“Please walk on the grass”

We also invite you to hug the trees, picnic on the grass and talk to the birds (but don’t feed them). Zo werden we vanochtend bij het hek van The Botanic Gardens verwelkomd. Vrij vertaald: loop lekker op het gras, knuffel met de bomen, picknick op het gras en praat met de vogeltjes (maar voer ze niet). In Nederland zou staan wat je vooral niet in het park mag doen. Dit geeft wat ons betreft al een beetje de andere mentaliteit aan van de Australiërs.
Eerst nog even terug naar gisteravond. We waren, zoals Nicolien al schreef, erg moe na een paar gemiste nachten goede slaap. Maar de rollen waren nu echt omgedraaid. Na het missen van de Apple store heb ik nog iets gedaan wat niet helemaal mijn gewoonte is: ik ben, weliswaar liggend in bed, in slaap gevallen voor de TV, terwijl er de laatste wedstrijd van de World Series honkbal werd herhaald (Go Yankees, good shopping…). Nou ja… eerder iets voor Nicolien.
Vanochtend hebben we na het ontbijt twee tickets gekocht voor de hop-on hop-off bussen van Sydney. Een gemakkelijke manier van vervoeren, en je komt langs de mooie (toeristische) plekken van de stad. Er zijn twee tours, de ene maakt een rondje rondom het centrum, inclusief een klein stukje noord-oever, de andere gaat naar Bondi-beach. Die doen we morgen, vandaag het rondje centrum. Bij Mrs Macquarie’s chair uitgestapt en via de Botanische tuinen naar Opera House gewandeld. In die tuinen veel, voor ons, bijzondere vogels. We hebben vooral veel over het gras gelopen (maar geen bomen geknuffeld) en genoten van de mooie flora en fauna. Ook erg mooi zijn de bankjes, die (uiteraard als sponsoring van de tuinen) zijn opgedragen aan Ome Piet, omdat altijd zo genoot van het uitzicht (maar dat nu niet meer kan… RIP) of aan Kylie, omdat ze altijd de liefde van zijn leven blijft… Ok, iets te grappig ingezet misschien, er zaten mooie teksten bij op de bankjes. We vroegen ons wel af toen op het bankje van de familie Fitzpatrick zaten of we zouden moeten opstaan als zij langs zouden komen…
Het Opera house, en de omgeving was erg indrukwekkend. Het Opera house, omdat het heel bijzonder is, de omgeving omdat het toeristisch is, maar ook weer niet. Zo moeilijk als het is om bijvoorbeeld alleen op de foto te staan met de Notre Dame achter je, zo makkelijk gaat dat met het Opera house. En het is er niet rustig, hoor. En wat ook opvalt: geen irritante verkopers die je van alles willen aansmeren. Erg fijn! Na een colaatje op een bankje aan de kade, waar we overwogen hebben wat er zou gebeuren als Excerpta of IBM ons een jaar Sydney zou voorstellen (doen we!) zijn we weer de hop-on hop-off bus ingestapt.
Aan de andere kant van Harbour Bridge (en inmiddels vandaag wel indrukwekkend 🙂 ) hebben we een stokbroodje gekocht, La vache qui rit en een fles grapefruit sap en hebben we heerlijk gepicnickt aan de haven. En die koe maar lachen… Overigens: op de foto’s lijkt het niet zulk mooi weer. Het zijn inderdaad geen strak-blauwe luchten, zoals de afgelopen dagen (en vanaf maandag weer… we vertrekken zondag naar Melbourne…), maar het is wel aangenaam weer. Temperatuur is goed, af en toe een waterig zonnetje, en droog. Niet zo leuk voor de foto’s, maar we hebben er geen last van. Wat minder aangenaam is zijn de vliegen. Vooral rond de haven zijn ze veelvuldig aanwezig. En het zijn echte Australische vliegen: laid-back, relaxed. Ze gaan gerust op je bovenlip of zelfs onder je oog zitten, en zitten dan wel lekker. No worries, mate! Wel dus… vlieg op!
Na de lunch weer on-ge-hopt, en lekker even een half uurtje blijven zitten. We wilden naar de fish-market (en China-town, vraag me niet waarom na 3 dagen Hong Kong) en onderweg doezelde Nicolien lekker weg. Het zijn zware dagen. Vlakbij China-town is een overdekte markt, waar Nicolien mooi even een riem op de kop kon tikken, die was ze vergeten. China-town zelf was weer dezelfde ‘ellende’ als in Hong Kong, met het verschil dat in plaats van kleermakers en horlogeverkopers er nu masseurs en eettentjes hun diensten wilden bewijzen. En omdat het al laat was, was de vismarkt ook uitgestorven, op een grote pelikaan na die alle vuilnisbakken langsging.
We hebben de bus terug maar weer gepakt richting hotel. Met een vrolijke ‘Hi mate’ werden we weer begroet. En dat is zoals het hier gaat: iedereen is hier vriendelijk, wil een praatje maken, is hulpvaardig. Nog geen onvriendelijke mensen meegemaakt. Van de buschauffeur van de bus tot de onderhoudsman die onze internetverbinding kwam repareren (en dat leverde ons een andere kamer op, waar het allemaal wel werkte), iedereen is vriendelijk en maakt een praatje. Erg prettig, gezellig.
We gaan zo eten, en dan lekker slapen. We gaan maar niet te ver van het hotel eten, we hebben genoeg kilometers in de benen voor vandaag. See y’all later!

