Na een redelijk soepele vlucht (ik zat helemaal alleen in een rij van 2 stoelen, ik had dus alle ruimte) kwam ik aan op LAX, ofwel Los Angeles International Airport. Een lange rij bij de paspoort-controle was het volgende wachtmoment, ik heb er zo’n 3 kwartier over gedaan om aan de beurt te zijn. Mijn tas had inmiddels al een aantal rondjes op de carrousel gedraaid. Vervolgens nog een rij voor de douane, om te kijken of ik niks illegaals in kwam voeren. Op Schiphol kom je na de douane in de aankomsthal, op Los Angeles sta je na de douane bijna gelijk buiten. Geef mij Schiphol maar. Anyway, na de douane keek ik de rij wachtenden rond en zag Libby al snel staan. Zij mij ook, al herkende ze me niet meteen vanwege een ander kapsel dan een jaar geleden. Nicolien zag ik niet. ‘Even’ gebeld: dat was wat moeizaam omdat ze in de tunnels van Union Station rondliep. Uiteindelijk contact gekregen, en zijn Libby en ik met de auto haar gaan ophalen. Nicolien had zich een klein beetje verrekend, en ik was iets eerder aangekomen, vandaar dat we elkaar dus niet op de luchthaven troffen. Maar alles kwam goed: op Union Station zagen we elkaar weer na een week alleen maar telefoon- en mailcontact! Libby heeft ons naar het hotel gebracht, en vervolgens zijn we naar de Starbucks gegaan. Even een kop koffie en wat eten. Ons hotel ligt midden in het zakendistrict, downtown, en dat betekent dat het hier overdag aardig druk is, maar ‘s avonds en in het weekend is het bijna uitgestorven. Daarbij is het maandag Memorial Day en gaan de Amerikanen een lang weekend weg, wat hier betekent dat ze de stad ontvluchten door of de bergen in te gaan of naar het strand te gaan.

Na de kop koffie nam Libby ons mee naar Westwood. Dat is een mooi stuk van LA, waar ook de University of California, Los Angeles (UCLA) staat. Een beetje studentenbuurt, maar niet vergelijkbaar met Uilenstede! Leuke buurt, leuke restaurantjes, en we hebben dan ook daar even geluncht. Nou ja, lunch… Ik kijk nu al uit naar de gewone boterham met kaas. Je ontkomt hier gewoon niet aan grote en vette porties eten. Ze weten zelfs een salade nog vet te maken! Goed, nu zijn we alletwee hier al eerder geweest, maar het blijft toch iedere keer weer een aparte gewaarwording.

Na Westwood rijden we verder richting Beverly Hills (90210) en (West-)Hollywood. Beverly Hills is prachtig, mooie brede lanen met grote huizen en de karakteristieke hoge palmbomen. Hollywood…. Hollywood is… tja, hoe moet ik dat nu zeggen. Ik denk dat armoedig nog het beste is. Dat wil zeggen: Sunset Boulevard. De straatjes erachter zijn ‘normaal’, typisch Amerikaans, maar Sunset Boulevard is niet wat we ervan verwacht hadden. Hollywood klinkt toch als pracht en praal, rijkdom, sterren, film. Maar dat is het niet echt wat ons betreft. Na Hollywood brengt Libby ons naar het hotel, eten we nog wat in het sportscafe hier en gaan we erg moe slapen.

Zaterdag willen we toch iets meer zien van LA, dus boeken we een bustour. Helaas hebben ze hier geen open-bus-tours, maar gelukkig biedt deze tour ons de gelegenheid om af en toe uit te stappen. Ali, onze buschauffeur vertelt honderuit, en bij alles krijgen we de prijs te horen, of de leeftijd van een bijzonder gebouw. We weten precies hoeveel een one-bedroom-appartment kost in West-Hollywood. De tour laat ons wat meer van LA zien dan we tot nu toe hebben gezien. Mulholland drive met een aardig uitzicht op de stad, alhoewel de smog weer veel van het uitzicht wegneemt. En wat vrijdag met Libby moeizaam lukte, lukte zaterdag prima: de Hollywood-letters op de foto zetten! Verder zien we (wederom) Hollywood, Beverly Hills en Bel Air. Dat beslaat eigenlijk het grootste gedeelte van de tour. We zien ook nog wat van Downtown, Chinatown en we bezoeken de Farmer Market. We verbazen ons inmiddels niet meer over het eten, de hoeveelheden en het vet, zeker niet na de Farmer Market. Het is daar leuk, maar als boerendochter komt Nicolien toch een beetje bedrogen uit.

