootste versteende bomen ter wereld. Kort samengevat is in dit gebied circa 3.000.000 jaar geleden (bewezen is: Amerika heeft een eeuwenoude historie) een vulkaan uitgebarsten. Het lava heeft dit bos bedolven. Enkele tientallen jaren geleden is men begonnen met het opgraven van de versteende overblijfselen.  Indrukwekkend om versteende bomen te zien, ze zien er nl. echt uit als bomen, maar zijn van steen. Daarbij bijzonder om in dit land, dat toch bekend staat om het niet-hebben-van-historie bomen te zien die miljoenen jaren oud zijn. Zo zie je maar…

Old Faithful Geyser
Er zijn veel geisers in de wereld, maar slechts enkele mogen ‘faithful’ genoemd worden. Dit label is voorbehouden voor geisers die betrouwbaar zijn en met regelmaat spuiten. Een bezoekje zodoende aan de Old Faithful Geyser in Napa. Deze geiser spuit iedere 40 minuten kokend heet mineraal water tot 20 meter hoog. Zonder door mensenhanden te worden aangestuurd. We hebben lekker in het zonnetje plaats genomen en gewacht tot het grote moment. Dat kwam al snel, de geiser begon steeds meer stoom te ontwikkelen en er ontstond een uitbarsting. Maar niet 20 meter hoog… Kortom, we waren niet tevreden en bleven zitten. Enkele minuten later hetzelfde verschijnsel. In de hoop dat dit de echte uitbarsting was: Martijn de camera in de aanslag, ik het fototoestel paraat! En dit heeft zich zo een keer of 8 herhaald. Resultaat: 20 minuten film van een klein spuitend geisertje en 15 identieke foto’s. We besloten dat het ons niet gegund was en gingen op weg naar de uitgang. Martijn bezocht nog snel even de ‘restrooms’ en hij was nog niet uit het zicht verdwenen of de geiser begon aan het echte werk. Spectaculair, de belofte werd waarheid. Zeker 20 meter hoog spuitend kokend water. We hebben er van genoten, allebei en uiteraard wat plaatjes geschoten…

Ter afsluiting van ons bezoek aan Napa Valley zijn we nog even langs een gerenommeerd wijnhuis gereden. We hebben gisteren een zalige Chardonnay gedronken van dit betreffende wijnhuis en wilden een flesje gaan kopen. Deze reis heeft ons bewezen dat we misschien stiekem een klein beetje opgelicht zijn. Het wijnhuis heeft ooit een speciale editie uitgebracht, in beperkte oplage, maar dat is hun enige ervaring met Chardonnay. Ondanks het bonnetje van het restaurant lijkt het er toch echt op dat we iets anders gedronken hebben. Wat het was weten we niet, dat het lekker was wel…

Ook vandaag hadden we een bestemming, te weten op-weg-naar-yosemite.. We hebben vanmorgen democratisch besloten dat onze eindbestemming Sutter Creek zou worden. Een minidorpje ten zuiden van Sacramento. We zijn hier in 3 uur naartoe gereden. Het dorpje is mooi, klein en stil. Ons hotel uitstekend, de plaatselijke Italiaan ook. Kortom, we hebben lekker gegeten en gaan zo lekker slapen. Ons opmaken voor morgen, een dag waar we stiekem wel naar uit gekeken hebben. Yosemite park, de verwachting is hoog…

Ik bedacht me nog wat zaken die niet onbesproken mogen blijven… Meer chitchat dus!

Doggy-bag
Wij doen er altijd een beetje lacherig over. Die malle Amerikanen die een doggy-bag vragen voor het eten dat ze in het restaurant niet op hebben kunnen krijgen. Wij hebben dit nu natuurlijk mee mogen maken. Het gebeurt echt. Hier wil ik dus wat over vertellen, maar gek genoeg niet vanuit humoristisch oogpunt.

