Wat hebben we een geweldige vakantie gehad! Helaas is het tijd om af te gaan sluiten. Het kan niet altijd feest zijn. Alhoewel we wel met een feestje afgesloten hebben. En niet geheel onterecht natuurlijk, je wordt maar 1 keer 33. Iedereen bedankt voor de gezellige mailtjes, telefoontjes en sms-jes. Ik blijf een zuinige Zeeuw en heb niet iedereen terug gesmst, maar het is erg leuk om hier verjaardagswensen te ontvangen, dank dus!

San Francisco is een geweldige stad, zo niet de meest geweldige stad die we gezien hebben tijdens onze reis. Ons verblijf hier is te kort geweest en om eerlijk te zijn begint de reismoeheid toe te slaan. Desalniettemin hebben we genoten vandaag en besloten, mochten we ooit weer in deze buurt zijn, wat langer in San Francisco te verblijven om alles goed te bekijken. We hebben vandaag een voorproefje genomen en het werd een heerlijke dag. Sinds het begin van onze vakantie hebben we nooit langer dan 1 nacht in een hotel geslapen, wat inhield dat de ochtenden in het teken stonden van opstaan, koffers pakken, snel kopje koffie en uitchecken. Vanmorgen was anders, we konden de boel de boel laten en op ons gemak gaan ontbijten. En dat hebben we gedaan. Naast ons hotel zit een typisch Amerikaans ontbijttentje, met een typische Amerikaanse tafeldame met aan haar hand een koffiekan vergroeid. Hier loopt ze constant mee rond en ieder slokje wordt zorgvuldig bijgevuld. Aan een goede start van de dag dus geen gebrek.

Ons doel van vandaag, in korte tijd San Francisco beleven en natuurlijk een klein verjaardagsfeestje vieren. We besluiten om een rondrit door de stad te boeken. Zo gezegd, zo gedaan, dit gaat in de middag gebeuren. Dit betekent dat we nog wat tijd in de ochtend over hebben en die tijd is snel ingevuld. Het is me al eerder opgevallen dat Martijn een kleine obsessie voor treinen heeft. Hij heeft al voorgesteld om van mijn huis een groot treinpaleis te maken, hij heeft me ooit in lichte paniek opgebeld toen hij ontdekte dat de treinwinkel in Amstelveen de deuren had gesloten. In de Grand Canyon reed een ouderwetse stoomtrein en ook hier was hij niet weg te slaan, we hebben dit een beetje stil gehouden maar we hebben er een hele fotocollectie van. Nu staat San Francisco onder andere bekend om de ouderwetse Cable Car, een treintje dat door de stad rijdt, aangestuurd/getrokken/gedreven door een ondergrondse kabel. Ik heb een uitstekende uitleg over het systeem gekregen, van onze eigen treinexpert, maar laat ik het samenvatten als een ingenieus systeem. Je begrijpt, deze trein konden we niet zonder ons laten vertrekken en zodoende zijn we naar een van de drie nog bestaande lijnen gelopen en hebben de hele rit heen en weer terug genomen. Ik moet zeggen; de moeite waard. Het is op zich al bijzonder dat een voertuig dat gevoelig is voor zwaartekracht zich op deze heuvels naar boven kan begeven (om over mensen maar te zwijgen….). We zijn met de California-lijn afgedaald naar het centrum van San Francisco waar we direct tot de conclusie kwamen: wat een leuke stad is dit!! Het straalt iets uit, iets gezelligs, iets gewoons, iets van bedrijvigheid.

Deze drie woorden kies ik overigens niet zomaar. Het zijn woorden die we vaak in onze mond heen genomen de laatste twee weken. En misschien vat het Amerika voor mij ook wel een beetje samen.

Gezelligheid
Gezelligheid kent men hier niet, althans niet in de vorm die wij kennen. Ongedwongen, zonder pretenties sfeer maken. Gewoon om er van te genieten en niet om er iets mee te bewijzen. Een praatje maken omdat je benieuwd bent naar een ander persoon. Gezellig, lekker eten, in een normaal tempo. Blijven zitten tot je uitgepraat bent, uitgegeten bent, uitgerust bent, uitgedronken bent. Pas gaan als je zin hebt om te vertrekken, niet omdat je klaar bent met eten. Ik heb de Amerikanen ervaren als bijzonder vriendelijke, hartelijke mensen. Toch voel ik niet de gezelligheid die wij kennen. Gelukkig had ik die meegenomen en heeft die gezelligheid twee weken naast me gelopen, gezeten, gelegen..