Voor de zondag hebben we al een plan gemaakt: honkbal! Om 1:05 pm (rare tijd eigenlijk…) begint de wedstrijd LA Dodgers – Chicago Cubs. Nicolien twijfelt in eerste instantie nog of ze voor de Cubs moet zijn (Chicago was de eerste stad die ze in de VS bezocht heeft), maar ik weet haar te overtuigen dat we voor de Dodgers zijn. We zijn in LA tenslotte. We zitten erg goed, en zeker gezien de brandende zon is het goed dat we overdekt zitten, alhoewel dat voor de sfeer een klein minpuntje is. Na 7 innings is er nog geen punt gescoord, en na 9 innings staat het 1-1 (met homerun van de Dodgers, die per toeval ook nog op film staat!), dus we moeten verlengen. Onze buurvrouw voor ons ziet daar weinig van, die zit meer met de rug naar het veld toe om met mij te sjansen dan dat ze iets ziet van de wedstrijd. Nou ja, nu hebben kindertjes van 2 jaar ook wat mindere concentratie natuurlijk… Uiteindelijk winnen de Dodgers in de 11e inning met 2-1. De taxi brengt ons via allerlei kruip-door sluip-door wegen weer keurig terug bij het hotel.

Morgen verlaten we LA. We hebben genoeg gezien hier, vast niet alles, maar het is mooi zo. Op naar Highway 1, op naar San Francisco!

Foto’s van deze eerste dagen staan in ons fotoalbum (Dag 1, 2, 3)

Donderdag was de grote dag. Een spannende en ook belangrijke dag. De APA TeleReview; uiteindelijk toch de aanleiding van deze reis.

Een grote dag omdat we er lang aan gewerkt hebben en de omvang van het project groot is. Een spannende dag omdat het in uitvoering complex is, veel onbekende factoren kent. En belangrijk omdat al onze projecten nu eenmaal belangrijk zijn. Maar voor mij extra belangrijk omdat dit het laatste grote project is dat ik in deze functie zal uitvoeren. Ze zeggen dat je een feestje op het hoogtepunt moet verlaten, dus dit zou het hoogtepunt moeten worden… Hoog gespannen verwachtingen dus.

In de aanloop naar de grote dag hebben we het zo druk gehad dat ik nauwelijks tijd heb gehad om stil te staan bij wat we aan het doen waren. Wat we nog moesten doen, wat we vooral niet mochten vergeten en waar we extra op moesten letten. Bijna dagelijks voor dag en dauw ons bed uit. Vergaderingen met de sprekers. Locaties bekijken, techniek testen. Presentaties op film opnemen. Het interview niet te vergeten. Hand-outs maken van de presentaties van de sprekers. Collega’s in Nederland instructies geven over wat er aan de andere kant van de plas niet vergeten mag worden etc.. En dan ineens is het donderdagochtend 5 uur, gaat de wekker en weet je: in Nederland zijn ze al begonnen met het middagprogramma, wij hebben net genoeg tijd om alles klaar te zetten voor het avondprogramma, kortom, bijsturing is niet meer mogelijk, zoals het nu geregeld is, zo gaan we het doen, het moet nu goed zijn.