“We also invite you to hug the trees, picnic on the grass and talk to the birds (but don’t feed them).” Zo werden we vanochtend bij het hek van The Botanic Gardens verwelkomd. Vrij vertaald: loop lekker op het gras, knuffel met de bomen, picknick op het gras en praat met de vogeltjes (maar voer ze niet). In Nederland zou staan wat je vooral niet in het park mag doen. Dit geeft wat ons betreft al een beetje de andere mentaliteit aan van de Australiërs.

Eerst nog even terug naar gisteravond. We waren, zoals Nicolien al schreef, erg moe na een paar gemiste nachten goede slaap. Maar de rollen waren nu echt omgedraaid. Na het missen van de Apple store heb ik nog iets gedaan wat niet helemaal mijn gewoonte is: ik ben, weliswaar liggend in bed, in slaap gevallen voor de TV, terwijl er de laatste wedstrijd van de World Series honkbal werd herhaald (Go Yankees, good shopping…). Nou ja… eerder iets voor Nicolien.

Vanochtend hebben we na het ontbijt tickets gekocht voor de hop-on hop-off bussen van Sydney. Een gemakkelijke manier van vervoeren, en je komt langs de mooie (toeristische) plekken van de stad. Er zijn twee tours, de ene maakt een rondje rondom het centrum, inclusief een klein stukje noord-oever, de andere gaat naar Bondi-beach. Die doen we morgen, vandaag het rondje centrum. Bij Mrs Macquarie’s chair uitgestapt en via de Botanische tuinen naar Opera House gewandeld. In die tuinen veel, voor ons, bijzondere vogels. We hebben vooral veel over het gras gelopen (maar geen bomen geknuffeld) en genoten van de mooie flora en fauna. Ook erg mooi zijn de bankjes, die (uiteraard als sponsoring van de tuin) zijn opgedragen aan Ome Piet, omdat hij altijd zo genoot van het uitzicht (maar dat nu niet meer kan… RIP) of aan Kylie, omdat ze altijd de liefde van zijn leven blijft… Ok, iets te grappig ingezet misschien, er zaten mooie teksten bij op de bankjes. We vroegen ons wel af toen we op het bankje van de familie Fitzpatrick zaten of we zouden moeten opstaan als zij langs zouden komen…

Het Opera house en omgeving waren erg indrukwekkend. Het Opera house, omdat het een heel bijzonder en mooi gebouw is, de omgeving omdat het toeristisch is, maar ook weer niet. Zo moeilijk als het is om bijvoorbeeld alleen op de foto te staan met de Notre Dame achter je, zo makkelijk gaat dat met het Opera house. En het is er niet rustig, hoor. En wat ook opvalt: geen irritante verkopers die je van alles willen aansmeren. Erg fijn! Na een colaatje op een bankje aan de kade, waar we overwogen hebben wat er zou gebeuren als Excerpta of IBM ons een jaar Sydney zou voorstellen (doen we!) zijn we weer de hop-on hop-off bus ingestapt.

Aan de andere kant van Harbour Bridge (en inmiddels vandaag wel indrukwekkend 🙂 ) hebben we een stokbroodje gekocht, La vache qui rit en een fles grapefruit sap en hebben we heerlijk gepicnickt aan de haven. En die koe maar lachen… Overigens: op de foto’s lijkt het niet zulk mooi weer. Het zijn inderdaad geen strakblauwe luchten, zoals de afgelopen weken (en vanaf maandag weer… we vertrekken zondag naar Melbourne…), maar het weer is wel aangenaam. Temperatuur is goed, af en toe een waterig zonnetje, en droog. Niet zo leuk voor de foto’s, maar we hebben er geen last van. Wat minder aangenaam zijn de vliegen. Vooral rond de haven zijn ze veelvuldig aanwezig. En het zijn echte Australische vliegen: laid-back, relaxed. Ze gaan gerust op je bovenlip of zelfs onder je oog zitten, en zitten dan wel lekker. No worries, mate! Wel dus… vlieg op!

Na de lunch weer on-ge-hopt, en lekker even een half uurtje blijven zitten. We wilden naar de fish-market (en China-town, vraag me niet waarom na 3 dagen Hong Kong) en onderweg doezelde Nicolien lekker weg. Het zijn zware maar prachtige dagen. Vlakbij China-town is een overdekte markt, waar Nicolien mooi even een riem op de kop kon tikken, die was ze vergeten. China-town zelf was weer dezelfde ‘ellende’ als in Hong Kong, met het verschil dat in plaats van kleermakers en horlogeverkopers er nu masseurs en eettentjes hun diensten wilden bewijzen. En omdat het al laat was, was de vismarkt ook uitgestorven, op een grote pelikaan na die alle vuilnisbakken langsging. Andere keer beter.