Gewoon
Amerika is een bijzonder land, niet gewoon. Toch lijkt het land een hoop tijd in te willen halen, een hoop geschiedenis, een heleboel anekdotes. Waarom? Ik weet het niet. Dit land heeft namelijk een heleboel te bieden en hoeft helemaal niets te bewijzen. Prachtige natuur, indrukwekkende steden en vooral niet te vergeten een indrukwekkende geschiedenis. Er is veel gebeurd in de afgelopen eeuwen, ook in Amerika. Maar om de een of andere reden wordt deze geschiedenis in de doofpot gestopt. Dit land lijkt tweehonderd jaar geleden uit het niets te zijn herrezen. En de afgelopen tweehonderd jaar? In deze periode zijn alleen maar goede dingen gebeurd.. Dit is natuurlijk ook niet waar en ik vind het jammer dat hier nagenoeg niet over gesproken wordt, noch lering uit getrokken wordt.. Want op mij maakt het zeker indruk en laten we wel wezen, indruk maken staat in een hoog vaandel in Amerika..

Bedrijvigheid
Amerika, het land dat een 24-uurs economie kent als geen ander land. Altijd wel een winkel open, iets te doen, drukte. Maar bedrijvigheid lijkt er toch niet te zijn. We hebben veel tijd doorgebracht op de weg, dorpjes gezien vanuit de auto, maar ook veel ‘platteland’. En er lijkt zo weinig echt te gebeuren. We hebben de vergelijking getrokken toen we door een dorpje langs Route 66 reden. Totale rust, een enkele auto op de weg, maar dat was het wel. Rijd je door een willekeurig dorp in Nederland dan zie je altijd wel kinderen op straat spelen, iemand zijn tuintje bijwerken, buren met elkaar praten, iemand zijn auto wassen, een trekker het land oprijden; kortom bedrijvigheid. Dit hebben we hier gemist. Iedereen die je ziet heeft een missie, is op weg. En trekkers? Ik heb echt gezocht maar geen boerderij gezien. Toch gek in een land dat eindeloos veel doelloos land heeft.

Goed, dat was een kort uitstapje, overigens totaal niet om aan te geven wat ik niet leuk vind aan Amerika. Misschien om juist aan te geven wat ik zo aan Nederland waardeer..

San Francisco dus, een stad die wat ons betreft wel gezelligheid en bedrijvigheid uitstraalde. Of het hier ‘gewoon’ is? Daar hebben we te weinig voor gezien. En laten we niet teveel tegelijk verwachten. Een leuke stad dus, San Francisco. Bijzonder ook, met name qua opzet. Het lijkt hier een grote heuvel, gevolgd door vele volgende heuvels. Dit hebben we aan den lijve mogen ondervinden. Allereerst tijdens onze stadstour. We zijn met een dubbeldek-bus door de stad getrokken, wij en nog enkele tientallen toeristen. Erg leuk om zo een indruk te krijgen van deze stad. Wat opvalt is dat hier mooie huizen staan, knusse wijkjes ontstaan zijn, maar vooral dat er veel overblijfselen zijn van aardbevingen. De grote aardbeving gevolgd door een brand die drie dagen aanhield in 1906, maar zeker ook de aardbeving in 1989. Deze natuurrampen lijken deze stad toch stiekem een beetje te beheersen, maar zeker ook een historie te bieden. We zijn langzaam door de stad gereden, heuvel op en heuvel af. Veel gezien, teveel om op te noemen, maar enkele hoogtepunten waren toch wel Chinatown, Twin Peaks, Golden Gate Park en niet te vergeten de Golden Gate Bridge. Dit keer zat ik niet ingespannen achter het stuur en had Martijn niet de camera in zijn hand, maar hebben we echt genoten van de ervaring. Om een uur of zes waren we terug in ons hotel en hebben we ons opgemaakt voor het eten. We hebben heerlijk gegeten in Chinatown. Het was op de kaart vlakbij, maar wat op de kaart niet helemaal duidelijk werd aangegeven was dat we een heuvel over moesten van zo’n 300 meter hoog. Dat wordt morgen met spierpijn het vliegtuig in….

En dat brengt mij langzaam bij het einde. Het einde van een geweldige vakantie. Een vakantie die we via dit blog hebben gedeeld met jullie. Dat vonden we erg leuk om te doen. Wat we nog leuker vonden waren de reacties die we van jullie kregen! Morgen het vliegtuig in, weer lekker naar huis. Opgewacht worden door lieve ouders die we graag weer willen zien. Naar huis, waar we gewoon kleren uit de kast halen en gezonde maaltijden in onze eigen keuken kunnen bereiden. Kortom, we hebben niets te klagen. En dat doen we dan ook niet.. We genieten nog een beetje na en maken voorzichtig plannen voor een volgende reis, want ik kan niet anders concluderen dan dat dit uitstekend bevallen is. Nu heb ik graag het laatste woord, maar ik ben vandaag niet alleen een jaartje ouder geworden, ook een jaartje wijzer. Ik laat het laatste woord dan ook graag aan een ander over, aan mijn soon-to-be-husband. Oeps, dat had ik niet mogen zeggen, maar nu ik het toch al gedaan heb: in het fortune-cookie van Martijn bij de chinees stond dat we binnen een jaar gaan trouwen, hihi. Eind goed, al goed?

