Sydney, een vraag, conclusie en ontdekking..
Laatste dag alweer in Sydney. Vanavond zaten we op het dak van ons hotel, en stelden we onszelf een vraag, kwamen we tot een conclusie en deden we een ontdekking. Maar eerst vandaag. Een heerlijke dag, met een druk programma. Want er is zoveel te doen, en relatief toch weinig tijd. Zodoende een strak programma, beginnend met een markt. Het is per slot van rekening zaterdag! Dus, op naar de markt op The Rocks. The Rocks is het oudste deel van Sydney, althans, het bebouwde deel. We weten allemaal dat Australië langer bestaat dan de geschiedenisboeken gedetailleerd uiteenzetten, maar hierover later meer. The Rocks doet authentiek aan. Een beetje 50’s. Bij mij kwam de herinnering aan New Orleans een beetje boven. Ik was twee jaar geleden in New Orleans, voor een cardiologen congres, en was erg gecharmeerd van de sfeer. Zo ook in The Rocks. De markt, het moet gezegd worden, stelde niet veel voor. Erg toeristisch, weinig echte marktwaar. Maar wat een sfeertje. En wat een omgeving, zo vlak onder the Harbour Bridge. Erg vermakelijk.
Daarna hebben we het restje van onze hop-on-hop-off uitgebuit en zijn we richting de stranden vertrokken. Met de bus via Watsons Bay naar Bondi Beach en Bronte Beach. We dachten een knap plannetje bedacht te hebben. In de brochures wordt een wandeling aanbevolen van Bondi Beach naar Bronte Beach. En wij, sluwe vossen als we zijn, hadden bedacht niet in Bondi Beach uit te stappen, maar in Bronte Beach, en zodoende de route in tegengestelde richting te lopen. Twee voordelen; allereerst een rustige wandeling, en ten tweede een minder drukke bus! Alleen het tweede bleek waarheid. Desalniettemin, een interessante wandeling. Er was een tentoonstelling van sculpturen langs de route, vandaar de drukte, maar ook prachtige creaties. En niet te vergeten, prachtige beelden van de oceaan. Het fantastische weer heeft ook wel bijgedragen aan een heerlijke wandeling (en mooie rode randjes op onze fragiele huidjes).
Bij terugkomst in Sydney konden we nog net ons laatste plannetje tot uitvoer brengen. We wilden naar het Australia museum (jaja, een museum beste lezer, u hoort het goed). We zijn niet zulke museum-beesten, maar hier dachten we wel bijzondere informatie te zien/horen. We hadden nog een uur voordat het museum zou sluiten, en dat gaf ons precies genoeg tijd om de hal met informatie over de indigenious people in ons op te nemen. In de volksmond hebben wij het gemakkelijk over de Aboriginals; dit is onjuist en de term mag niet als zodanig gebruikt worden. En dat hebben we onder andere vandaag geleerd. Aboriginal is een bijvoeglijk naamwoord. Je mag het dus wel hebben over de aboriginal man of aboriginal cultuur, maar niet over de aboriginal als zijnde de mens. Wat wij vandaag in het museum gelezen en gehoord hebben is indrukwekkend. Een bijzonder volk. De oorspronkelijke bewoner van dit prachtige continent. Met alle openheid hebben ze uiteindelijk de nieuwe bewoners (lees: de westerlingen) verwelkomd. Open voor nieuwe inzichten, open voor samenleven, open voor een gezamenlijke nieuwe toekomst. Helaas dachten de nieuwe bewoners hier soms anders over. De indigenious people, zoals ze hier genoemd worden, bekijken het leven op een bijzondere manier. Ze geloven in Moeder Natuur, en leven van wat Zij hen geeft. De nieuwe bewoners van Australië hebben zich wel eens verwonderd dat er zo weinig grond bewerkt werd, en zodoende werden de indigenious people afgedaan als niet-ondernemend. De indigenious people daarentegen hebben daar een hele simpele gedachte over: Moeder Natuur geeft ons wat ze kan missen, en daar kunnen we van leven. Waarom zouden we dat verstoren? Tsja, dat is ook een benadering natuurlijk. De indigenious people hebben overigens wel altijd open gestaan voor wat ze konden leren van de westerlingen. Zoals een aboriginal man ons liet weten: “er waren veel zaken die ons leven verbeterde, maar er waren ook zaken die we al goed voor elkaar hadden. En toch wilden zij dat veranderen. Als ze het nu even overlegd hadden, dan waren we er vast wel uitgekomen dat we sommige dingen beter op onze eigen manier hadden kunnen blijven doen”…
Verder hebben we gezien, gehoord en geleerd dat de indigenious people geloven in The Dreaming. En wat dat is? Dat heeft niemand ons echt goed kunnen uitleggen. Het is een gevoel, een vertrouwen in het leven, de natuur, en gebeurtenissen. Eigenlijk erg relaxed. Misschien is dat wel wat de nieuwe bewoners van de originele bewoners geleerd hebben. Relax… Want dat is wel wat ons na drie dagen Australië duidelijk geworden is: niet onnodig druk doen, gewoon lekker ontspannen, een babbeltje maken, en genieten. Genieten van wat gebeurt, op het moment dat het gebeurt.