We hebben de bus terug maar weer gepakt richting hotel. Met een vrolijke ‘Hi mate’ werden we weer begroet. En dat is zoals het hier gaat: iedereen is hier vriendelijk, wil een praatje maken, is hulpvaardig. Nog geen onvriendelijke mensen meegemaakt. Van de buschauffeur tot de onderhoudsman die onze internetverbinding kwam repareren (en dat leverde ons een andere kamer op, waar het allemaal wel werkte), iedereen is vriendelijk en maakt een praatje. Erg prettig, gezellig.

We gaan zo eten, en dan lekker slapen. We gaan maar niet te ver van het hotel eten, we hebben genoeg kilometers in de benen voor vandaag. Morgen staat The Rocks (oudste wijk van Sydney), Australian museum en Bondi beach op het programma. See y’all later!

G’day, and g’night.. en valse verklaringen!

Wat een memorabel moment, we hebben voet gezet aan Australisch land. Na een prima vlucht kwamen we vanmorgen, 07:10 plaatselijke tijd, aan in Sydney. Vraag me niet hoe laat dat in Nederland was, of in Hong Kong, ben de tijd een beetje kwijt. Maar in hoeverre doet tijd er dan nog toe..
Ik val in herhaling, maar we hebben hier zo naar uitgekeken, en nu zijn we er. En dat is fantastisch. Martijn had het gisteren over zijn ‘plan coming together’, dat gaat gestaag door. Koffers rolde de band op, we kwamen zonder kleerscheuren door de douane, en voordat we het wisten zaten we in de trein op weg naar het centrum. Even kort, dat vermelden van de douane komt niet uit de lucht vallen, het voelde werkelijk als een spannende onderneming. Eerst moesten we allerlei formulieren invullen. Als je ooit naar de US gevlogen bent, komt het wellicht bekend voor. Een formulier met allerlei vragen, die je het gevoel geven dat je beter geen ‘ja’ kunt antwoorden. Maar op weg naar de US zijn dat vragen als ‘heb je handgranaten bij je?’, of ‘ben je zelfmoordterrorist?’. In het vliegtuig naar Australië stellen ze hele onschuldige vragen, en je hebt nog steeds het gevoel dat je beter overal ‘nee’ op kunt antwoorden. Of je een ‘snoep-verstandig-eet-een-appeltje’ bij je hebt, of je ‘nobel handwerk van hout’ bij je hebt, of je de afgelopen maand in het land van herkomst ‘onschuldige, hardwerkende boeren bezocht hebt’. In een vlaag van paniek heb ik mijn herkomst verloochend, heb ik mijn familie volledig ‘gedist’ en heb ik verklaard, ondertekend en wel, dat ik de afgelopen maand niet op een boerderij ben geweest. Vraag me niet waarom, maar het werd licht in mijn hoofd, blinde paniek. Ik zag ons grote plan in het water vallen als ik deze vraag met ‘ja’ zou beantwoorden. Ik wil publiekelijk mijn excuses aanbieden, met een speciaal sorry voor Jan, mijn broer.
Nou goed, het was voor een goed doel, want we zijn het land ingelaten. En dat is genieten. We hebben vandaag een kennismakingsdag gehad. Niet al te gek, en geheel in de Aussie stijl. Relaxed. Reden? Allereerst is het weer niet geweldig. Het is bewolkt, de temperatuur is niet verkeerd, rond de 20 graden, maar niet overweldigend goed om allerlei spannende buitenactiviteiten te ondernemen. En verder sloeg de vermoeidheid toch wel een beetje toe vandaag. Het was de tweede nacht deze week die we hebben overgeslagen, of misschien moet ik zeggen: sinds zondagochtend hebben we twee nachten geslapen. Ik denk dat het berichtje dat Martijn eerder vandaag gepost heeft geen verdere toelichting nodig heeft 😉 Kort samengevat, we hebben niet echt geslapen tijdens de vlucht. En met het tijdverschil zijn we toch weer een paar uurtjes in de toekomst gesprongen. Time files when you are having fun! Zodoende een tweede nacht overgeslagen deze week. En die hakt er wel even in, we zijn moe. Dat resulteert in een situatie waarin we een beetje sloom zijn. Een beetje vaag ook (hihi). Jullie hebben geen idee hoe vaak ik de ‘backspace’ toets al gebruikt heb. Er komt complete onzin uit zo nu en dan..
Zodoende, lekker rond gewandeld, wat highlights bekeken. We zijn het erover eens dat Sydney een stad op zichzelf is, moeilijk te vergelijken met andere steden. Het is mooi, heel relaxed, ruim opgezet, fijne sfeer. Wat we zoal hebben gezien zover zijn the Opera House (wauw), de Harbour Bridge. Beetje teleurstellend voor Martijn die zich de brug in RVS had voorgesteld, en nu blijkt hij vrij donker van kleur. De arme lieverd is ook moe 😉 We hebben een digeridoo workshop op straat aanschouwd, in Circular Quay. En toen we een beetje rillerig werden hebben we besloten een binnenactiviteit in het programma te fietsen. We hadden (dank, Wim, voor de tip) hele bijzondere verhalen gehoord over het Aquarium. Zo gezegd, zo gedaan. Het was er lekker warm, zeer indrukwekkend, en zeker de moeite waard. Schijnbaar de enige plek ter wereld waar je haaien van dichtbij kunt zien (zonder erdoor opgegeten te worden). Zie de foto’s.
En nu gaan we op zoek naar een lekker eettentje. Hapje eten! Als we terugkomen zullen we dit berichtje posten, en daarna heel snel naar bed. Op naar een nieuwe dag in deze fantastische stad.
Ik zeg: g’day, en g’night mates! Bedankt voor jullie berichtjes. Ontzettend leuk om te ontvangen. We kijken er iedere dag weer naar uit!
Kleine PS, ik had dit berichtje voor het eten getypt. Toen we op zoek gingen naar een restaurantje kwamen we langs een MEGAGROTE Applestore (red. zo’n winkel waar ze alleen maar Apple computer, en IPhones verkopen). We realiseerde ons dat we hier vanmiddag ook langs gekomen zijn. Sterker nog, naast deze winkel stil hebben gestaan voor een stoplicht. En Martijn had de winkel niet eens gezien! Kortom, het is echt bedtijd….