Eind goed al goed valt nog te bezien. Zeker, mijn fortune cookie vertelde inderdaad dat ik, of een goede vriend(in) van mij binnenkort gaat trouwen. Als ik mijn goede vrienden (m/v) na ga, dan ben ik erg benieuwd wie dat zal zijn… Het bezien van ‘eind goed al goed’ komt meer voort uit dat we het einde nog niet hebben gehaald. Het einde is namelijk Orion, Amstelveen. Pas als we veilig voet hebben gezet op Nederlandse grond, dan is het voor mij ‘eind goed, al goed’. We moeten namelijk nog naar SFO (San Francisco International Airport), en van SFO naar AMS (Schiphol). De rit over de A4/A9 naar Amstelveen is goed te doen, zeker als je hier de Highways en Interstates rond de grote steden hebt bereden.

Afgezien van de geweldige dag die we hier in SF gehad hebben, die Nicolien al perfect heeft samengevat, wil ik ook mijn visie geven op de vakantie. Niet om op te scheppen, maar het was mijn vierde keer in de VS. Eén keer voor IBM, de andere keren op vakantie. Ik moet zeggen dat ik de VS weer van een andere kant heb gezien. Nu zelf vanachter het stuur, nu zelf dingen organiseren, en nu in meerdere staten, op meerdere plekken dan voorheen. Eén ding blijft, zoals Nicolien al vertelde: niets is hier gewoon.

Het feit dat de Amerikanen zich, of hun land willen bewijzen is erg aanwezig. Het begon al met onze stadstour in LA: onze chauffeur wist precies hoe duur een kamer was in welke wijk, en hoe oud een bepaald gebouw of huis was. Deze vorm van bewijzen zagen we ook in San Francisco vandaag. Verder hebben we, zeker als we Nicoliens achternaam (Van den Hoek, liefst zonder spaties) gebruikten, regelmatig de vraag gehad ‘Are you from Holland?’ of ‘Where are you from?’. Als we met ‘Yes’ of ‘Holland’ de vraag beantwoordden, dan kwam er bijna altijd achteraan: ‘Daar ben ik geweest’, gevolgd door: ‘Prachtig, Amsterdam is prachtig’. Of nog mooier: ‘Ik heb een broer/zus/neef/buurman/vage kennis’ die uit Nederland komt/er is geweest’. Leuk hoor, maar waarom moeten willen bewijzen dat ze Nederland kennen? Doen wij dat ook?

Wat mij ook enorm is opgevallen, in navolging van Nicolien: waarom ‘vergeten’ ze wat er gebeurd is voordat ‘zij’ hier kwamen? Waarom vertellen ze niet hun geschiedenis? In de geschiedenisboeken is door iedereen na te lezen dat de huidige Amerikanen niet de originele Amerikanen zijn. Ze komen uit o.a. Engeland, Ierland, Nederland, en vooral hier in het Zuidwesten uit Spanje, Mexico en zeker ook uit Azië. De Indianen worden hier goed weggestopt. Goed in de zin dat ze bijna niet meer te vinden zijn. Wat hebben wij ervan gezien? Een bord die laat zien dat we een Indianen-reservaat binnengaan. We hebben de zogenaamde marktkraampjes langs de stoffige weg zien staan, waar de Albert Cuyp al snel brandhout van zou maken, waar de zogenaamde ‘Native Americans’ (vrij vertaald: oorspronkelijke Amerikanen. Die term alleen al is tenenkrommend. Het zijn de rechtmatige en enige eigenaars van dit land!) hun spulletjes, veelal souvenirs kunnen, waarschijnlijk mogen verkopen. Ik denk dat ik het wel begrijp: de nieuwe Amerikanen zijn niet zo netjes omgegaan met de Indianen. En dat wordt verzwegen, en daarom proberen ze zich te bewijzen met wat ze nu hebben. En het bewijsmateriaal maakt weinig indruk op mij, of op ons. De prijs, leeftijd, hoogte, diepte, of andere meetbare dimensies van de bezienswaardigheden is interessant, maar de nadruk daarop is te veel, too much!