Libby vroeg een doggy-bag voor het restant van haar heerlijke Chinese steakschotel. Gewoon, zonder te schromen. We gingen op weg naar LA downtown, Libby en David brachten ons terug naar ons hotel. Vlakbij ons hotel werd onze aandacht getrokken door een dakloze, terwijl we stil stonden voor een stoplicht kwam hij naar onze auto, vragen om geld… LA heeft 90.000 daklozen, extreem veel. Hetgeen gebeurde was dus alles behalve verrassend.  Echter, wat hierop volgde was wat mij betreft wel verrassend; verrassend en bijzonder. Libby nam haar doggy-bag, opende het raam en zei: He buddy, do you want this? Toen we de hoek omreden zagen we achter ons een dolgelukkig man op straat zitten, met een heerlijke Chinese steakschotel voor zich.

Waarom zou je schromen om een doggy-bag te vragen…

Borden
Ik schreef al eerder over het grappig mannetje op het verkeersbord. Er zijn er nog meer, veel meer. Een greep uit de gekke-borden-verzameling van vandaag.

Gespot op Highway 1: “Drunken driver, call 911”

Gespot op een afrit van Highway 1: “Bike riders; exit here”

Gespot op iedere straathoek: STOP

Gespot op Highway 1: “ Littering; 1.000 dollar fine”

Het weer
Korte weerupdate: het is hier prachtig. Geen idee over welke temperatuur we spreken, maar het is warm, zonnig en heerlijk! ‘s Avonds koelt het af en is het frisjes. Dan zou een vestje of trui wel fijn zijn, maar niet noodzakelijk.

Wat ons nog te wachten staat weten we niet. We keken dit weekend naar een baseballwedstrijd, verrassend genoeg (hihi, Martijn is helemaal in zijn nopjes, je kunt geen bar inlopen, de tv op de hotelkamer niet aanzetten of er is baseball). Hoe dan ook, we zagen een wedstrijd van de San Francisco Giants, gespeeld in San Francisco. Ik weet dat ik soms een beetje kan overdrijven, maar in dit geval niets dan de zuivere waarheid: er zaten mensen in het stadion met mutsen op en wanten aan… dat belooft wat.

7th inning stretch…
Ik zit in het stadion. De zevende inning is bezig. Martijn zegt tegen me: zullen we?! Ik had geen idee waar hij het over had (ervan uitgaande dat hij niet weg wilde). Iedereen in het stadion staat op. Ik, volgzaam als ik ben, ook. Een gezang breekt uit. De hotdogs en nacho’s worden aan de kant geschoven. Armen zwaaien in het rond. Ze deden de 7th inning stretch!!! Dat is dus iets dat bestaat en dat al die 50.000 mensen wisten. Halverwege de zevende inning doen ze een liedje en strekken ze de ledematen. Het liedje heeft Martijn in ons voorbereidend reisverslag geschreven, ik wist toen niet zo goed wat hij ermee bedoelde. Nu wel..

Lichaamsbeweging staat hoog in het vaandel in de States…

Sprinkler
Tot slot, net ontdekt door Martijn. Veiligheid is belangrijk in Amerika, stel je voor dat er aanleiding is om een hotel aan te klagen. Zodoende heeft ons hotel een sprinkler geïnstalleerd… in de douche. Kortom, als er brand uitbreekt in de douche; dan zitten wij veilig!!

Nog 1 dan…
Ingefluisterd door Martijn. Hij kijkt even naar het sportkanaal (haha, op zich al grappig, sportsportsport). Hij kijkt een sport die ook in Nederland aan het doorbreken is; Lacrosse. Dat zijn volwassen mannen, in een capribroek, met een helm op. En die volwassen mannen gooien een balletje over …. met een vlindernetje! En daar kijken miljoenen mensen naar, hier althans.

We hebben al zoveel gezien en beleefd, toch voelt het alsof onze reis vandaag echt begonnen is. De auto ophalen en op naar highway 1. Eigenlijk is ons reisplan daar ook mee begonnen. Martijn en ik keken naar een aflevering van RTL Travel, dit ging over Highway 1. Dat leek ons wel wat. Lekker toeren langs de Pacific Ocean. Dit in combinatie met de wetenschap dat ik ‘toch’ naar California zou gaan voor mijn werk werd het raamwerk voor onze vakantie.