Wat een memorabel moment, we hebben voet gezet op Australische grond. Na een prima vlucht kwamen we vanmorgen, 07:10 plaatselijke tijd, aan in Sydney. Vraag me niet hoe laat dat in Nederland was, of in Hong Kong, ben de tijd een beetje kwijt. Maar in hoeverre doet tijd er dan nog toe..

Ik val in herhaling, maar we hebben hier zo naar uitgekeken, en nu zijn we er. En dat is fantastisch. Martijn had het gisteren over zijn ‘plan coming together’, dat gaat gestaag door. Koffers rolde de band op, we kwamen zonder kleerscheuren door de douane, en voordat we het wisten zaten we in de trein op weg naar het centrum. Even kort, dat vermelden van de douane komt niet uit de lucht vallen, het voelde werkelijk als een spannende onderneming. Eerst moesten we allerlei formulieren invullen. Als je ooit naar de US gevlogen bent, komt het wellicht bekend voor. Een formulier met allerlei vragen, die je het gevoel geven dat je beter geen ‘ja’ kunt antwoorden. Maar op weg naar de US zijn dat vragen als ‘heb je handgranaten bij je?’, of ‘ben je zelfmoordterrorist?’. In het vliegtuig naar Australië stellen ze hele onschuldige vragen, en je hebt nog steeds het gevoel dat je beter overal ‘nee’ op kunt antwoorden. Of je een ‘snoep-verstandig-eet-een-appeltje’ bij je hebt, of je ‘nobel handwerk van hout’ bij je hebt, of je de afgelopen maand in het land van herkomst ‘onschuldige, hardwerkende boeren bezocht hebt’. In een vlaag van paniek heb ik mijn herkomst verloochend, heb ik mijn familie volledig ‘gedist’ en heb ik verklaard, ondertekend en wel, dat ik de afgelopen maand niet op een boerderij ben geweest. Vraag me niet waarom, maar het werd licht in mijn hoofd, blinde paniek. Ik zag ons grote plan in het water vallen als ik deze vraag met ‘ja’ zou beantwoorden. Ik wil publiekelijk mijn excuses aanbieden, met een speciaal sorry voor Jan, mijn broer.

Nou goed, het was voor een goed doel, want we zijn het land ingelaten. En dat is genieten. We hebben vandaag een kennismakingsdag gehad. Niet al te gek, en geheel in de Aussie stijl. Relaxed. Reden? Allereerst is het weer niet geweldig. Het is bewolkt, de temperatuur is niet verkeerd, rond de 20 graden, maar niet overweldigend goed om allerlei spannende buitenactiviteiten te ondernemen. En verder sloeg de vermoeidheid toch wel een beetje toe vandaag. Het was de tweede nacht deze week die we hebben overgeslagen, of misschien moet ik zeggen: sinds zondagochtend hebben we twee nachten geslapen. Ik denk dat het berichtje dat Martijn eerder vandaag gepost heeft geen verdere toelichting nodig heeft 😉 Kort samengevat, we hebben niet echt geslapen tijdens de vlucht. En met het tijdverschil zijn we toch weer een paar uurtjes in de toekomst gesprongen. Time files when you are having fun! Zodoende een tweede nacht overgeslagen deze week. En die hakt er wel even in, we zijn moe. Dat resulteert in een situatie waarin we een beetje sloom zijn. Een beetje vaag ook (hihi). Jullie hebben geen idee hoe vaak ik de ‘backspace’ toets al gebruikt heb. Er komt complete onzin uit zo nu en dan..

