Het zit er bijna op. Maar dat is niet meer dan een constatering, er zit geen verdere nare bijsmaak aan. We hebben genoten, het is een hele goede ervaring geweest die voor herhaling, in welke vorm dan ook, vatbaar is. Pap is een sterkte vent, die niet zeurt, en als ‘ie op tijd zijn rust neemt, z’n pillen neemt en er af en toe een beetje op hem gelet wordt en voor hem gezorgd wordt, hij tot meer in staat is dan hij zelf denkt. Kortom: what’s next?

Vanochtend stond St. Patricks cathedral op het programma. Na het ontbijt rustig daar naartoe gelopen. De dienst begon net, en na het traditionele kaarsje opsteken zijn we even gaan zitten. Nu is de VS een religieus land, dus we raakten al snel tussen de echte kerkgangers. Aangezien we dat, als touristen, niet wilden zijn we snel maar weer weggegaan. Conclusie: een kathedraal is teveel eer voor deze kerk, vergeleken met ‘onze’ kathedralen, maar we zijn er geweest. Op weg naar St. Patricks zijn we nog even over Rockefeller plaza gelopen, langs de Radio City Music hall, en na het bezoekje aan de kathedraal hebben we nog over het mekka voor de shoppers onder ons gelopen: Fifth Avenue. Aan het einde van deze Avenue zit de Apple store… Dat vind ik dan weer leuk! Even naar de iPhone gekeken: mooi ding, vernieuwend, maar ook een bediening die erg wennen zal zijn. Maar het blijft een mooi boy-toy, en daar ben ik gevoelig voor.

Na de Apple-store zijn we via Central Park weer terug gegaan naar het hotel. We checken zo uit, gaan dan langzaamaan terug naar het vliegveld om om 17:20 te vertrekken naar huis, terug naar Amsterdam.

Ik kan niet beschrijven hoe mooi, fijn en geweldig ik deze reis heb gevonden. Ik ga dat dan ook niet proberen. Het zit in mijn hoofd, en daar laat ik het. Thanks, New York, it was up to you, and it was great!

Vandaag was de dag waar het allemaal om begonnen was. De vorige dagen waren leuke opwarmertjes, maar om deze dag ging het echt. Pap was al vroeg wakker, maar aangezien ik wel van een beetje uitslapen hou, gingen we ‘pas’ rond 8:30 ons bed uit. Eerst douchen natuurlijk, dan naar ons ontbijttentje, om weer heerlijk te ontbijten.

Na het ontbijt nog even terug naar het hotel om petje, verrekijker en fototoestel te halen. Aangezien er geen tassen mee het stadion in mogen, laadden we alles in een plastic tas, om problemen te voorkomen. Samen de metro in, en dat is sowieso een belevenis. Het zou zo’n 20-25 minuten met de metro zijn, en gelukkig was het lekker rustig, zodat we de hele rit konden zitten. Aangezien de metro langs Harlem komt, en het stadion in The Bronx ligt, ben ik in ieder geval op m’n hoede. Dit zijn niet de allerbeste wijken van New York. Maar goed, er zit meer honkbalpubliek in de metro, en in deze wijken moet je vooral ‘s avonds niet meer komen, althans, het is verstandiger van niet.

Eenmaal bij het stadion neemt de spanning toe. Waar halen we de kaartjes, waar moeten we naar binnen, hoe zijn de plaatsen. Natuurlijk was het loket waar we de kaartjes konden ophalen aan de andere kant van het stadion. Met andere woorden: weer lopen. Ik moet zeggen dat pap zich de hele trip al geweldig houdt, en zo te zien echt niet gespeeld. Hij zit vol energie, en we rusten op de juiste momenten. Kaartjes gehaald, en lekker even gaan zitten in de schaduw. Toen de hekken open gingen konden we naar binnen. Er was ons gezegd dat er roltrappen zouden zijn, maar geen lift. Uiteindelijk hebben we wel een lift gezien (op de terugweg), maar de roltrappen hebben we niet gevonden.