Het plan van vandaag dus: auto ophalen en op weg..  Taxi’s zijn schreeuwend duur in LA, dus we zouden met het openbaar vervoer gaan. Gewaarschuwd overigens dat het openbaar vervoer in LA niet fantastisch geregeld is. Dat viel op zich wel mee, wat een groter probleem was bleek het openbaar vervoer vinden. Hoe krijg je het voor elkaar om een compleet metrostation te ‘verstoppen’? Na wat rondgedwaald te hebben (met in totaal minimaal 60 kilo bagage bij ons) dachten we toch echt de locatie van het metrostation gevonden te hebben… We hadden hulp van drie taxichauffeurs nodig om ons de ingang te wijzen. Eenmaal gevonden bleek de metro prima, we zijn afgezakt naar het vliegveld waar we onze auto konden ophalen. Aangezien de metro hier bovengronds rijdt zagen we ook nog wat van LA. Niet het betere deel.. Wat een armoede, we hebben ons verbaasd. Hoe kan een stad die zo in de publiciteit staat als het toonbeeld van the American Dream zo verwaarloosd zijn…

Onze auto, spannend in vele opzichten. Zouden we het verhuurbedrijf vinden? Hoe zou onze auto eruit zien? Hoe zou onze auto rijden of liever gezegd, hoe zouden wij rijden in onze auto in dit grote land?! Dit weten we inmiddels: prima, prima, prima. We hebben een hele stoere auto, een zogeheten SUV (geen idee waar het voor staat, maar het is groot, indrukwekkend en vast heel sterk). Met het oog op de vele duizenden kilometers die we gaan rijden, door niet altijd even bewoond en veilig gebied, leek het ons verstandig om een degelijke auto te nemen. Zo geschiedde.. De eerste kilometers waren best spannend, ik mocht het spits afbijten, maar eigenlijk is het heel makkelijk hier. Bij rood stoppen, bij groen rijden. Bij een stopbord stoppen, de situatie goed in je opnemen, wie was er het eerst, die mag nl. als eerste de kruising oprijden. Als het je beurt is, geef je gas. Schakelen niet nodig! Hoe simpel kan het zijn. We begrijpen nu waarom kinderen hier hun rijbewijs mogen halen.

Na enig omzwerven hadden we Highway 1 te pakken en zijn we naar het Noorden vertrokken. De plaatsjes die je dan tegenkomt ken je vooral van tv; Santa Monica, Malibu, Santa Barbara. Prachtig! Mooie stranden, mooie boulevards, mooi weer en vooral veel mensen. Het was vandaag Memorial Day in Amerika, dus iedereen was (net als bij jullie) vrij. We hebben vooral veel gereden, helaas kunnen we niet overal stoppen. We zijn nog wel even gestopt bij een supermarkt; Hollanders als we zijn hebben we boodschappen ingeslagen. Brood, beleg, fruit en wat te drinken. Geen tunasalads, burgers of taco’s meer voor de lunch, gewoon een lekkere boterham met smeerkaas of pindakaas. Zalig!!

We hebben vandaag 250 mijl (kleine 400 kilometer) gereden. Lekker ons dakraampje open, muziekje aan, cruisecontrol geactiveerd en genieten maar. Veelbelovend voor de rest van onze reis. We hadden gepland tot San Luis Obispo te rijden, maar zijn nog een klein stukje verder gereden en verblijven nu in Morro Bay. Een klein havenstadje aan de Pacific Ocean. We zitten in een heel schattig hotel, de Blue Sail Inn, met uitzicht op de oceaan, we zijn hartstikke trots dat we dit pittoreske plaatsje gevonden hebben. Morgen even over het strand wandelen, haventje bekijken en op naar San Francisco.

We zijn op reis… wordt vervolgd!