Zodoende, lekker rond gewandeld, wat highlights bekeken. We zijn het erover eens dat Sydney een stad op zichzelf is, moeilijk te vergelijken met andere steden. Het is mooi, heel relaxed, ruim opgezet, fijne sfeer. Wat we zoal hebben gezien zover zijn the Opera House (wauw), de Harbour Bridge. Beetje teleurstellend voor Martijn die zich de brug in RVS had voorgesteld, en nu blijkt hij vrij donker van kleur. De arme lieverd is ook moe 😉 We hebben een digeridoo workshop op straat aanschouwd, in Circular Quay. En toen we een beetje rillerig werden hebben we besloten een binnenactiviteit in het programma te fietsen. We hadden (dank, Wim, voor de tip) hele bijzondere verhalen gehoord over het Aquarium. Zo gezegd, zo gedaan. Het was er lekker warm, zeer indrukwekkend, en zeker de moeite waard. Schijnbaar de enige plek ter wereld waar je haaien van dichtbij kunt zien (zonder erdoor opgegeten te worden). Zie de foto’s.

En nu gaan we op zoek naar een lekker eettentje. Hapje eten! Als we terugkomen zullen we dit berichtje posten, en daarna heel snel naar bed. Op naar een nieuwe dag in deze fantastische stad.

Ik zeg: g’day, en g’night mates! Bedankt voor jullie berichtjes. Ontzettend leuk om te ontvangen. We kijken er iedere dag weer naar uit!

Kleine PS, ik had dit berichtje voor het eten getypt. Toen we op zoek gingen naar een restaurantje kwamen we langs een MEGAGROTE Applestore (red. zo’n winkel waar ze alleen maar Apple computers, en iPhones verkopen). We realiseerde ons dat we hier vanmiddag ook langs gekomen zijn. Sterker nog, naast deze winkel stil hebben gestaan voor een stoplicht. En Martijn had de winkel niet eens gezien! Kortom, het is echt bedtijd….

Chinezen en hun gewoonten

We zitten nu in het vliegtuig en naast en voor ons zitten twee Chinese mannen. Ik probeer te slapen, ben ook echt wel moe en Nicolien probeert hetzelfde. Echter…. de twee Chinese mannen zijn nogal luidruchtig. Niet dat ze hard praten, maar ze kuchen, smakken, rochelen en halen zeer luidruchtig hun neus op. Nu ben ik qua herrie echt wel wat gewend, kom tenslotte uit de grote stad (Die van Ajax… “Het zijn maar kúúút-kakkerlakken, kúúút-kakkerlakken!!!” Mike, Dirk, lekker weekend gehad? Auwuh, Jan, Vinnie, moeten we het nog over voetbal hebben?!), en woon nu ook langs de Bulderbaan, maar dit is ronduit onsmakelijk. Het lijken wel twee verkouden zeeleeuwen met honger die net een kilo haring hebben gekregen.

Goed, nu zijn er veel Chinezen, laten we zeggen zo’n 20% van de wereldbevolking. Maar wat ik me nu afvroeg is het volgende: leren ze niet dat dit gedrag door minimaal de helft van de wereld niet wordt gewaardeerd? Dat ze naast met stokjes leren eten ook leren dat vanuit het diepst van je keel rochelen erg onaangenaam klinkt? Dat naast Mao’s rode boekje ook ‘de rest van de wereld’ aan bod komt? Dat een loempia echt ook lekker smaakt met je mond dicht tijdens het kauwen?

Als een van mijn meelezende collega’s dat nu eens aan Dan, Da Wei, Dan Lin, Xi, Li Hao of Xiao Ming vraagt, dan ga ik ondertussen de laatste Fierce Angel luisteren die ik van Arno’s neefje heb gehad. Nog altijd beter om op te slapen dan die blaffende Chinese buren… Welterusten!

I love it when a plan comes together…

Wie herinnert zich deze quote niet van Hannibal van the A-team? Dan ben je of ouder dan 40 of hebt nooit the A-team gekeken. Hoe dan ook: voor ons was deze quote vandaag erg van toepassing.

Vandaag was onze laatste dag in Hong Kong. We hadden al wat plannen gemaakt voor vandaag op de heenvlucht. Toen we aankwamen kregen we echter te horen dat onze transfer terug naar het vliegveld om 15:30 zou zijn. Dat lag niet helemaal binnen ons plan: we wilden naar The Big Buddha en het Po Lin klooster. Deze liggen vlakbij het vliegveld, en het leek ons handiger om eerst naar het vliegveld te gaan, onze koffers in een kluis te doen en dan naar beide bezienswaardigheden te gaan. We verplaatsten dus onze transfer naar 9:30 vanochtend. En jawel: dat is allemaal goed gegaan. Je moet weten dat degene die ons opwachtte bij aankomst per dag misschien wel 30 mensen zo ontvangt. Zo’n wijziging kan dus zomaar ergens vergeten worden. Maar keurig om 9:30 werden we opgehaald bij het hotel.