Dit klinkt misschien als een klaagzang, maar dat is absoluut niet het geval. Ik heb het hier geweldig gehad! Allereerst was het heel erg fijn om hier samen met Nicolien te zijn. We kunnen het samen op vakantie, en niet zomaar een vakantie, heel erg goed vinden. Erg fijn om te weten dat dat ook zo is buiten ons dagelijkse drukke bestaan. Daarnaast hebben we geweldig veel gezien, meegemaakt, ons verwonderd, lichte teleurstellingen gehad en verrassingen meegemaakt. Hoogtepunten waren North Rim, honkbalwedstrijd LA Dodgers, San Francisco en Death Valley. Het weerzien met Libby, de ontmoeting tussen Nicolien en Libby (beide, inmiddels gisteren, een jaartje ouder geworden) en het Amerika-gevoel waren fijne gebeurtenissen die verwacht waren, maar ontzettend leuk. Verwonderingen waren zeker Las Vegas, de bewijsdrang en het feit dat de hartelijke Amerikanen erg goed in rijen kunnen staan, en alsnog ‘sneaky’ weten voor te dringen. Teleurstelling was LA, Yosemite, en, na de North Rim, de South Rim van Grand Canyon.

Ik zal blij zijn als ik weer thuis ben. Normaliter begint dat twee dagen voor het einde van de vakantie. Nu niet, dat zal pas morgen komen als we richting vliegveld gaan. Blij, omdat ik mijn ouders en zussie weer zal zien. Blij als ik weer normale, Hollandse maaltijden (vooral ontbijt en lunch) kan nuttigen. Blij als ik weer op mijn fiets kan stappen, wat meer aan lichaamsbeweging kan doen (ik vrees de weegschaal voor zo’n 3 a 4 kilo…). Blij als ik weer gewoon mijn kleren, eten en drinken kan pakken, mijn eigen toilet en douche kan gebruiken in plaats van uit de koffer leven, uit eten moeten gaan en iedere avond een nieuw toilet en douche moet gebruiken.

Ergens zal ik ook wel dingen missen, of balen dat het dagelijkse leven weer zal beginnen. Ik zal de hartelijkheid van de mensen missen (Hello, how are you today), ik zal Starbucks missen (Beter dan welke automaat-koffie dan ook), ik zal het enorme aanbod aan honkbal missen op TV, of eigenlijk gewoon ESPN, met SportsCenter, het Amerikaanse NOS Sportjournaal. Ik zal balen dat na 2,5 week IBM weer aan de deur zal kloppen (alhoewel ik het gezellig zal vinden om bepaalde collega’s weer te zullen zien).

Hoe dan ook: ik heb genoten. Van iedere dag. Van alles wat we samen hebben meegemaakt. Het zal fijn, maar ook gek zijn om weer het dagelijkse leven op te pakken. Er staat genoeg te gebeuren de komende tijd. We hebben morgen een kleine 12 uur in het vliegtuig om te beschouwen, te verwerken en ons klaar te maken voor de komende tijd.

Lieve mensen, lieve lezers: enorm bedankt voor jullie tijd en energie om ons verslag te lezen, erop te reageren of op een andere manier te laten blijken dat jullie onze verhalen, of ons waarderen. We hebben het met enorm veel plezier gedaan. Het is voor ons zelf een mooi dagboek waarin jullie hebben mee mogen kijken. Vanaf morgen sluiten we ons dagboek, waarschijnlijk voorlopig.

Tot later!

Waar Martijn vanmiddag stopte zal ik nog even verder gaan. Noodgedwongen stopte overigens, we zaten op het vliegveld, wilden het exacte adres van ons hotel in San Francisco opzoeken op de laptop en tot onze grote verbazing merkten we (bij de gate) dat we internetverbinding hadden. Dit in tegenstelling tot ons hotel in Las Vegas. En aangezien we de huwelijksstress niet teveel wilden opvoeren, haha, toch maar even het verlossende bericht geplaatst. Geen miljoenen gewonnen, niet getrouwd maar ‘gewoon’ een leuke tijd gehad. Zijn er werkelijk mensen geweest die dachten dat we zouden trouwen in Vegas??

Hoe dan ook, een kort vluchtje naar San Francisco. Een dik uur (genoeg voor mij om een dutje te doen overigens). Wat wel leuk was aan de vlucht is dat deze voor een groot deel over onze route ging. De route die we met de auto hebben afgelegd. De auto die we overigens gisteren in goede staat (en met een kleine brok in onze keel) hebben achter gelaten in Las Vegas. Zo zagen we in vogelvlucht nog even wat we de afgelopen weken gezien hebben, vooral Death Valley was vanuit de lucht indrukwekkend.

Om 15.00 uur zijn we geland in San Francisco, het tijdstip waarop het in Nederland 8 juni werd… Maar hier nog niet. Wij hadden nog het een en ander te doen op 7 juni (blijft een vreemde gewaarwording). We zijn met de taxi naar ons hotel gegaan, een hele ervaring op zich. We weten nu zeker dat wij keurig gereden hebben in onze SUV. Wat een cowboys kunnen zich hier op de weg begeven, zo ook onze taxichauffeur. We hadden een missie vandaag, dus haast was geboden en daar werkte hij ongevraagd keurig aan mee. Eenmaal in ons hotel snel de spullen op de kamer gezet en met de stadsbus naar Fisherman’s Wharf, we gaan nl. met de boot naar ALCATRAZ!!