Ik begin al helemaal in de ban van onze berichtgeving te komen. Maar niet alles is nieuwswaardig genoeg om er een ‘artikel’ over te schrijven, toch leuk om te vermelden. Laten we wel wezen, sommige dingen die je hier ziet of meemaakt zullen ongetwijfeld de meest normale gang van zaken zijn, maar niet voor ons…

Grappig mannetje
Een voorbeeld: dit grappige mannetje op het verkeersbord. Kijk er eens aandachtig naar… (ik geef jullie even de tijd). Dat is toch een heel grappig verkeersbord. Want, wat doet dit mannetje nu precies. In ieder geval doet hij hetgeen hij doet netjes tussen de lijntjes. Maar of het nu ‘in de aanslag staan’ is of oversteken; wie zal het zeggen. Hoe dan ook, ik vind het een grappig mannetje…

Freaky people
We verblijven momenteel in een vrij upscale hotel in Los Angeles. Nu zijn wij niet de enigen. En over onze medehotelbewoners wil ik het even hebben. Hier zijn nl. twee soorten in: tot het eerste soort behoort een groep marathonbruiloftbezoekers. Al drie dagen loopt deze groep in prachtige jurken en pakken rond. En steeds schuifelt een bruidspaar voorbij. We verdenken deze mensen van het houden van een marathonbruiloft. Bewonderenswaardig..

Maar het tweede soort begrijp ik dus niet. Er is hier in Los Angeles een Starwars-convention. Tja, ik zou hier al kunnen stoppen (is al interessant genoeg), maar ik ga nog even verder. De bezoekers aan deze Starwars-convention verblijven onder andere in ons hotel. Dit zijn ‘gewone burgers’ maar dan tijdelijk omgetoverd tot Starwars-personages. Je kunt de lift niet uitlopen of je loopt Leia Organa of Darth Vader tegen het lijf. En ik ben vrij serieus. Deze mensen hebben zich compleet uitgedost tot hun idool uit deze fantasiewereld. Met schild, helm, puntoren, veerharen aan toe. Ik ben notabene al twee keer aangevallen met een ‘lichtzwaard’ … Ik blijf me afvragen: wat denken deze mensen als ze zichzelf in de spiegel aankijken voordat ze de deur uit gaan, let wel: de echte wereld ingaan, de straat op, wetende dat ze niet-starwars-figuren tegen zullen komen. Geen idee, maar wat mij betreft: groot respect…

Vet
Ik ben hier nu anderhalve week en ik blijf versteld staan hoe Amerikanen werkelijk alles vet kunnen maken. Maar dan ook alles. Zelfs een boterham tover je in no-time om in een vetschijfje. Gewoon in de olie dompelen en bakken. Waarom? Geen idee… We hadden het idee om vanavond, met Libby en haar vriend David, sushi te gaan eten. Uiteindelijk hebben we dit niet gedaan, toch blijf ik me afvragen hoe de Amerikanen het voor elkaar zouden hebben gekregen om sushi vet te maken. Volgens Libby frituren ze het… Vanzelfsprekend!

Paskamers…
Ik heb me weer eens verkeken op het weer en de inhoud van mijn koffer. Twee gevolgen; ik verkleed me minimaal 5 keer op een dag (liefst binnen 10 minuten), dit is geen vreemd fenomeen voor sommige van mijn familieleden, Martijn moet er nog een beetje aan wennen. Ander gevolg: ik moet shoppen, of ik nu wil of niet 😉 Zo probeerde ik deze week (in een zoektocht naar een trui) een korte broek. Martijn naderde voorzichtig de kleedkamers, hij was al op zijn hoede, maar voordat hij de kleedkamerruimte bereikt had werd hij bruut terug gefloten door een Amerikaanse vrouw. Not done hier… Beetje gek, want toen moest ik bijna half gekleed de winkel terug in om de nieuwe aanwinst te tonen. Dat vinden ze dan wel oke…

Het blijft een grappig land…..

Donderdag was de grote dag. Een spannende en ook belangrijke dag. De APA TeleReview; uiteindelijk toch de aanleiding van deze reis.

Een grote dag omdat we er lang aan gewerkt hebben en de omvang van het project groot is. Een spannende dag omdat het in uitvoering complex is, veel onbekende factoren kent. En belangrijk omdat al onze projecten nu eenmaal belangrijk zijn. Maar voor mij extra belangrijk omdat dit het laatste grote project is dat ik in deze functie zal uitvoeren. Ze zeggen dat je een feestje op het hoogtepunt moet verlaten, dus dit zou het hoogtepunt moeten worden… Hoog gespannen verwachtingen dus.