Bij aankomst op het vliegveld wilden toch eerst even proberen of we misschien de koffers niet gelijk konden inchecken. We waren wel wat vroeg (zo’n 8 uur voor vertrek), maar warempel: no problem! Dat scheelde voor ons gevoel enorm, geen gedoe met kluisjes etc. We hadden ook gelijk boarding passes, dus als we zouden terugkomen van onze excursie konden we direct door de douna. Super!

Vervolgens gingen we voor de zekerheid nog even kijken of er een handigere route naar Buddha was dan we in eerste instantie uit het Capitool reisgidsje hadden opgezocht. Die bracht ons namelijk eerst een eind weg van Buddha en het klooster, om vervolgens weer bijna dezelfde weg terug te moeten naar Big Buddha. En gelukkig: met bus 1 of 65 konden we naar Tung Chung voor $3,- (= nog geen 30 eurocent) en daar konden we overstappen op bus 23. Dat scheelde enorm! Kortom: ons plan werd er alleen maar mooier op!

Op Tung Chung aangekomen bleek er een soort skilift naar boven te gaan, richting Big Buddha en het Po Lin klooster. Wel iets duurder dan de stadsbus, maar met prachtig uitzicht en iets comfortabeler. Doen dus, al kozen we ervoor om een enkeltje naar boven te brengen. Niet dat we hoopten dat Buddha ons speciale krachten gaf om op eigen gelegenheid naar beneden te komen, maar gewoon omdat we Hollanders zijn en bus 23 ook weer naar beneden zou gaan. Via Efteling-rijen werden we naar onze gondel gebracht die ons naar boven leidde.

Het ritje met de kabelbaan was erg leuk, mooie uitzichten en 6 Chinezen aan boord die ontzettend hard praatten maar ook erg lollig waren. Boven aangekomen, via een soort Center Parcs blokhutten-laantje met souvenirs, eten en drinken (Starbucks o.a.) en andere winkeltjes kwamen we bij het klooster aan. Veel goud, veel pracht en praal, veel, heel veel wierook (Bas, niets voor jou…) maar… geen monnik gezien. Goed, lichtelijk indrukwekkend, maar geef mij maar een katholiek klooster…

De Big Buddha torende (uiteraard, waarom anders Big) boven alles en iedereen uit. En trap met 18×16 treden bracht ons boven. Indrukwekkend gevaarte. Maar ook erg toeristisch. Ik vraag me toch af wat dat met Boeddhisten doet, zo’n plek. Ik heb wel mensen met wierookstokjes tussen hun handen zien bidden, buigingen maken en offers in de vorm van fruit brengen, dus het zal wel iets in ze losmaken.

Zoals gezegd ging de terugreis met bus 23 naar beneden. Duurde iets langer, en op een lege maag zou het ook wel een misselijk gebeuren zijn geworden, maar het was prima zo. Daarna met de bus weer terug naar het vliegveld. En om een langdurig verhaal over douane, security e.d. kort te maken: onder het genot van het Ave Maria (heu?) zitten we nu te wachten opdat we kunnen boarden. Op naar Sydney, Australia!

Weet je wat nog het mooiste van dit alles is: na hier gegeten te hebben, hebben we nog precies $ 4,30 over, ongeveer 40 eurocent. Mooi he? I love it when a plan comes together!

Genau!