Wat een belevenis weer. We hadden qua weer een uitdaging en een gelukje. De uitdaging was de enorme wind, wat resulteert in een onstuimig tochtje per boot naar het befaamde boeveneiland. Verder was het zonnig en uitermate helder. Wat wil je nog meer als je rond zonsondergang met een boot de Golden Gate brigde nadert.. Wat een geluk!

Alcatraz is zoals een ieder van jullie zal weten een eiland dat als gevangeniseiland gefungeerd heeft. Te weten tot 1963. En de overblijfselen zijn uiteraard voor de toerist te bezichtigen. Ik moet zeggen dat ze dit bijzonder goed gedaan hebben; geen kermis, geen mooi verhaal, maar een hele indrukwekkende en eerlijke tour over het eiland. Het eiland op zich is een belevenis, maar de verhalen die voort bestaan zeker zo bijzonder. We hebben een audio-tour gevolgd, wat inhoudt dat je met een walkman rondloopt en in je eigen taal informatie krijgt over wat je ziet. Dit hebben ze op Alcatraz heel leuk aangepakt. We werden telkens een stukje verder in de gevangenis geleid en het verhaal werd verteld door oud gevangenen en (let op) kinderen van gevangenisbewaarders die ooit op dit eiland woonden. Stel je voor, een kind van een jaar of zes die met zijn ouders op een boeveneiland woont. En niet zomaar boeven, maar de grootste criminelen van Amerika. Wonderlijk.. Zo hebben we gehoord over de dagelijkse gang van zaken in de gevangenis, maar ook de omstandigheden van gevangenen wanneer ze in de isoleercel bivakkeerden. Maar ook van ontsnappingen en vooral pogingen hiertoe. Deze zijn uitvoerig vertaald in films als ‘escape from Alcatraz’, maar als je daar bent en je hebt geluid op je hoofd met slaande gevangenisdeuren, paniek, schoten en het ware verhaal verteld door ooggetuigen; dat geeft toch wel een ander beeld. Al met al een hele belevenis, als we thuis zijn gaan we snel een keer de beroemde film kijken over de geslaagde ontsnapping van dit bijzondere eiland.

Kortom, we hebben een korte dag gehad in San Francisco, maar zeker een indrukwekkende en nuttige. En bovenal een koude, dat moet gezegd worden. Het was lekker zonnig, maar op de boot en vooral op het eiland waaide het behoorlijk en na zonsondergang werd het snel fris… We zijn op Fisherman’s Wharf dan ook maar snel een restaurantje ingedoken en hebben heerlijk gegeten. De belofte van San Francisco is veelbelovend. Jammer dat we slechts 1 volledige dag hebben om alles te bekijken, maar we gaan ons best doen!

En nu? Nu is het ook hier bijna 8 juni…. Weer een jaartje ouder! We gaan er een heel klein feestje van maken. Ik ga dit stukje dus maar snel afronden. Morgen meer!!!

Via Route 66 naar Las Vegas. Dat wil zeggen: we nemen een omweg om vanuit Williams naar de snelweg te gaan die via de Hoover dam naar Las Vegas gaat. Over Route 66 kunnen we kort zijn: je moet het juiste gevoel hebben om te ervaren wat dat nu is. Want de route zelf stelt niet zoveel voor. Het enige plaatsje dat een beetje leuk aandoet ligt aan het begin van onze trip, de rest van de gehuchten is werkelijk niets meer dan een paar trailers en hier en daar een schuurtje. Zelfs geen kerk of kroeg! De omgeving is wel weer mooi, alhoewel we die omgeving nu wel gezien hebben.

Wat we in Williams al merkten was dat er een enorme wind waaide. Eigenlijk stormde het gewoon! Dat is onderweg goed merkbaar, we komen zelfs in een soort van wervelstormpje terecht! We hadden die onderweg al een paar keer gezien, maar nu ontmoeten we er eentje op de weg.

Nog iets bijzonders: wij zijn gewend dat er tijdig wordt aangegeven wanneer er een tankstation dichtbij is, of wanneer je de volgende kunt verwachten. Nu hebben we al eerder gemeld dat ze hier een hele bijzondere manier van bewegwijzeren hebben. Nu dus ook weer. Aan het begin van de snelweg richting de Hoover-dam staat dat de eerstvolgende service (tankstation) over 75 mijl is. En: er is op deze snelweg weinig mogelijkheid tot omkeren. Nu hadden wij nog voor zo’n 100 mijl aan brandstof, maar het blijkt maar weer dat je hier erg goed voor jezelf moet zorgen, en goed je trip moet plannen.