Kort het programma van de dag (in Nederland dan..): ‘s middags uitzending van 3 presentaties op film (presentaties gegeven door sprekers die met ons mee reisden naar San Diego en de presentatie niet live konden geven door het tijdverschil). Dit werd uitgezonden in vier zaaltjes in Nederland. De aanwezige psychiaters zouden naar aanleiding van de presentaties lokaal een discussie voeren en later op de dag de uitkomsten van de discussie voorleggen aan de sprekers (inmiddels wakker en voor de camera). ‘s Avonds live uitzending van 4 presentaties en het interview met de president. De sprekers in San Diego houden voor de camera hun presentatie, dit wordt live uitgezonden in de vier zaaltjes in Nederland waarna men vragen mag stellen aan de sprekers. Uniek deze keer: ook publiek op de uitzendlocatie (San Diego), dus eigenlijk een vijfde locatie. Uniek, maar ook druk, want ook die mensen willen in de watten gelegd worden terwijl het eigenlijk al een complete gekte is op zo’n dag…

Het ging goed! Vanuit Nederland al snel berichten dat de zalen vol zaten en het programma zogezegd ‘werkte’ . Zowaar 250 psychiaters zaten in Nederland, in de middag, te discussiëren over opnames die wij twee dagen daarvoor gemaakt hadden. Het bleek zelfs leuk en leerzaam. Daar doen we het voor… In Amerika ging het ook goed, sprekers kwamen op tijd aan, camera’s draaiden, sprekers konden (nog net) hun zenuwen in bedwang houden en speelden leuk in op de discussie die ‘s middags had plaatsgevonden. Etappe 1 zat erop. Toen etappe 2 nog. Het avondprogramma, althans in Nederland avond. Bij ons was de zon toen net op. Voor het eerst publiek op de uitzendlocatie (artsen die de APA ook bezocht hebben en deze samenvatting door onze sprekers wel willen zien of het spannend vinden de opnames eens te bekijken). Het was vooraf moeilijk inschatten hoeveel mensen erop af zouden komen. Ik hoopte een man of 15 maar hield rekening met 50. Het waren er 40. En het ging goed, het gaf zelfs een extra dimensie. De sprekers gaven hun presentatie niet voor een camera maar voor een zaal met mensen en dat praat wat lekkerder.. Ook dit ging goed. In Nederland inmiddels een kleine 500 man in de zalen, een bijzonder goed resultaat. En zo rolden we door de dag heen. Ineens was het 13.00 uur lokale tijd en was de APA TeleReview 2007 ten einde. Uit alle hoeken enthousiaste reacties. Van collega’s in Nederland, van de klant, van de sprekers. Een euforische stemming.

En toen bedacht ik me: hoe goed kan een vakantie beginnen en hoe perfect kun je het moment uitkiezen om het feestje te verlaten.. Eerlijk is eerlijk, het maakte het feestje ineens ook weer heel bijzonder, maar ik had al besloten dat ik naar huis moest. En los van de metaforen: ik moest mijn koffer gaan pakken, mijn treinkaartje kopen want de vakantie staat voor de deur. Op naar LA! Op naar mijn liefje…..

Vandaag mijn eerste vakantiedag. Dat wil zeggen: de eerste dag vrij. Geen IBM, geen Schiphol, geen Heathrow, maar wel weer koffers en vluchten. De dag stond in het teken van het vertrek: koffer pakken, huis schoongemaakt, nog even naar de kapper, bij mijn ouders gegeten (en wat zakgeld gehad, yihaa!) en de moeder van Nicolien en mijn vriendinnetjes Manouk en Jasmijn even aan de telefoon gehad.

Anyway: vakantiestress. Op zich valt het wel mee. Ik geloof dat ik alles heb ingepakt. Genoeg kleding, schoenen, toilettas, de reisgidsen, roadmap, alle printjes van de reserveringen, boek, cd’s voor in de auto, stroopwafels en sultana’s voor Libby, videocamera (zonder tape, die zitten in de tas van Nicolien… 🙁 ). De weinige stress kwam voort toen ik vanochtend ging inchecken via het internet. Moest mijn paspoortnummer en vervaldatum invullen (plus een hoop meer). Blijkt dat mijn paspoort begin juli verloopt… Ergens in mijn achterhoofd gingen alarmbellen af… Is het niet zo dat je paspoort nog zeker 6 maanden geldig moet zijn? Leve het internet! Op de site van de Nederlandse ambassade in de VS stond dat Nederland een afspraak heeft met de VS dat dat niet hoeft. Het paspoort mag niet verlopen zijn, en ook niet verlopen tijdens het verblijf in de VS. Pfiew…