Via ramps, oftewel soort van opritten, zijn we, in alle rust, naar boven gelopen. We hadden plaatsen op de bovenste ring van het stadion, lekker hoog, maar dan wel weer op de 2e rij van deze ring. Eenmaal aangekomen op de 2e ring op zoek naar de plaatsen. Aangezien er een nieuw stadion gebouwd wordt, wordt het oude stadion niet zo heel goed meer onderhouden. Op zich geen probleem, maar de nummers van de rijen en de stoelen waren af en toe wat moeizaam te lezen. Uiteindelijk vonden we nog relatief makkelijk onze plek, en we zaten perfect. Hoog en droog, en lekker in het zonnetje. Gelijk goed smeren natuurlijk, want we kennen de gevaren van zonlicht natuurlijk. Petje op, en afwachten wat er ging gebeuren.

Omdat de Yankees de vorige dag met 14-4 verloren hadden van de Devil Rays, hoopten we natuurlijk op een flinke revanche. Het zou toch wat zijn, reis je helemaal naar New York om een wedstrijd te zien, iets wat je al heel graag wilt en wat waarschijnlijk niet snel nog eens zal gebeuren, wordt het een slechte wedstrijd waar niets in valt te beleven…

Maar niets is minder waar! Na een snelle achterstand van de Yankees maken ze het helemaal goed en wordt de achterstand uiteindelijk omgebogen in 7-3 winst, met aan beide zijden twee homeruns, mooi veldwerk en veel spektakel vanaf de tribunes. Aan het einde van de wedstrijd wordt het nog spannend, omdat de Devil Rays in de laatste inning nog met 3 man op de honken komen. Maar de Yankees houden stand en winnen! Onze trip kon al niet stuk, maar aangezien dit de hoofdmaaltijd was, was ‘ie zeker heel erg belangrijk. We hebben echt heel erg genoten. Waarschijnlijk komt het besef van wat we gedaan en beleefd hebben pas over enkele dagen, maar voor nu is het al helemaal goed en geweldig!

Morgen hebben we nog een toetje, maar zeker ook een vermoeiende dag in het vooruitzicht. Uiteraard ‘moeten’ we nog iets religieus doen, en dus gaan we naar St. Patricks Cathedral, eens kijken of we een mis kunnen bijwonen. Daarna op tijd naar het vliegveld, zodat we rustig alles kunnen regelen en ondergaan voor de terugvlucht. Want hoe hard kan het leven zijn: ook aan deze geweldige trip komt een einde, en moet pap maandag alweer in het ziekenhuis zijn. Maar goed, morgen is het zondag, daar eerst maar eens van genieten. Iedereen die meeleest en reageert: hartelijk dank voor al jullie lieve en enthousiaste reacties. Dat doet ons goed!

Tot later!

PS Foto’s van dag 2 zijn te zien onder het kopje Foto’s dag 2

Waar dit jaar het dak van de tour (de france) de Galibier is, hebben wij ook vandaag het dak van onze tour bereikt: de 86e verdieping van het Empire State Building, dat is 381 meter hoog!

Na het ochtend/middagprogramma hebben we even uitgerust, en zijn we, met de metro(!) naar 34th Street gegaan. We hebben eerst heerlijk gegeten (ja, allebei) aan de voet van het Empire State Building. Pap een salade met blauwschimmelkaas en brood, ik een heerlijke hamburger met friet. Lekker Amerikaans dus, maar een steak durfde ik niet aan…

Vervolgens naar boven… Nou ja, in etappes dan. Amerikanen zijn goed in rijen maken… En dat doen ze dan ook. Als je maar binnen bent, betaald hebt, dan laten wij je wel wachten… Goed, economisch slim gedacht, maar na zo’n lange dag wilden wij gewoon snel naar boven. Nu kun je, voor 2x de normale prijs, ook een VIP-treatment kopen, die je zonder wachtrijen naar boven laten gaan. Hebben we niet gedaan, we zijn wel Hollanders op vakantie, niet waar… Dus wachten, wachten op de kassa, wachten op security, wachten op de eerste lift, die ons naar de 80e verdieping bracht, wachten op de fotograaf, wachten op de lift naar de 86e verdieping… Eindelijk aangekomen waren we wel moe, maar het uitzicht mag er wezen, hoor. De vorige keer weigerde mijn fototoestel, maar dat was nu gelukkig niet het geval. Volgens mij wordt pap al een beetje gek van mij en mijn toestel: hij is nog maar moeilijk aan het lachen te krijgen voor de camera. Maar we hebben het leuk, hoor!