Zo’n 20 mijl voor Las Vegas, midden in de woestijn, is de Hoover-dam. Een dam in de Colorado-rivier. En… een bezienswaardigheid! Parkeerplaatsen, nee, zelfs een parkeergarage, alleen maar om de dam te bekijken! Visitors Centre, souvenier-shop… Nicolien merkt scherp op dat dat bij de Brouwersdam in Zeeland wel anders is. Tja, wij Hollanders, dammenbouwers, zijn wel wat gewend met de Deltawerken, Afsluitdijk etc. We hebben het maar zo gelaten en niks uitgelegd.

Las Vegas: we zijn er al langs gereden, en komen nu van de oost-kant aanrijden. De stad doemt letterlijk op uit de woestijn. Aangezien we van Arizona naar Nevada rijden, er in Nevada wel gegokt mag worden in tegenstelling tot Arizona, is er vlak na de grens al een casino… En het wordt nog gekker. We zijn nu op de luchthaven van Las Vegas, en werkelijk waar: als je bij Reclaim op je koffer wacht, kun je nog gokken. Of als je wacht bij de gate… Hoeveel mensen zouden hun vlucht missen? Las Vegas is werkelijk een grote kermis. Het is er heel, heel erg druk, en de hotels (met ieder hun eigen casino) hebben hun best gedaan om alles na te maken wat er elders in de wereld te zien is. We zien, als we over Las Vegas Boulevard ofwel ‘The Strip’ rijden, pyramides, de Eiffeltoren, de skyline van New York, inclusief Veiligheidsbeeld (Nicoliens benaming van het Vrijheidsbeeld), Tower bridge of Golden Gate (daar zijn we nog niet over uit), Sfynx. Daarnaast natuurlijk Caesars Palace, Ballagio, Monte Carlo, MGM Grand en Treasure Island. Aan de noordkant van The Strip ook talloze wedding chapels. De mooiste was deze: The “Yes I do” Wedding Chapel Drive Thru. Oftewel: net als de McDrive in je auto blijven zitten en trouwen. En voor de nieuwsgierigen: we hebben ze allemaal overgeslagen!

Als je in Vegas bent ontkom je er niet aan om een gokje te wagen. Wij dus ook. We zijn allebei niet echt van die gokkers, maar we spreken wel een limiet af. We proberen hier en daar wat, en in de Bellagio gaan we los. We spelen een uurtje erg leuk, en gaan met een winst van $20,- weer weg! Geen miljoenen dus, alhoewel we wel dichtbij een bedrag waren dat ons een gratis vakantie op had geleverd. Niet dus. In de casino’s zijn de drankjes trouwens gratis, ofwel complimentary. Wisten we niet, dus Dutske uit de polder vraagt wat het kost. De jongedame zegt dat ze gratis zijn, en vraagt wat Nicolien terug wil van de $20,- die ze geeft. Nicolien denkt na, pakt de 20 dollar terug en gaat vrolijk verder met gokken… We hebben het goedgemaakt met de serveerster, toen we eenmaal begrepen hoe het werkte.

Om een lang verhaal kort te maken: Las Vegas biedt veel ellende. We hebben veel ellende gezien, en zijn erg benieuwd wat er, nadat wij zijn gaan slapen, op straat nog allemaal gebeurd is. Je kunt aan stellen prima zien of ze net getrouwd zijn, gewonnen hebben of verloren hebben. En ‘s ochtends, als we uitchecken, zitten de eerste alweer aan de gokautomaten, biertje ernaast (om 11u ‘s ochtends). We gaan nu op weg naar San Francisco, en doen als we het halen vanavond een tour naar Alcatraz. Tot later!

In ons eerste plan zouden we vanuit Williams voor het eerst naar de Grand Canyon gaan. De Grand Canyon kun je van twee kanten benaderen: de North Rim en de South Rim. Zo’n 90% van de bezoekers van de Grand Canyon doet dat via de South Rim, dus dat was ook ons plan. Vandaar dat we vanuit Nederland een hotel hadden geboekt in Williams, ten zuiden van de Grand Canyon, om vandaar uit de Grand Canyon te bezoeken. Dat vooraf boeken was onnodig… Dit dorp bestaat voor zeker 50% uit hotels, motels, inns en bed & breakfasts.

Aangezien we de Grand Canyon al vanaf de North Rim hadden bezocht wisten we in ieder geval al hoe het eruit zag. Dat was niet nieuw, wel de uitzichten. Het is niet voor niets dat 90% van de bezoekers via de South Rim gaat, dachten we. Vanuit Williams is het een klein uur rijden naar het park. Eenmaal aangekomen laten we ons eerder gekochte kaartje zien en rijden we verder. Eerst maar naar het Visitors Centre, om een krantje te halen met daarin informatie over deze kant van het park. Eenmaal bij de parkeerplaats zien we dat dit andere koek is, vergeleken met de North Rim. Allereerst moeten we echt zoeken naar een parkeerplaats. Vanzelfsprekend zijn er ook erg veel mensen. Als we eenmaal een plekje hebben gevonden volgen we de pijlen naar het Visitors Centre, tezamen met alle anderen, vooral (dikke) Amerikanen. Onderweg naar het Centre zien we zaken die ons erg aan CenterParcs doen denken… Houten gebouwtjes, wegwijzers, informatieborden en vooral het publiek is erg CenterParcs: stellen in dezelfde trainingsbroeken of shorts, veel fototoestellen op te dikke buiken (wisten jullie dat de kledingmaten hier als volgt gaan: XS – S – M – L – XL – XXL – X1 – X2 – X3. Dit is geen grap, dat is het erge!). Met een gemengd gevoel gaan we, na het krantje gehaald te hebben, naar de auto en rijden richting onze lodge.