In de aanloop naar de grote dag hebben we het zo druk gehad dat ik nauwelijks tijd heb gehad om stil te staan bij wat we aan het doen waren. Wat we nog moesten doen, wat we vooral niet mochten vergeten en waar we extra op moesten letten. Bijna dagelijks voor dag en dauw ons bed uit. Vergaderingen met de sprekers. Locaties bekijken, techniek testen. Presentaties op film opnemen. Het interview niet te vergeten. Hand-outs maken van de presentaties van de sprekers. Collega’s in Nederland instructies geven over wat er aan de andere kant van de plas niet vergeten mag worden etc.. En dan ineens is het donderdagochtend 5 uur, gaat de wekker en weet je: in Nederland zijn ze al begonnen met het middagprogramma, wij hebben net genoeg tijd om alles klaar te zetten voor het avondprogramma, kortom, bijsturing is niet meer mogelijk, zoals het nu geregeld is, zo gaan we het doen, het moet nu goed zijn.

Kort het programma van de dag (in Nederland dan..): ‘s middags uitzending van 3 presentaties op film (presentaties gegeven door sprekers die met ons mee reisden naar San Diego en de presentatie niet live konden geven door het tijdverschil). Dit werd uitgezonden in vier zaaltjes in Nederland. De aanwezige psychiaters zouden naar aanleiding van de presentaties lokaal een discussie voeren en later op de dag de uitkomsten van de discussie voorleggen aan de sprekers (inmiddels wakker en voor de camera). ‘s Avonds live uitzending van 4 presentaties en het interview met de president. De sprekers in San Diego houden voor de camera hun presentatie, dit wordt live uitgezonden in de vier zaaltjes in Nederland waarna men vragen mag stellen aan de sprekers. Uniek deze keer: ook publiek op de uitzendlocatie (San Diego), dus eigenlijk een vijfde locatie. Uniek, maar ook druk, want ook die mensen willen in de watten gelegd worden terwijl het eigenlijk al een complete gekte is op zo’n dag…

Het ging goed! Vanuit Nederland al snel berichten dat de zalen vol zaten en het programma zogezegd ‘werkte’ . Zowaar 250 psychiaters zaten in Nederland, in de middag, te discussiëren over opnames die wij twee dagen daarvoor gemaakt hadden. Het bleek zelfs leuk en leerzaam. Daar doen we het voor… In Amerika ging het ook goed, sprekers kwamen op tijd aan, camera’s draaiden, sprekers konden (nog net) hun zenuwen in bedwang houden en speelden leuk in op de discussie die ‘s middags had plaatsgevonden. Etappe 1 zat erop. Toen etappe 2 nog. Het avondprogramma, althans in Nederland avond. Bij ons was de zon toen net op. Voor het eerst publiek op de uitzendlocatie (artsen die de APA ook bezocht hebben en deze samenvatting door onze sprekers wel willen zien of het spannend vinden de opnames eens te bekijken). Het was vooraf moeilijk inschatten hoeveel mensen erop af zouden komen. Ik hoopte een man of 15 maar hield rekening met 50. Het waren er 40. En het ging goed, het gaf zelfs een extra dimensie. De sprekers gaven hun presentatie niet voor een camera maar voor een zaal met mensen en dat praat wat lekkerder.. Ook dit ging goed. In Nederland inmiddels een kleine 500 man in de zalen, een bijzonder goed resultaat. En zo rolden we door de dag heen. Ineens was het 13.00 uur lokale tijd en was de APA TeleReview 2007 ten einde. Uit alle hoeken enthousiaste reacties. Van collega’s in Nederland, van de klant, van de sprekers. Een euforische stemming.

En toen bedacht ik me: hoe goed kan een vakantie beginnen en hoe perfect kun je het moment uitkiezen om het feestje te verlaten.. Eerlijk is eerlijk, het maakte het feestje ineens ook weer heel bijzonder, maar ik had al besloten dat ik naar huis moest. En los van de metaforen: ik moest mijn koffer gaan pakken, mijn treinkaartje kopen want de vakantie staat voor de deur. Op naar LA! Op naar mijn liefje…..