Ik ben een voorbeeldig reiziger denk ik: ik zorg dat ik op tijd ben, zodat mijn tas geen time-critical wordt. Ik heb een normale reistas, dus geen odd-size/Out Of Gauge. Ik heb al ingecheckt. Ik heb geen vloeistoffen of wapens, nagelvijltje of een zakmesje in mijn handbaggage. Het is mijn 10e vlucht dit jaar, dus ik weet inmiddels wel een beetje waar Abraham de mosterd haalt. Daarbij weet ik precies wat er met mijn koffer gebeurt. Wie weet wordt dat nog beloond…

En nu wachten… Wachten op slaap, vervolgens vroeg naar Schiphol (arme zus…) en dan wachten. Wachten bij de drop-off, wachten bij de douane, wachten bij de gate, wachten op vertrek, en dan 11 uur wachten op de landing. Ik ga maar dromen denk ik…

Na een slopende reis van 20 uur in San Diego aangekomen. Je moet er wel wat voor over hebben. De reis op zich verliep prima, al had het alle voortekenen om monsterlijk te zijn. Een rij van minimaal 150 personen voor me op Schiphol. Herrie bij de incheckbalie. Ondanks dat ik keurig 2,5 uur voor vertrek op Schiphol was toch nog rennen naar de gate. Starten met een vertraging van een klein uur. Ingesloten zijn door medereizigers met een gemiddelde leeftijd van 6. Maar toen we eenmaal in de lucht waren ging het prima. Lekker dutje gedaan natuurlijk, geef me de kans en ik doe mijn ogen dicht. Een tussenstop gehad van 5 uur in Detroit. Geheel op eigen gelegenheid en zonder problemen overgestapt. Best knap.

Donderdagavond aangekomen in San Diego. Het weer valt een beetje tegen (ten opzichte van mijn, dit keer positieve, verwachtingen), maar met een temperatuur van 20 graden aangenaam. Alles verloopt eigenlijk goed tot dusver. We hebben onze uitzendlocatie* gecontroleerd en goed bevonden, de sprekers* zijn gisteravond goed aangekomen. Vanmorgen een ontbijtvergadering gehad en alles lijkt nu wel te lopen.

Zodoende hebben we onszelf vandaag een dagje Mexico gegund. Het is per slot van rekening weekend. We zijn met onze huurjeep de grens over gegaan. Geen stempel bij de grens, toch jammer, het vrolijkt je paspoort zo op. De grensstreek van Mexico is geen doorslaand succes. Erg verloederd, weinig sfeer. De stadjes aan de grens zijn ofwel extreem toeristisch of echte spookstadjes. Maar dat neemt niet weg dat we iets gezien hebben van Mexico en dat ik er toch maar mooi geweest ben. Martijn heeft me beloofd dat we ooit samen terug gaan om het mooie Mexico te bekijken. Ik kan niet wachten….

De komende twee dagen worden relatief rustig voor wat betreft het congres hier. Ik zal mijn vakantieoverdracht moeten gaan schrijven. Want ik wil natuurlijk wel met een gerust hart vrijdag op Los Angeles International Airport staan om een hele fijne onbezorgde vakantie te gaan beleven. Wederom, ik kan niet wachten…

* ik verblijf momenteel in San Diego omdat hier een internationaal congres plaatsvindt voor psychiaters. Wij zijn hier 8 Nederlandse psychiaters. Zij zullen het congres bijwonen en op hun deelgebied (bv. depressie of kinderpsychiatrie) sessies bijwonen. Vervolgens maken zij een presentatie met de samenvatting van hun bevindingen. Deze presentatie zullen zij op donderdag geven, dit doen zij in San Diego. Wij brengen een videoconferentie tot stand zodat de 500 psychiaters die in Nederland zijn deze presentaties kunnen volgen op een locatie in hun regio.