Aangezien ik me niet zo lekker voel (moe, last van de vele klimaatwisselingen) proberen we snel in te checken. Helga, van de incheckbalie, uit Duitsland (alle medewerkers hebben een naambordje waar de staat of het land op staat waar ze vandaan komen), probeert ons onder de naam Von Den Hoek snel een kamer te geven, maar we moeten toch echt wachten tot de housekeeping-ladies klaar zijn. Lichtelijk verwonderd vragen we ons af waarom deze dames in hemelsnaam al om 8u ‘s ochtends bij ONS aankloppen, om om 13u ‘s middags nog geen kamer voor ons schoon te hebben… Toch gek…

We lunchen wat, en we lopen daarna wat rond over het complex. Het CenterParks gevoel gaat niet weg, het wordt alleen maar erger. Er zijn meerdere restaurants, een gift-shop, en veel echte toeristen, niet de hikers (wandelaars) en natuurliefhebbers die we op de North Rim zagen. Het verschil tussen de North en de South Rim is dat de North Rim rustiger is, meer verschillende punten heeft waar je naartoe kunt om van de Grand Canyon te genieten en de nadruk ligt op de natuur. De South Rim is een lange weg langs de Canyon, met veel hotels, eetgelegenheden en meer gericht op de toerist dan de wandelaar. Chantal mailde mij van de week dat ze de Grand Canyon tegen vond vallen. Wij begrijpen dat heel goed als je alleen de South Rim hebt bezocht. Dat valt ook tegen, vergeleken met de North Rim.

Na inchecken besluiten we dat we deze dag te laten voor wat het is. We rusten wat uit, lopen nog wat langs de Rim en ‘s avonds hangen we wat voor de tv, ESPN (SportsCenter) en America’s Funniest Home Video’s. We hebben enorm gelachen!

De volgende dag besluiten we te gaan wandelen, en wel naar beneden. Allereerst willen we ook de Canyon in, ten tweede denken we dat we daarmee de ergste CenterParkers vermijden. We besluiten een kort deel van de Bright Angel Trail te volgen. We worden aan alle kanten gewaarschuwd: ga niet in één dag naar de Colorado River en terug. Plan je wandeling. Neem genoeg water mee. Neem genoeg eten mee (Amerikanen en eten… pfff). Het kan > 40 graden zijn in de Canyon… Met twee flesjes water, een tonijn-sandwich en twee chocolate chips cookies beginnen we onze wandeling. Tenslotte hebben we in de Ardennen een aantal wandelingen gemaakt en dat ging prima. Het is half bewolkt, niet al te warm, een straffe wind en we denken het daarmee wel te redden. Onderweg komen we verschillende mensen tegen: kinderen die rennend naar boven komen, mensen met volle bepakking die de nacht beneden hebben doorgebracht, stevige Amerikanen met ski-stokken (er ligt geen sneeuw, dat is Nordic walking) en mensen die verder geen bijzondere kenmerken hebben. Naar beneden lopen is een aanslag op je knieën. De mijne zijn ok, maar die van Nicolien hebben het zwaar. De route die we lopen is 1,5 mijl, dat lijkt ons te doen. Naarmate we lager komen wordt het warmer, de wind gaat liggen en het wordt stoffiger. Het is goed opletten waar je je voeten zet, dus erg veel van de omgeving genieten is er alleen bij als je stilstaat. Halverwege vragen we ons een beetje af waar we aan begonnen zijn. Niet dat het dan al zwaar is, maar we moeten ook nog terug. Aangekomen bij ons keerpunt stoppen we even, drinken wat en eten wat, en luisteren we naar een stoere madam, een Park Ranger, die vertelt dat ze gisteren zelf wat mensen heeft geholpen, en dat er twee vluchten door de ‘traumaheli’ zijn gemaakt. Het was dan ook een stuk warmer gisteren. We moeten ook nog een eekhoorn van ons afslaan: het is verboden die te voeren, maar blijkbaar weet dat beestje wel beter en bedelt letterlijk voor een hapje. Na een ferme trap mocht dat beestje het lager in de Canyon nog eens proberen 😉

Na een klein kwartiertje rusten (we waren niet echt moe) terug naar boven. We blijken over een uitstekende conditie te beschikken: het gaat soepeltjes. Het is geen makkelijke wandeling omhoog, maar het gaat ons goed af. Uiteindelijk bereiken we 2,5 uur na onze start weer de top en zijn we blij dit gedaan te hebben. Het ultieme; beginnen op de North Rim, slapen bij de Colorado en omhoog naar de South Rim, laten we voor een volgende keer. Daarvoor moet toch wel wat getraind worden, maar het resultaat van vandaag geeft ons moed!