Morgen de grote dag. De batterij van het fototoestel ligt op te laden, dus dat kan niet missen. Pap ligt al uit te rusten, dus dat is ook een goede voorbereiding. De kaartjes zijn gekocht, ook dat is geregeld. Vervoer is ook geregeld: we hebben kaartjes voor de metro. Wat nog niet geregeld is, zijn de Yankees. Ze staan nu, in de 5e inning, al 0-9 achter tegen dezelfde tegenstander als die van morgen. Dat moet dus nog even geregeld worden…

Tot later!

Ik geloof dat ik de Walk of Fame heb ontdekt! Toen ik met Nicolien 6 weken geleden in Los Angeles was, alwaar de echte Walk of Fame is, viel die een beetje tegen. De Walk of Fame die ik vandaag heb ontdekt is eigenlijk gewoon een persoon: Pap! We hebben heel wat afgelopen vandaag, maar op een manier die prima is verlopen.

Ons hotel is op 7th and 56st. Dit betekent dat we vlakbij het kruispunt van 7th Avenue en 56st Street zitten. Zoals de meeste Amerikaanse steden is het stratenpatroon een raster, en zijn de straten genummerd. Manhattan is geen uitzondering, behalve het uiterste zuiden van Manhattan, het oudste gedeelte waar wij Hollanders zoveel eeuwen geleden de dienst uitmaakten. Goed, de straten die Noord-Zuid lopen heten Avenue’s, en die Oost-West lopen heten Streets. Alle straten zijn eenrichtingsverkeer, en om en om lopen ze Noord-Zuid en Zuid-Noord (en ook Oost-West en West-Oost). 7th Avenue loopt Noord-Zuid bijvoorbeeld.

We hebben ontbeten in een tentje dat ik nog van een vorige trip kende. Vooraf was pap een beetje huiverig voor het Amerikaanse eten (en Nicolien en ik hadden daar ook flink op afgegeven tijdens en na onze trip dit jaar) maar naar eigen zeggen heeft ‘ie heerlijk ontbeten: croissant, yoghurt, water en een kopje koffie. Dat kopje koffie was naar Amerikaanse maatstaven een klein kopje, onze buurman nam een 2x zo grote kop, maar ons kopje was al een aardige mok. Je moet daar zeker 2x voor op de Senseo (of de Nespresso) knop drukken!

Na het ontbijt, het was overigens al prachtig weer, zo’n 24 graden en half bewolkt, zijn we naar de lokale VVV gelopen. We hadden vooraf gesproken om vandaag, als we niet te moe waren, een bus- of boottour te doen. Aangezien pap de boottour graag wilde, besloten we dat als eerste te doen. Een tour van 3 uur rond Manhattan, een rondje dus. De pier vanwaar deze tocht startte (en dus eindigde) lag op 12th en 42nd. Dat betekende dus 14 Street-blokken en 5 Avenue blokken. En pap besloot dat we gingen lopen! Het was heerlijk weer, we hadden de tijd, dus waarom niet? En dat was dus de Walk of Fame! Geweldig, het ging hartstikke goed, en we hebben genoten al van deze wandeling. We zijn langs Time Square gekomen, Broadway, en lekkere rustigere plekjes van deze wereldstad. Pap keek zijn ogen uit, vond het erg indrukwekkend allemaal, hij was een beetje dat ene kind in die schoolklas die achteraan bungelt in de groep, soms wat ‘treuzelt’ en zijn ogen goed de kost geeft. Ik was ‘m soms even ‘kwijt’.

Aangekomen bij Pier 83 gingen we de boot op. De boot zat aardig vol, en zeker vanwege het mooie weer zat het onoverdekte achterdek goed vol. We zochten een lekker plekje in de zon en wachtten af. Ik had al eens zo’n tour gemaakt, maar niet helemaal rond het eiland, de halve tour zeg maar. We hebben genoten. Vanaf het water de skyline van Manhattan bekijken is erg mooi. Via de Hudson-river, East-river en Harlem-river voeren we tegen de klok in rond Manhattan. Onderweg ook langs het Vrijheidsbeeld gevaren, erg mooi om die van zo dichtbij te zien, en dat vond pap zeker ook. De skyline was prachtig, zeker zo in het zonnetje, en de vele bruggen die we onderdoor gingen ook. Iets anders dan bijvoorbeeld de Magere Brug of de *kuch* brienenoord. We kwamen zelfs al langs Yankees Stadium… Yihaa!