We hebben in de haven gegeten vanavond. Het was niet voor beiden een geslaagd maaltje (ik vond het lekker, Martijn had een verkeerde keuze), maar de foto’s die we van Sydney by night hebben geschoten maakte veel goed.
Het dak! Toen we terugkwamen in het hotel, van onze drukke dag, zijn we lekker met een drankje en een borrelhapje op het dak van ons hotel gaan zitten. Ons hotel heeft 45 verdiepingen en op het dak is een heerlijk terras, met zwembad en al. En toen we daar zo zaten, lekker te genieten, hadden we een vraag, kwamen we tot een conclusie, en deden we een ontdekking. De vraag? Zullen we ooit nog terugkomen in deze stad?! Laten we wel wezen, het is het andere eind van de wereld.. Het antwoord weten we niet, maar we zouden er zeker niet negatief tegenover staan. De conclusie? Australië is een heerlijk relaxed en positief land. En wij geloven erin dat het ingegeven is door de indigenious people. En The Dreaming niet te vergeten. We hebben altijd al geweten dat dromen de basis zijn van een gelukkig leven (en voor wie het niet gelooft; lees mijn eerste stukje op deze website nog maar eens). De ontdekking? Dat is een beetje een inkoppertje, misschien moet ik het de ‘bevestiging’ noemen. We zaten op het dak, en Martijn had zich strategisch opgesteld ten opzichte van de zon. Even niet bij stil gestaan dat de zon hier in de middag via het westen naar het zuiden ondergaat, en niet naar het noorden zoals bij ons. Hij eindigde in de schaduw. We zijn op het zuidelijke halfrond….
Morgen gaan we met de trein naar Melbourne. Een nieuw avontuur. Het houdt niet op…..
Laatste dag alweer in Sydney. Vanavond zaten we op het dak van ons hotel, en stelden we onszelf een vraag, kwamen we tot een conclusie en deden we een ontdekking. Maar eerst vandaag. Een heerlijke dag, met een druk programma. Want er is zoveel te doen, en relatief toch weinig tijd. Zodoende een strak programma, beginnend met een markt. Het is per slot van rekening zaterdag! Dus, op naar de markt op The Rocks. The Rocks is het oudste deel van Sydney, althans, het bebouwde deel. We weten allemaal dat Australië langer bestaat dan de geschiedenisboeken gedetailleerd uiteenzetten, maar hierover later meer. The Rocks doet authentiek aan. Een beetje 50’s. Bij mij kwam de herinnering aan New Orleans een beetje boven. Ik was twee jaar geleden in New Orleans, voor een cardiologen congres, en was erg gecharmeerd van de sfeer. Zo ook in The Rocks. De markt, het moet gezegd worden, stelde niet veel voor. Erg toeristisch, weinig echte marktwaar. Maar wat een sfeertje. En wat een omgeving, zo vlak onder the Harbour Bridge. Erg vermakelijk.
Daarna hebben we het restje van onze hop-on-hop-off uitgebuit en zijn we richting de stranden vertrokken. Met de bus via Watsons Bay naar Bondi Beach en Bronte Beach. We dachten een knap plannetje bedacht te hebben. In de brochures wordt een wandeling aanbevolen van Bondi Beach naar Bronte Beach. En wij, sluwe vossen als we zijn, hadden bedacht niet in Bondi Beach uit te stappen, maar in Bronte Beach, en zodoende de route in tegengestelde richting te lopen. Twee voordelen; allereerst een rustige wandeling, en ten tweede een minder drukke bus! Alleen het tweede bleek waarheid. Desalniettemin, een interessante wandeling. Er was een tentoonstelling van sculpturen langs de route, vandaar de drukte, maar ook prachtige creaties. En niet te vergeten, prachtige beelden van de oceaan. Het fantastische weer heeft ook wel bijgedragen aan een heerlijke wandeling (en mooie rode randjes op onze fragiele huidjes).