Ni Hao!
De grote ontdekking van Hong Kong stond op het programma vandaag. En zo geschiedde. Eerst moeten we iets opbiechten.. Onze reisorganisatie is zo vriendelijk geweest om een georganiseerde halve dag tour voor ons te boeken, daar kwamen we een dag voor vertrek achter. De gekste details hebben we voorbereid, maar deze georganiseerde tour was even aan onze aandacht ontschoten. Hoe dan ook, een aangename verrassing. Na een uitstekende nacht mochten we vanmorgen om 08:25 verzamelen. De jetlag heeft gelukkig niet tot slapeloze nachten geleid. We hebben prima geslapen, op de ontvoering van Martijn na althans. Ik heb het niet helemaal mee gekregen, maar klaarblijkelijk heeft hij doodsangsten uitgestaan toen hij door boeven op brute wijze ontvoerd werd.
Onze tour; op de afgesproken tijd stonden we gewassen en geschoren klaar bij het ontmoetingspunt. Geen overduidelijke tourleader (je kent ze wel, met overdreven gesponsord t-shirt en zonnebloem op stokje boven het hoofd). Wel twee mensen die duidelijk op een tourtje stonden te wachten. Toen na enige tijd de teleurstellende tourleader kwam (teleurstellend door afwezigheid van t-shirt en zonnebloem) werden we door welkome armen ontvangen. We werden gelijk naar de bus verwezen. Hij kon alleen onze naam niet vinden op zijn lijstje. Mijn Chinees is nog niet zo goed, maar ik geloofde hem gelijk. Toen wij echter de naam van onze enige Hong Kongnese vriendin lieten vallen, was alles in kannen en kruiken (ik dacht, ik gooi de naam van Zoe er maar in, die stond ons op het vliegveld op te wachten). Om een lang verhaal kort te maken: eenmaal op weg ging Ricky de tourleader los, … in vloeiend Duits. Zaten we verdorie toch in het verkeerde tourtje. Wel zelfde organisatie, maar de Duitse versie. Verdammt mal.. Ach, kon de pret niet drukken, wij taalmonsters zijn van alle markten thuis.
De tour bracht ons naar The Peak, een prachtig uitkijkpunt, met prachtig uitzicht over Hong Kong. Beetje koud daarboven, dat wel. Dat verklaart waarschijnlijk ook de dikke jassen die door de overgeorganiseerde Duitse medemensch was meegebracht. Maar een waanzinnig uitzicht over deze bijzondere stad. Korte geschiedenisles vertelt ons dat er nogal wat gehannes is geweest om Hong Kong. Het is toch een beetje het stiefkindje van China geworden, door de Britse bezetting in de afgelopen twee eeuwen. Maar dat heeft Hong Kong geen windeieren gelegd. Wat een kapitale stad is dit eigenlijk. Weelde alom. De enorme flats, en wat verder buiten de stad huizen, worden voor absurde bedragen verhuurd. Wie van comfortabel wonen houdt, moet hier zijn!
Vervolgens zijn we naar een van de stranden aan de zuidkant van het eiland gereden. Daar hebben we lekkere koffie van Starbucks op het strand gedronken, waarna we doorreden naar Aberdeen. Niet de meest inspirerende omgeving, maar wel heel bijzonder. Hier bevindt zich een van de grote, authentieke havens van Hong Kong. We hebben een rondje gevaren op een ‘sampan’, en gezien hoe de vissers hier op hun geknutselde bootjes de kost binnen vissen. Het is een groot contrast om door die haven heen te varen, en op de achtergrond de kapitale flats boven de bergen uit te zien toornen. Als klap op de vuurpijl werden we ter afsluiting van onze tour nog naar een juwelier gebracht (hoogstwaarschijnlijk de werkelijke sponsor van de tour). Na een korte uitleg over de sieraden die daar gemaakt worden werden we subtiel naar een show-hal geleid. Een onbetaalbaar hilarisch moment. Wij stonden, zeer ongelukkig, vooraan toen we die hal bereikt hadden. De deuren gingen open en daar stonden, temidden van vele toonbanken, een stuk of 20 Chinezen. Allemaal keurig gericht op de openslaande deuren, met hun armen gekruist achter hun rug, prachtige glimlachjes, gezamenlijk “Gutentag” mompelend. Het doet ons denken aan een filmfragment, maar we zijn er nog niet achter welke film.. En tja, dan moet je langs die toonbanken, en vliegen de bedragen, parels, rekenmachientjes door de zaal. Het zal niemand verbazen dat we niks gekocht hebben. We waren best blij dat we incognito met een groepje Duitsers waren, en niet met een groep Hollanders (wordt dan zo’n gênante situatie, 20 Chineesjes die ‘kijken, kijken, niet kopen” mopperen).
Na onze georganiseerde tour zijn we zelf op pad gegaan. We hadden een fantastisch programma van Sandra gekregen, en dat hebben we netjes gevolgd. En met heel veel plezier. We hebben heerlijk over Hong Kong Island geslenterd. Langs de marktjes, tempel, roltrappen. We hebben nog een ritje met de tram gemaakt. Op speciaal verzoek uiteraard (wie onze reis in California gevolgd heeft, herinnerd zich vast nog de fascinatie voor treinen van Martijn). We zijn geëindigd op een ‘echte’ markt, met voedsel enzo. Erg indrukwekkend, maar weinig lustopwekkend. De levende vissen lagen in de kraampjes (net naast de varkenskoppen).
Maar ach, dat weerhoud ons er niet van om zo maar eens een hapje te gaan eten. Morgen op tijd op, om onze laatste dag in Hong Kong te gaan beleven. We gaan eerst onze spullen op het vliegveld afzetten om vervolgens de dag te weiden aan een bezoekje aan de ‘Grote Boeddha en het Po Linklooster’. En daarna; het vliegtuig in voor de reis naar…. SYDNEY!!
PS Het is hier heerlijk weer trouwens… korte-broeken/rokken-weer!

Ni Hao!

De grote ontdekking van Hong Kong stond op het programma vandaag. En zo geschiedde. Eerst moeten we iets opbiechten.. Onze reisorganisatie is zo vriendelijk geweest om een georganiseerde halve dag tour voor ons te boeken, daar kwamen we een dag voor vertrek achter. De gekste details hebben we voorbereid, maar deze georganiseerde tour was even aan onze aandacht ontschoten. Hoe dan ook, een aangename verrassing. Na een uitstekende nacht mochten we vanmorgen om 08:25 verzamelen. De jetlag heeft gelukkig niet tot slapeloze nachten geleid. We hebben prima geslapen, op de ontvoering van Martijn na althans. Ik heb het niet helemaal mee gekregen, maar klaarblijkelijk heeft hij doodsangsten uitgestaan toen hij door boeven op brute wijze ontvoerd werd.