Na de wandeling, het is inmiddels tegen half drie, laten we de Grand Canyon voor wat ‘ie is. Unaniem besluiten we mensen aan te raden vooral de North Rim te bezoeken. We weten niet of het voor wandelaars beter is dan de South Rim, maar wij vonden het indrukwekkender, ruiger, rustiger en niet zo toeristisch. We gaan terug naar Williams, onder het stof, met kapotte lippen van de droogte en de warmte, met toch wel zware benen, en een ervaring en een hoop indrukken rijker.

In Williams rijden we wat rond om een hotel te vinden. Enerzijds omdat we geen internet hadden in de Grand Canyon, anderzijds omdat er genoeg hotels hier zijn, hebben we er nog geen geboekt. Wiliams ligt aan de befaamde Route 66. Zodra je het dorp inrijdt gaat de maximumsnelheid van 35 mijl per uur via 25 naar 15 mijl per uur. Ze hebben al snel na binnenkomst een matrixbord neergezet, zoals die ook langs de Beneluxbaan in Amstelveen staat. Even verderop staat een duidelijk herkenbare politiewagen. Aangezien we op de Highways al enkele pull-overs (aanhoudingen) hebben gezien wegens speeding (te hard rijden) passen we de snelheid aan. Dat is met een automaat nog best lastig: remmen, want afremmen op de motor is er niet bij. Als we de politiewagen passeren zegt Nicolien dat er een pop in de wagen zit! Na een extra rondje door het dorp zien we dat het klopt… Met zonnebril! Nou ja! Na dit extra rondje kiezen we een overnachtingsplek. Weer een motel, die zijn ons goed bevallen: hebben over het algemeen prima voorzieningen, zijn niet duur, hebben internet en hebben vaak genoeg plek. Dit motel heeft denk ik zo’n 50 kamers, maar er zijn er maar 3 bezet. Geloof het of niet: wij hebben buren vannacht…

Na ingecheckt te zijn lopen we het dorpje door naar de Safeway, de Amerikaanse Albert Heijn, voor de noodzakelijke boodschappen. Het was ons al eerder opgevallen dat vooral de Safeway er prachtig uitziet. De groenteafdeling is prachtig: daar kan onze AH nog wat van leren. Als we daar staan gebeurt er iets vreemds: er begint van alles te pruttelen en te ratelen… Heeft de groenteafdeling gewoon een sprinkler-installatie! En zo zien de groente er prima-fris en vers uit. Ideetje voor jou, Jan, vlak voor het oogsten? Teruglopend besluiten we waar we gaan eten. Het is een bijzonder restaurant. Het is, in onze ogen, echt een restaurant zoals je ze in het zuidwesten van de VS, het wilde westen, verwacht. Leuke sfeer, druk, maar gezellig. Al gauw blijkt dat de drukte vooral veroorzaakt wordt door het personeel: er zijn ongeveer 50 tafeltjes, en er loopt zo’n 20 man personeel rond. Ook de leeftijd van het personeel valt op: was het in andere restaurants waar we gegeten hebben toch vaak wat ouder personeel (tussen de 40 – 60 jaar), nu zijn het jongeren die ons niet eens naar onze ID durven te vragen als we een biertje of wijntje bestellen. En dan dus zo’n 20 van die broekies! En dan bedenkend dat, toen we ‘s middags door Williams liepen, we ons afvroegen of er hier wel iets gebeurde, wat de mensen, die hier wonen, zouden doen voor hun bestaan, en of er jongeren zouden wonen. Uiteindelijk hebben we besloten dat de burgemeester van Williams heeft besloten geen buurthuis o.i.d. te bouwen voor de jongeren, maar ze een baantje te geven in dit restaurant, zodat ze in ieder geval van de straat af zouden zijn. We hebben in ieder geval lekker gegeten (voorgerecht, hoofdgerecht, twee drankjes, en dat voor nog een 22,50 euro per persoon).

Morgen Las Vegas. Dat betekent ons SUVje inleveren, en op naar de kermis, zoals René, mijn collega die hier een week geleden is geweest, omschreef. En, niet te vergeten, al die wedding-chapels (trouwkapelletjes)… Going to the chapel and we’re… En: ik stop alvast de laatste quarter dollar in mijn broekzak. Kijken of de ‘jongensdroom’ uitkomt… Tot later!