Bij terugkomst in Sydney konden we nog net ons laatste plannetje tot uitvoer brengen. We wilden naar het Australia museum (jaja, een museum beste lezer, u hoort het goed). We zijn niet zulke museum-beesten, maar hier dachten we wel bijzondere informatie te zien/horen. We hadden nog een uur voordat het museum zou sluiten, en dat gaf ons precies genoeg tijd om de hal met informatie over de indigenous people in ons op te nemen. In de volksmond hebben wij het gemakkelijk over de Aboriginals; dit is onjuist en de term mag niet als zodanig gebruikt worden. En dat hebben we onder andere vandaag geleerd. Aboriginal is een bijvoeglijk naamwoord. Je mag het dus wel hebben over de aboriginal man of aboriginal cultuur, maar niet over de aboriginal als zijnde de mens. Wat wij vandaag in het museum gelezen en gehoord hebben is indrukwekkend. Een bijzonder volk. De oorspronkelijke bewoner van dit prachtige continent. Met alle openheid hebben ze uiteindelijk de nieuwe bewoners (lees: de westerlingen) verwelkomd. Open voor nieuwe inzichten, open voor samenleven, open voor een gezamenlijke nieuwe toekomst. Helaas dachten de nieuwe bewoners hier soms anders over. De indigenous people, zoals ze hier genoemd worden, bekijken het leven op een bijzondere manier. Ze geloven in Moeder Natuur, en leven van wat Zij hen geeft. De nieuwe bewoners van Australië hebben zich wel eens verwonderd dat er zo weinig grond bewerkt werd, en zodoende werden de indigenious people afgedaan als niet-ondernemend. De indigenous people daarentegen hebben daar een hele simpele gedachte over: Moeder Natuur geeft ons wat ze kan missen, en daar kunnen we van leven. Waarom zouden we dat verstoren? Tsja, dat is ook een benadering natuurlijk. De indigenous people hebben overigens wel altijd open gestaan voor wat ze konden leren van de westerlingen. Zoals een aboriginal man ons liet weten: “er waren veel zaken die ons leven verbeterde, maar er waren ook zaken die we al goed voor elkaar hadden. En toch wilden zij dat veranderen. Als ze het nu even overlegd hadden, dan waren we er vast wel uitgekomen dat we sommige dingen beter op onze eigen manier hadden kunnen blijven doen”…
Verder hebben we gezien, gehoord en geleerd dat de indigenous people geloven in The Dreaming. En wat dat is? Dat heeft niemand ons echt goed kunnen uitleggen. Het is een gevoel, een vertrouwen in het leven, de natuur, en gebeurtenissen. Eigenlijk erg relaxed. Misschien is dat wel wat de nieuwe bewoners van de originele bewoners geleerd hebben. Relax… Want dat is wel wat ons na drie dagen Australië duidelijk geworden is: niet onnodig druk doen, gewoon lekker ontspannen, een babbeltje maken, en genieten. Genieten van wat gebeurt, op het moment dat het gebeurt.
We hebben in de haven gegeten vanavond. Het was niet voor beiden een geslaagd maaltje (ik vond het lekker, Martijn had een verkeerde keuze), maar de foto’s die we van Sydney by night hebben geschoten maakten veel goed. We hebben wat problemen met het uploaden van foto’s, dus deze volgen later.
Het dak! Toen we terugkwamen in het hotel, van onze drukke dag, zijn we lekker met een drankje en een borrelhapje op het dak van ons hotel gaan zitten. Ons hotel heeft 45 verdiepingen en op het dak is een heerlijk terras, met zwembad en al. En toen we daar zo zaten, lekker te genieten, hadden we een vraag, kwamen we tot een conclusie, en deden we een ontdekking. De vraag? Zullen we ooit nog terugkomen in deze stad?! Laten we wel wezen, het is toch het andere eind van de wereld.. Het antwoord weten we niet, maar we zouden er zeker niet negatief tegenover staan. De conclusie? Australië is een heerlijk relaxed en positief land. En wij geloven erin dat het ingegeven is door de indigenous people. En The Dreaming niet te vergeten. We hebben altijd al geweten dat dromen de basis zijn van een gelukkig leven (en voor wie het niet gelooft; lees mijn eerste stukje op deze website nog maar eens). De ontdekking? Dat is een beetje een inkoppertje, misschien moet ik het de ‘bevestiging’ noemen. We zaten op het dak, en Martijn had zich strategisch opgesteld ten opzichte van de zon. Even niet bij stil gestaan dat de zon hier in de middag via het westen naar het zuiden ondergaat, en niet naar het noorden zoals bij ons. Hij eindigde in de schaduw. We zijn op het zuidelijke halfrond….
Morgen gaan we met de trein naar Melbourne. Een nieuw avontuur. Het houdt niet op…..