Na deze prachtige tocht, waarbij pap toch af en toe stiekem de ogen toe deed, liepen we weer terug naar het hotel, wel via een andere route zoals mam ons geleerd heeft: via Broadway. Mensen kijken blijft een belevenis, je ziet de raarste mensen, de een vreemder uitgedost dan de ander. Erg leuk! En terwijl ik dit schrijft ligt pap even uit te rusten, even een dutje te doen. Maar goed, dat mag, want voorlopig gaat het allemaal erg voorspoedig en boven verwachting goed! We genieten… en blijven dat zeker doen! Voor vanavond hebben we plannen gemaakt, even kijken of dat gaat lukken. Jullie horen van ons. Tot later!

PS: ik schreef dat ik erg bedreven was in vakantie voorbereiding, of korte tripjes… Toch wat vergeten… Haargel… Ik zal het nooit meer zeggen!

We zijn er! Vanochtend om 10 uur NL-tijd zijn we vertrokken. En nu is het tegen 2u NL-tijd, en we zijn nog steeds op, al zal het niet lang meer duren voor we slapen. Het is nu 20u NY tijd, en terwijl ik dit zit te typen zit pap naar honkbal te kijken. Het zit in de familie, zeg maar. Zodra we in een hotel in de VS zijn, gaat de tv aan… op ESPN!

De reis verliep voorspoedig, althans, tot aan de taxi naar het hotel. Op Schiphol liep het op rolletjes… Letterlijk. We hadden een plaats met extra ruimte gereserveerd voor pap, en ik zat achter hem. Bij inchecken hadden we die plaatsen nog. Vervolgens nog even een kopje koffie gedronken met z’n vieren (Pap, mam, Nicolien en ik) en daarna naar de assistentiebalie. We hadden een rolstoel gereserveerd, zodat pap lekker kon zitten en niet hoefde te lopen. En wat een gemak, zeg! Naast het feit dat pap z’n energie kan bewaren voor andere dingen, levert dat ook gewoon voordeel op. De rij voor de douane, die liep tot aan de uitgang van de terminal, liepen we in 1x voorbij: dat scheelde alweer zeker een half uur staan en wachten. We mochten als eerste het vliegtuig in, en ook dat scheelt dus. De plek van pap was prima: alle ruimte, niemand voor zich, en hij zat heerlijk.

De vlucht verliep voorspoedig, al hadden we tegenwind en deden we er bijna 8u over. We hebben prima gegeten, pap ook. De landing was voor mij wat vervelend, omdat ik nog last had van verkoudheid: mijn oren sloegen gelijk dicht en zelfs nu is het linkeroor nog niet open. Komt goed uit, want pap is een beetje doof aan het rechteroor. Lekker stel zijn we.

Bij de gate op JFK stond alweer iemand klaar met een rolstoel, en de rij voor de douane was hier nog langer dan op Schiphol… We liepen er zo weer langs. Daardoor moesten we wel wachten op onze koffers, maar dat was niet erg. En toen op naar de taxi. Voor een vaste prijs werden we naar Manhattan gebracht, maar eenmaal in Manhattan liepen we vast in het verkeer. In totaal hebben we er 5 kwartier over gedaan, en dat kan sneller.

Voor mij wel weer veel herkenning, zeker toen we, na wat gedronken te hebben in de lounge van Park Central, even een blokje (of 5) om gingen. Het ontbijttentje waar ik met de mannen vaak ging ontbijten staat er nog, evenals de Christmas shop waar ik voor mam wat souvenirs had gekocht. Wat nieuw is, is pal naast het hotel een Starbucks. Dat is fijn!

Morgen onze eerste echte dag New York. Wat die zal brengen hangt van vele dingen af, maar zal ofwel een open-bus tour zijn, of een boot-tour. In ieder geval gaan we zo lekker slapen, en naar omstandigheden morgen gezond weer op. We zijn er…!