Onze tour; op de afgesproken tijd stonden we gewassen en geschoren klaar bij het ontmoetingspunt. Geen overduidelijke tourleader (je kent ze wel, met overdreven gesponsord t-shirt en zonnebloem op stokje boven het hoofd). Wel twee mensen die duidelijk op een tourtje stonden te wachten. Toen na enige tijd de teleurstellende tourleader kwam (teleurstellend door afwezigheid van t-shirt en zonnebloem) werden we door welkome armen ontvangen. We werden gelijk naar de bus verwezen. Hij kon alleen onze naam niet vinden op zijn lijstje. Mijn Chinees is nog niet zo goed, maar ik geloofde hem gelijk. Toen wij echter de naam van onze enige Hong Kongnese vriendin lieten vallen, was alles in kannen en kruiken (ik dacht, ik gooi de naam van Zoe er maar in, die stond ons op het vliegveld op te wachten). Om een lang verhaal kort te maken: eenmaal op weg ging Ricky de tourleader los, … in vloeiend Duits. Zaten we verdorie toch in het verkeerde tourtje. Wel zelfde organisatie, maar de Duitse versie. Verdammt mal.. Ach, kon de pret niet drukken, wij taalmonsters zijn van alle markten thuis.

De tour bracht ons naar The Peak, een prachtig uitkijkpunt, met prachtig uitzicht over Hong Kong. Beetje koud daarboven, dat wel. Dat verklaart waarschijnlijk ook de dikke jassen die door de overgeorganiseerde Duitse medemensch was meegebracht. Maar een waanzinnig uitzicht over deze bijzondere stad. Korte geschiedenisles vertelt ons dat er nogal wat gehannes is geweest om Hong Kong. Het is toch een beetje het stiefkindje van China geworden, door de Britse bezetting in de afgelopen twee eeuwen. Maar dat heeft Hong Kong geen windeieren gelegd. Wat een kapitale stad is dit eigenlijk. Weelde alom. De enorme flats, en wat verder buiten de stad huizen, worden voor absurde bedragen verhuurd. Wie van comfortabel wonen houdt, moet hier zijn!

Vervolgens zijn we naar een van de stranden aan de zuidkant van het eiland gereden. Daar hebben we lekkere koffie van Starbucks op het strand gedronken, waarna we doorreden naar Aberdeen. Niet de meest inspirerende omgeving, maar wel heel bijzonder. Hier bevindt zich een van de grote, authentieke havens van Hong Kong. We hebben een rondje gevaren op een ‘sampan’, en gezien hoe de vissers hier op hun geknutselde bootjes de kost binnen vissen. Het is een groot contrast om door die haven heen te varen, en op de achtergrond de kapitale flats boven de bergen uit te zien toornen. Als klap op de vuurpijl werden we ter afsluiting van onze tour nog naar een juwelier gebracht (hoogstwaarschijnlijk de werkelijke sponsor van de tour). Na een korte uitleg over de sieraden die daar gemaakt worden werden we subtiel naar een show-hal geleid. Een onbetaalbaar hilarisch moment. Wij stonden, zeer ongelukkig, vooraan toen we die hal bereikt hadden. De deuren gingen open en daar stonden, temidden van vele toonbanken, een stuk of 20 Chinezen. Allemaal keurig gericht op de openslaande deuren, met hun armen gekruist achter hun rug, prachtige glimlachjes, gezamenlijk “Gutentag” mompelend. Het doet ons denken aan een filmfragment, maar we zijn er nog niet achter welke film.. En tja, dan moet je langs die toonbanken, en vliegen de bedragen, parels, rekenmachientjes door de zaal. Het zal niemand verbazen dat we niks gekocht hebben. We waren best blij dat we incognito met een groepje Duitsers waren, en niet met een groep Hollanders (wordt dan zo’n gênante situatie, 20 Chineesjes die ‘kijken, kijken, niet kopen” mopperen).

Na onze georganiseerde tour zijn we zelf op pad gegaan. We hadden een fantastisch programma van Sandra gekregen, en dat hebben we netjes gevolgd. En met heel veel plezier. We hebben heerlijk over Hong Kong Island geslenterd. Langs de marktjes, tempel, roltrappen. We hebben nog een ritje met de tram gemaakt. Op speciaal verzoek uiteraard (wie onze reis in California gevolgd heeft, herinnerd zich vast nog de fascinatie voor treinen van Martijn). We zijn geëindigd op een ‘echte’ markt, met voedsel enzo. Erg indrukwekkend, maar weinig lustopwekkend. De levende vissen lagen in de kraampjes (net naast de varkenskoppen, zie ook het fotoalbum…. Josses!).

Maar ach, dat weerhoud ons er niet van om zo maar eens een hapje te gaan eten. Morgen op tijd op, om onze laatste dag in Hong Kong te gaan beleven. We gaan eerst onze spullen op het vliegveld afzetten om vervolgens de dag te weiden aan een bezoekje aan de ‘Grote Boeddha en het Po Linklooster’. En daarna; het vliegtuig in voor de reis naar…. SYDNEY!!

PS Het is hier heerlijk weer trouwens… korte-broeken/rokken-weer!